Οι ρομαντικές κωμωδίες μπορούν να είναι ένα άμεσης δράσης φάρμακο για οποιαδήποτε δυσάρεστη διάθεση, αλλά με λίγη φαντασία (και καλό curation – το δικό μας) μπορούν να πουν κάτι τόσο ουσιαστικό ή relatable με την κατάσταση που βιώνουμε όσο και οποιοσδήποτε Στίβεν Σόντερμπεργκ (Contagion), Σπάικ Τζόουνζ (Her) ή Ντέιβιντ Λιντς (γενικά).
Παρακάτω, μέσα από κλασικούς τίτλους από το παρελθόν ή πιο πρόσφατους αλλά αυτονόητους, βρίσκουμε πώς διασταυρώνεται το Πώς Ζούμε Τώρα με τα ζητήματα καρδιάς – και τι μαθήματα καραντίνας και όχι μόνο μπορούμε να πάρουμε από τη σεμνότερη σούπερ σταρ του Χόλιγουντ, έναν πάντα αξιόπιστο γκρινιάρη, ένα ζευγάρι που πήγε να το χωρίσει ο θάνατος πριν καν γνωριστεί καλά-καλά κι έναν από τους κορυφαίους auteurs στην ιστορία του ευρωπαϊκού σινεμά.
Στην πρώτη από τις τρεις δημοφιλέστατες συνεργασίες τους, η Ντόρις Ντέι και ο Ροκ Χάντσον μοιράζονται μια τηλεφωνική γραμμή που εκείνος μονοπωλεί για να κλείνει απανωτά ραντεβού με μια διαφορετική κοπέλα κάθε φορά και κατά συνέπεια η αγανακτισμένη καθώς πρέπει γειτόνισσά του δεν μπορεί να σταυρώσει λέξη. Η αρχή του αναπόφευκτου ρομάντσου τους γίνεται μέσα από (σταθερά!) τηλέφωνα: μια απολύτως ασφαλής μέθοδος που δεν αποκλείει τον έρωτα από το social distancing, γι’αυτό πάρτε ιδέες. Η Ντέι, η εμπορικότερη σταρ του Χόλιγουντ στα 50s, κέρδισε τη μοναδική της οσκαρική υποψηφιότητα για την ερμηνεία της στην ταινία, ενώ θα έπρεπε να την κερδίσει για το αξιοθαύμαστο κατόρθωμα να πλασαριστεί ταυτόχρονα ως σέξι και ως παντοτινή παρθένα της Αμερικής.
Κι αν η ταινία σήμερα μοιάζει αφελώς αθώα, δεν είναι τόσο για τα συντηρητικά ήθη της (έτσι κι αλλιώς υποκριτικά), όσο για την υπενθύμιση της ψεύτικης ετεροκανονικότητας που προώθησε εν μέρει μέσα από τον επιθυμητό, κρυφά γκέι πρωταγωνιστή της, που μερικές δεκαετίες αργότερα πέθανε από έναν άγνωστο ιό, το AIDS (ως η πρώτη υψηλού προφίλ απώλεια από την ασθένεια, βοήθησε στην αφύπνιση του κόσμου σχετικά με τη νέα αυτή απειλή.)
Υπάρχουν δύο οδοί για να επιβεβαιώσει η ποπ κουλτούρα την αίσθησή μας ότι κάθε μέρα είναι ίδια κι απαράλλακτη με την προηγούμενη: η γρήγορη, που είναι μια ακρόαση του “Every Day Is Like Sunday”, και η λίγο μεγαλύτερη, που είναι μια επαναληπτική (εεεε;) προβολή της χωροχρονικής οδύσσειας του Μπιλ Μάρεϊ που βρίσκεται παγιδευμένος στην ίδια πόλη, το ίδιο ρεπορτάζ, τις ίδιες συναντήσεις, την ίδια μέρα μέχρι να τα πετύχει σωστά και βγει από τη λούπα. Ο σκηνοθέτης Χάρολντ Ράμις επιτρέπει στον Μάρεϊ να διατηρήσει την ειρωνική περσόνα του, εδώ διανθισμένη με φιλοσοφικές ανησυχίες («Κι αν δεν υπάρξει το αύριο; Δεν υπήρχε ένα σήμερα.») ενώ τον καθοδηγεί στη γνήσια προσπάθειά του να βελτιωθεί σαν άνθρωπος (και σαν γλύπτης αγαλμάτων από πάγο) για να κερδίσει την καρδιά μιας αξιόλογης γυναίκας (Άντι Μακ Ντάουελ).
Tι κι αν η παρούσα κατάσταση θυμίζει περισσότερο το Δωμάτιο (ή το Δωμάτιο Πανικού) ⎼ η ταινία αυτή είναι μια παρότρυνση να σημειώσουμε στο Notes app να γίνουμε καλύτεροι όταν ξαναβγούμε. (Και μετά να σβήσουμε «κατά λάθος» το note.)
Μόνο η ύψιστη Νόρα Έφρον θα μπορούσε να κάνει μια ταινία για έναν πάμπλουτο καπιταλιστή που οδηγεί στην ανεργία μια ιδιοκτήτρια μικρής οικογενειακής επιχείρησης που θα εμφανιζόταν ανελλιπώς σε κάθε λίστα με τις κλασικές, καλύτερες ρομαντικές κωμωδίες όλων των εποχών… και θα το άξιζε. Οι λόγοι είναι αρκετοί: κανείς δεν μπορεί να μισήσει τον Τομ Χανκς, κανείς δεν μένει αδιάφορος στη σκηνή στο καφέ με το τριαντάφυλλο (δανεισμένη σχεδόν αυτολεξεί από το original Μαγαζάκι στη Γωνία, γιατί η Έφρον ήξερε πότε δεν πειράζουμε την τελειότητα) και το ενδεχόμενο οικονομικής καταστροφής στην Νέα Υόρκη είναι ρομαντικό και κάπως ασήμαντο στις ταινίες αλλιώς δεν θα ήταν ταινίες.
Το ρομάντσο του Χανκς με την Μεγκ Ράιαν βασίζεται στην ανώνυμη ανταλλαγή emails: απασχολημένοι Νεοϋορκέζοι που αφιέρωναν χρόνο μέσα στη μέρα τους για να σχηματίσουν και να μοιραστούν σκέψεις με νόημα και να γνωρίσουν, τελικά, το ιδανικό ταίρι τους χωρίς τα shortcuts της σημερινής τεχνολογίας. Και τα έκαναν όλα αυτά μέσα από το σπίτι τους. Ο Χανκς και η Ράιαν, άλλωστε, δεν ήταν τυχαία ο Χάντσον και η Ντέι των 90s.
Αν η cute, ασεξουαλική ρομαντζάδα των προαναφερθέντων ζευγαριών δεν λέει τίποτα στην millennial ή εφηβική ψυχή μας, η καραντίνα μπορεί -με την ανοιχτή σε πολλαπλές ερμηνείες Μετακίνηση 4- να μετατραπεί σε ωραιότατο μίνι όργιο ή swinging: η απόλυτη έμπνευση έρχεται από την ξακουστή κωμωδία του Πολ Μαζούρσκι, που κυκλοφόρησε στο απόγειο της σεξουαλικής επανάστασης και βρήκε την Νάταλι Γουντ, τον Ρόμπερτ Καλπ, τον Έλιοτ Γκουλντ και την Νταϊάν Λαντ να επιδίδονται σε ανταλλαγή ερωτικών συντρόφων μεταξύ τους και ταυτόχρονα.
Η ταινία διέγνωσε τη λυσσαλέα, μπερδεμένη ανάγκη των Αμερικανών της εποχής να ανατινάξουν τα χρηστά ήθη της προηγούμενης γενιάς και… γέλασε μαζί τους, μεταμφιεσμένη σε σεξοκωμωδία. Η θρυλική κριτικός κινηματογράφου Πολίν Κάελ έσταξε δηλητήριο για την ερμηνεία της Νάταλι Γουντ εδώ, αλλά η παρουσία της ως νοικοκυράς σε απόγνωση αντιμέτωπη με το Summer of Love πείθει.
#JusticeForNatalieWood όχι μόνο για τα αστυνομικά, αλλά και για τα επαγγελματικά.
Ένας Πακιστανός ερωτεύεται μια Αμερικανίδα κι εκεί που το μεγαλύτερό του πρόβλημα είναι οι πολιτισμικές διαφορές που εκφράζονται από τους αυστηρά παραδοσιακούς μουσουλμάνους γονείς του, ξαφνικά η κοπέλα πέφτει σε κώμα. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία πίσω από τη γνωριμία του ανδρόγυνου Κουμέιλ Ναντζιάνι και Έμιλι Γκόρντον, με την υποψήφια για Όσκαρ σεναριακή τους υπογραφή κι εκείνον στον πρωταγωνιστικό ρόλο πλάι στην Ζόι Καζάν, το The Big Sick είναι επίκαιρο για ευνόητους λόγους. Φυσικά αποτελεί κιόλας το υπέρτατο τεστ χαρακτήρα και αφοσίωσης από το επίδοξο ταίρι, αν η μοίρα τα φέρει έτσι. Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι τουλάχιστον οι γονείς του ενός να είναι σαν την Χόλι Χάντερ και τον Ρέι Ρομάνο – και να μπορέσουν να ξεπεράσουν το κλασικό αστείο του δεύτερου για το Φόρεστ Γκαμπ.
Το χιλιοπαιγμένο έργο του Νιλ Σάιμον, εδώ στην κινηματογραφική του μεταφορά με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και την Τζέιν Φόντα (άσχημοι και οι δύο, οι καημένοι), μπορεί λόγω συνθηκών να μην οδηγεί στην πραγματοποίηση του τίτλου του αυτήν την στιγμή (αν και περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο άρθρο της σειράς «Πόσο διαρκεί ο κορονοϊός πάνω στο…: γρασίδι»), αλλά… Οι προσπάθειες της αισιόδοξης κοπέλας να δημιουργήσει ένα ιδανικό περιβάλλον στο διαμέρισμα-τρύπα του νιόπαντρου ζεύγους στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, κι ας μην έχει θέρμανση, νερό, ασανσέρ, άθικτο ταβάνι και ησυχία ενώ ο σύζυγό της δουλεύει δεν γίνεται να μην βρίσκουν κάποιο παραλληλισμό στον τρέχοντα εγκλεισμό, κατά τη διάρκεια του οποίου όλο και κάποιο home improvement θα έχει συμβεί (ή θα προγραμματίζεται και δεν θα συμβεί ποτέ). Εκτός από home improvement, μπορεί να έχει ακουστεί και η λέξη «διαζύγιο» αλλά αυτή είναι μια ομοιότητα με την ταινία στην οποία δεν θα σταθούμε σήμερα.
Ποτέ κάτι που προήλθε από τους Cure -στη συγκεκριμένη περίπτωση ο τίτλος της ταινίας- δεν ήταν τόσο διασκεδαστικό (sorry, όσοι ήσασταν ενήλικες στα 80s). Ο Μαρκ Ράφαλο, χρόνια πριν γίνει βασικός παίκτης του MCU, μετακομίζει στο διαμέρισμα της πρόσφατα αποβιώσασας (βάλαμε σωστά τα “σα”;) Ριζ Γουίδερσπουν, χρόνια πριν γίνει η πιο ισχυρή σταρ του Χόλιγουντ, που όμως δεν έχει περάσει οριστικά στον άλλο κόσμο και διεκδικεί το σπίτι της.
Τι πιο ακίνδυνο για την υγεία από μια καραντίνα με ένα φάντασμα;
Τα πάντα ρει και κυρίως ο έρωτας σε αυτή τη θαυμάσια μεταφορά του σκανδαλώδους θεατρικού του Άρθουρ Σνίτσλερ από τον Μαξ Οφύλς, στην πρώτη του ταινία στην Ευρώπη μετά την εξορία του στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου. Ένα γαϊτανάκι επιθυμίας και ηδονής ανάμεσα σε πόρνες και αριστοκράτες, υπηρέτριες και στρατιωτικούς, εκπροσώπους κάθε κοινωνικού στρώματος που είναι όλοι ίσοι μπροστά στο κάλεσμα της σάρκας. Με το ανάλαφρο αλλά σίγουρο, άγγιγμά του, ο Οφύλς ενορχηστρώνει αυτή τη βιεννέζικη γιορτή του 19ου αιώνα εξ’ολοκλήρου σε ένα πλατώ, ξεκινώντας με ένα άψογο μονοπλάνο που θα έπρεπε να συζητιέται όσο και το εναρκτήριο του Goodfellas.
Το κομψό, intimate σύμπαν του Οφύλς είναι ερμητικά κλειστό (κάπως σαν το έτερο έργο του Σνίτσλερ, που μετέφερε στο σινεμά ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ), όπως αρμόζει στις ημέρες που διανύουμε.
Ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε ότι αυτό το ατυχές Netlfix Original, με τον Σαμ Κλάφλιν και την τραγικά miscast Ολίβια Μαν ως κάποια που θα έδινε σημασία σε οποιονδήποτε από αυτούς τους τύπους, μας έδωσε την έμπνευση για αυτό το άρθρο, αφού σύμφωνα με την υπηρεσία παραμένει σταθερά στις top 3 επιλογές των ελλήνων συνδρομητών της από τότε που κυκλοφόρησε.
Έλληνες συνδρομητές: γιατί να είναι αυτή η αδέξια, ανεγκέφαλη ξεπέτα της ομάδας content του Netflix η ρομαντική κωμωδία της καραντίνας σας; Επιλέξτε μια από τις παραπάνω κι ευχαριστήστε μας αργότερα. Ή ποτέ. Όπως και το Love, Wedding, Repeat, δεν πιστεύουμε στην ανθρώπινη επαφή πριν αποφασίσουμε ότι κάτι αξίζει να υπάρχει.
