Το Eurosport έσωσε την Ελίνα Δημητριάδη τα χρόνια της κατάθλιψης και της αϋπνίας

ΜΟΥΣΙΚΗ: Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα – και με αυτό εννοώ και ότι ακούω Σάκη. Θυμάμαι το πρώτο cd που αγόρασα ήταν των Ace of Base, θυμάμαι τον τρόμο τη μέρα που είχα πάει στις μεγαλύτερες ξαδέρφες μου – που ήταν τότε στην εφηβεία και φάνταζαν στα μάτια μου cool- και ξάπλωσα στην κάτω κουκέτα τους και αντίκρισα τον Robert Smith να με κοιτάει μέσα από μία αφίσα και κάπως έτσι, παράλληλα με τη Madonna και τον George Michael, τις Spice Girls και τους N Sync, μπήκαν στη ζωή μου οι REM, οι Depeche Mode και όσα έπαιζε ο Παπασπυρόπουλος στον Best και στο Camel Club.

Χρόνια μετά, στο bar που ανοίξαμε με τις ξαδέρφες μου στη Νέα Ιωνία, το Want των Cure ήταν το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε και το Transmission των Joy Division το τελευταίο. “To synchronise love to the beat of the show and we could dance” λέει ένας στίχος του και είναι όλη η σχέση μου με τη μουσική.

Έχουν ξεκινήσει φιλίες από ένα μήνυμα φεισμπουκικού γνωστού “είδα είσαι κι εσύ εδώ στο Primavera, έλα στο δεξί ηχείο να είμαστε όλοι παρέα”, από τραγούδια που μού έμαθε ο Μάκης όπως τη μεξικανική garage διασκευή του Wild thing, από συζητήσεις με τον Γιώργο για το απόκοσμο και τη live εκτέλεση του Koto Song στο Montreux Jazz Festival, από τον Παναγιώτη που μου έστειλε τα πιο όμορφα τραγούδια που χρησιμοποιήθηκαν ως samples στο Beauty and the Beat του Edan, από τα παραληρηματικά χορευτικά σετ της Ιωάννας σε κάθε pure pop πάρτυ που διοργανώνουν η Εύα και η Ειρήνη.

Δεν έχω guilty pleasures, γι’αυτό και υπάρχει βίντεο με εμένα να τραγουδώ μεθυσμένη και παράφωνα μετά από χωρισμό και 5 τζιν τόνικ το It must have been love των Roxette. Γιατί έχουν ξεκινήσει έρωτες από ένα “ποιο είναι αυτό το κομμάτι;” και από εμένα να παρατηρώ κάποιον να εκφράζεται και να παθιάζεται διαλέγοντας μουσική. Είναι ανεξήγητη η νοσταλγία που νιώθω για κάτι που δεν μπορώ να εντοπίσω κάθε φορά που ακούω το Ambrosia του Reminiscent Drive. Ή η γλυκόπικρη εκτόνωση με το Another Chance του Roger Sanchez. Είναι η απόλυτη ευτυχία που διαρκεί 3 λεπτά και 41 δευτερόλεπτα, όσο και το Seven days in sunny June των Jamiroquai. Είναι η σιγουριά ότι θα νιώθω όμορφα πάντα στο 6:37 στο The Long Way Home του Lindstrom. Είναι η ασφάλεια ότι ο Λουκάς θα παίζει dEUS. Είναι που ο Παναγιώτης ήξερε ότι ήθελα να ακούσω το You’re gonna need me της Dionne Warwick και ότι δε θα του συγχωρήσω ποτέ τη μόνη βραδιά που ήμουν απούσα και έπαιξε το 50 ways to leave your lover.  Είναι που το δίχρονο βαφτιστήρι μου λέει “μαέστρο” και εννοεί ότι θέλει να του βάλω να ακούσει τη Φιλαρμονική της Βιέννης και μετά θα του βάλω να χορέψουμε Jennifer Lopez. Είναι που θέλω η ζωή μου να είναι σαν το  Nothing των Cassius. Ευτυχισμένη επαγγελματική στιγμή η συνέντευξή μου με τη Roisin Murphy για τη Vogue Greece, στο πλαίσιο της εμφάνισής της στο περσινό Release Festival. Απωθημένα; Να ακούσω τον DJ Harvey σε μία παραλία και να γνωρίσω τον Michel Gaubert, τον άνθρωπο που μπορεί να συνδυάσει Paranoid London, Philip Glass και Diana Ross σε ένα mix και όλο αυτό να βγάζει νόημα. Δεν μπορώ να πω ότι είχα ιδιαίτερη τρέλα με την ελληνική ροκ σκηνή, αλλά όταν ακούω μουσική, “ακούω την αγάπη”. Ή αλλιώς, για να τιμήσω και τον Moroder, η μουσική, όσο αφηρημένη και να είναι, είναι το πιο απτό “I Feel Love”.

ΒΙΒΛΙΑ: Θα αγαπώ για πάντα τις κοφτές, μεστές προτάσεις του Hemingway και τον τρόπο που περιγράφει τις γεύσεις στο Μια κινητή γιορτή. Από τις 7 μέρες στον ηλιόλουστο Ιούνιο των Jamiroquai που μπορώ να ακούω στο repeat, θα μπορούσα να διαβάζω την υπόλοιπη ζωή μου για εκείνη τη μία μόνο μέρα τον Ιούνιο του 1923 από τη ζωή της Mrs Dalloway στο ομώνυμο αριστούργημα της Virginia Woolf. Και μιας και θεματολογικά αγγίζουμε και τον ‘Α Παγκόσμιο Πόλεμο, το καλύτερο πράγμα που έχει γραφτεί σχετικά είναι η Regeneration Trilogy της Pat Barker, σοκαριστικό στις λεπτομέρειές του και συναρπαστικό στην καταγραφή της εξέλιξης της φροϋδικής ψυχολογίας και της ανθρώπινης αγωνίας και έχει γραφτεί από γυναίκα και ειλικρινά απορώ πώς δεν έχει γίνει ακόμη ταινία ή σειρά.

Κατά τα άλλα, είμαι groupie του Ian McEwan για το ταλέντο που έχει στην επιλογή των λέξεων που θα σταθούν η μία δίπλα στην άλλη για να δημιουργήσουν ένα αιχμηρά ρεαλιστικό και ανθρώπινο σύμπαν. Θα προτιμώ πάντα τα short stories και γι’αυτό ξεχωρίζω τον Raymond Carver, την Alice Munro, ενώ με κέρδισε και η Lorrie Moore με το Bark. Κανείς, όμως, δε θα γράψει πιο ανατριχιαστική ιστορία από το The Jaunt του Stephen King στη συλλογή του Skeleton Crew. Το μυαλό σου μπορεί να είναι ο καλύτερος φίλος σου ή να γίνει ο χειρότερος εχθρός σου αν χρειαστεί να μείνεις μόνος μαζί του για μία αιωνιότητα που διαρκεί δισεκατομμύρια χρόνια. Κι επειδή πιάσαμε και την επιστημονική φαντασία, αν σας άρεσε η ταινία Arrival, διαβάστε τη συλλογή Stories of Your Life and Others του Ted Chiang, η γλωσσολογία ποτέ πριν δεν ήταν τόσο ελκυστική.

Σε αντίθεση με ένα ολόκληρο βιβλίο που αφηγείται μία μόνο ημέρα από τη ζωή του πρωταγωνιστή, στις 288 σελίδες του Stoner του John Williams χωράει μία ολόκληρη ζωή. Και εκεί, σε αυτόν τον αριθμό σελίδων και στον τρόπο που παρατίθεται αυτή η ζωή βρίσκεται όλη η τραγικότητα. Και όπως είπε και η γυναίκα πίσω από το instagram account “Μπούτια και Διανόηση” – το οποίο διαβάζω καθημερινά για τα reviews του που θα μπορούσαν να είναι short stories από μόνα τους- ο λόγος που αυτό το βιβλίο δε θα το ξεχάσω ποτέ είναι “γιατί ο πόνος, πάντα θα είναι συναίσθημα πιο βαθύ απ’ τη χαρά”. Στόχος, να διαβάσω όλα τα βιβλία που παρατίθενται στο account αυτό.

ΤΑΙΝΙΕΣ: Μεγάλωσα βλέποντας τα Star Wars, το Dirty Dancing και το Grease Κυριακές μεσημέρια τρώγοντας στρογγυλές τηγανητές πατάτες στη φριτέζα. Έχω κλάψει με το τέλος του 9,5 Εβδομάδες και ακόμα θυμάμαι πόσο στεναχωρημένη ήμουν εκείνο το καλοκαίρι που έπαιζε στο θερινό “Άρης” στον Ωρωπό το Συνέντευξη με έναν Βρικόλακα και θα πήγαινε και ο Κώστας, ο 18χρονος αδελφος της συμμαθήτριάς μου από το μπαλέτο με τον οποίον ζούσα το Χτυποκάρδια στο Θρανίο μόνη μου μέσα στο μυαλό μου – ήμουν 12 χρονών τότε – αλλά οι γονείς μου δε με άφησαν να πάω γιατί ήταν ακατάλληλο. Δυσκολεύομαι να δω θρίλερ μόνη μου, αλλά απολαμβάνω να βλέπω τα πάντα με καλή παρέα και πίτσα. Τελευταίο αγαπημένο χόμπι είναι οι ταινίες που βλέπουμε στο ΚΛΑΓ, την Κινηματογραφική Λέσχη Αγίου Ελευθερίου που έχουμε ιδρύσει με τους φίλους μου, με ταινίες-διαμαντάκια που μπορείτε να απολαύσετε κι εσείς και να με ευχαριστήσετε αργότερα αν ακολουθήσετε τη σελίδα The Film Pit και ακούσετε τα podcasts τους. Γενικά, Scorsese.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Παλιότερα έβλεπα αρκετά. Αγαπημένα σίριαλ ήταν οι Απαράδεκτοι, οι Αυθαίρετοι, το Ντόλτσε Βίτα (με τον συνάδελφό μου, Βλάση Κωστούρο, μπορούμε να συνεννοούμαστε αποκλειστικά με ατάκες αυτής της σειράς) και Εγκλήματα. Το Eurosport με έσωσε στα χρόνια της κατάθλιψης και της αϋπνίας με τα ολονύχτια τουρνουά snooker, τένις και ski jumping (ναι, δεν ξέρω). Τώρα έχω τη συσκευή κυρίως για να βλέπω τα πάντα στο netflix. 

ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Θρυλικοί καυγάδες με τον αδερφό μου όταν ένας από τους δυο μας ήταν online στα προϊστορικά χρόνια του internet και ο άλλος σήκωνε το τηλέφωνο και φτου και από την αρχή να ξανασυνδεθείς και να δεις αν ο συνομιλητής σου στο msn chat είχε στείλει nudge. Τώρα το χρησιμοποιώ για να μαθαίνω (σχεδόν) τα πάντα και είμαι εγγεγραμμένη σε άπειρα newsletters που καταλήγουν να γεμίζουν το pocket μου με άρθρα που θα διαβάσω το Σαββατοκύριακο. Κάποτε, η συλλογή αυτών των άρθρων οδήγησε στη στήλη μου εδώ στην Popaganda γνωστή ως Pasticcio. Τα social media είναι εργαλεία για τη δουλειά μου και για να μην απομονώνομαι στη φούσκα μου. Με το twitter οι σχέσεις μας ήταν ανέκαθεν “μακριά και αγαπημένοι” και με το facebook έχω την επαφή που κρατάς με έναν πρώην που χωρίσατε φιλικά και τα λέτε αραιά και πού. Με το instagram είμαστε ακόμα στα μέλια και το χρησιμοποιώ για να ανακαλύπτω ενδιαφέροντα πράγματα και να δημιουργώ το δικό μου storytelling όταν ταξιδεύω.

ΣΠΟΡ: Αν εξαιρέσουμε το μπαλέτο που έκανα για 13 χρόνια, τον τρόπο που το τρέξιμο με κάνει να έρχομαι σε επαφή με το σώμα και τις σκέψεις μου και τον ρεαλιστικό στόχο που έχω θέσει μαζί με τον personal trainer μου να γίνω Jennifer Lopez μέχρι το καλοκαίρι, ο ενθουσιασμός μου ή το μπάτζετ μου φροντίζουν ώστε να πω ότι I’ll try anything once. Bowling (ναι, ειναι σπορ, γιατί όχι;), pole dancing (#justiceforJLo), waterski (δάσκαλε στη Βουλιαγμένη, αν μας διαβάζεις, εγώ είμαι, που πριν έξι-εφτά χρόνια σου είπα ότι θέλω να με μάθεις να βυθίζομαι σαν την Τζένη Καρέζη στο Τζένη Τζένη όταν αφήνω το σκοινί), ski, snowboard, skateboard (αφού ζω ακόμη μετά από αυτά, τίποτα δε με σταματά). Παλιότερα πήγαινα συχνά στο γήπεδο, τώρα βλέπω μπάλα αραιά και πού, αλλά αγοράζω περιοδικά όπως το Mundial magazine και το These Football Times. Παρακολουθώ με περισσότερο ενδιαφέρον το γυναικείο ποδόσφαιρο και διαβάζω το Season Zine που έχει και άρθρα για τη σχέση μόδας και ποδοσφαίρου. Μπάσκετ από μικρή με Chicago Bulls στην τηλεόραση και στο γήπεδο με Σπόρτινγκ και Ολυμπιακό. Έχω φανέλα του Σπανούλη και φωτογραφία με τον Μπόγρη από το Μπάτμαν. Θέλω να δω έναν αγώνα NBA από κοντά.

ΤΑΞΙΔΙΑ: Με βοηθάνε να μάθω γεωγραφία. Δεκαπέντε μέρες στην Ιαπωνία και η ανακάλυψη ενός νέου κόσμου μόνο μέσα από τις αισθήσεις μου, αφού κανένας κώδικας από τη δυτική κουλτούρα μου δε χρησίμευσε σε τίποτα. Η τρομακτικά απόλυτη ησυχία ένα πρωί που ξύπνησα σε μία σκηνή στη μέση της ερήμου. Ένας Άγγλος που οι γονείς του ονόμασαν Jesse James επειδή ήταν υπό την επήρεια ουσιών και ο διάλογος που ακολούθησε (-ήταν υπό την επήρεια όταν σε συνέλαβαν ή όταν σε ονόμασαν; -έχει σημασία;). Η Νέα Υόρκη, η Βοστώνη μέσα από τα μάτια της φίλης μου Εύας που έμενε εκεί, το chocolate covered candied bacon. Η πίτσα στην Ιταλία. Θέλω να ταξιδέψω σε όλα τα εστιατόρια του chef’s table. Προς το παρόν, το καλύτερο μέρος της δουλειάς μου είναι όταν ταξιδεύω για τις Εβδομάδες Μόδας και το πιο ενδιαφέρον μέρος που επισκέφθηκα έτσι ήταν η Τιφλίδα. Στην Εβδομάδα Μόδας της Μαδρίτης γνώρισα και τον Aitor, έναν Βάσκο που έζησε στη Χαλκιδική και είχε στο στέρνο του τατουάζ τη λέξη “Αναρχισμός”.

ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μόνο ο Γιώργος Μαζωνάκης μου έρχεται στο μυαλό. Μεγάλωσα στη Νέα Ιωνία και έζησα εκεί αρκετά χρόνια, ενώ από τα χρόνια που έμεινα στο Νέο Ηράκλειο θα μου μείνει αξέχαστος μόνο ο κύριος Παναγιώτης που δε με κοίταξε ποτέ περίεργα, ούτε ένα Σάββατο που μπήκα στον φούρνο του στις 7 το πρωί με χρυσό φόρεμα και γόβες απευθείας από το προηγούμενο βράδυ, ούτε όταν το καλοκαίρι του ζήτησα ένα χωριάτικο και μία πένσα για να φτιάξω έναν κρίκο στην αλυσίδα που φορούσα στη μέση μου. Μεσολάβησαν και τα χρόνια που έμενα Γκύζη και κινδύνευα να πέσω από το μπαλκόνι για να πείσω τους φίλους μου ότι “να, έχω θέα Λυκαβηττό”. Τώρα μένω Άλιμο και ψάχνω να ξαναμετακομίσω σε οποιαδήποτε περιοχή έχει κοντά μετρό ή τρένο. Αν βρείτε κανένα σπίτι μεγαλύτερο σε τετραγωνικά από την ηλικία μου (37) και με λιγότερο ενοίκιο από όσο κοστίζει ένα νεφρό, σας κερνάω ένα ταψί παστίτσιο.

ΤΩΡΑ: Είμαι Fashion Features Editor στη Vogue Greece και γράφω στο έντυπο για νέους σχεδιαστές, για τη μόδα και τη σχέση της με τις υπόλοιπες τέχνες και για τις εμπειρίες από τα ταξίδια μου. Κάποια στιγμή, όταν ο κόσμος θα είναι έτοιμος, θα κάνω και την ιντερνετική στήλη μου Μόδα και Γήπεδο.