ΜΟΥΣΙΚΗ: Λοιπόν μουσική. Έχω συνδρομή σε μια από αυτές τις υπηρεσίες που έχουν τα πάντα και έχω κατεβάσει το σύμπαν. Όταν έχεις πρόσβαση σε τόση ποσότητα ψάχνεις φυσικά για καινούργια πράγματα αλλά θυμάσαι και παλιά σου κολλήματα. Κατέβασα με δέος τον πρώτο δίσκο των Queen που ονομάζεται κιόλας απλώς Queen του 1973, τότε που φλέρταραν ακόμα με το heavy metal. Με είχε δει μια μέρα στο σχολείο ο θρησκευτικός μας (πολύ μπροστά το άτομο και κολλητός του Βασίλη Καζούλη) να ακούω στο walkman το 7th Son of a 7th Son των Iron Maiden και μου είπε «Αυτό δεν είναι metal, αυτά είναι φλώρικα πράγματα» και μου έφερε την επομένη μια κασέτα αντιγραμμένη με τον τίτλο στο χαρτάκι Queen Queen. «Αυτό είναι Metal» μου είπε και όντως ήταν. Αγαπημένο κομμάτι The Fairy Feller’s Master Stroke.
Εννοείται ότι έχω κατεβάσει άπαντα Nick Cave, Tom Waits, Radiohead, Placebo, Leonard Cohen, Johnny Cash, David Bowie, Pink Floyd αλλά αυτά είναι έτσι κι αλλιώς εντελώς κλασικά πράγματα που δεν χρειάζεται καν να αναφέρω γιατί είναι στο κάτω κάτω ντροπή να απουσιάζουν από μια συλλογή.
Τώρα πράγματα που είμαι χαρούμενος που ανακάλυψα είναι ο Michael Kiwanouka και το τρομερό Love and Hate που ακούγεται και στους τίτλους της σειράς When they see us. Όλο το album είναι τρομερό. Επίσης προτείνω να ακούσετε Anita Tijoux και οπωσδήποτε το κομμάτι 1977. Τέλος λίγο έξω από τα συνηθισμένα, έχω τρελαθεί με τους Sofi Tukker και ειδικά με το Fuck They.
ΒΙΒΛΙΑ: Γενικά έχω μια τρέλα με την λογοτεχνία του φανταστικού και με την επιστημονική φαντασία. Σε αυτή τη φάση διαβάζω (ταυτόχρονα, αργά και βασανιστικά) τα: Πέμπτη εποχή της Nora Jemisin, το Υδάτινο μαχαίρι του Bacigalupi Paolο, The Devil’s Apprentice του Patrick Stewart, εννοείται ότι ξεκινησα μετά τη σειρά και αφού έχω τελειώσει και τα τρία παιχνίδια το Sword of Destiny: Witcher 2 του Andrzej Sapkowski και το Νεκροταφείο ζώων του Stephen King που αγαπώ πολύ αλλά έχω αρχίσει να βαριέμαι και λίγο (πιστεύω ότι έχει κατασκευάσει τεχνητή νοημοσύνη να του γράφει τα βιβλία)
ΤΑΙΝΙΕΣ: Με τις ταινίες τώρα έχω πρόβλημα. Μου αρέσουν τα πάντα. Μα τα πάντα. Δεν θέλω γενικά να το παίξω ποιότητα (όχι ότι είμαι κιόλας) κι έτσι θα αναφέρω μερικά πιο αμερικάνικα πράγματα. Καταρχάς είδα τον Ιρλανδό του Σκορτσέζε και έφαγα τρελό κόλλημα και μετά είδα σε μια εβδομάδα ότι μαφιόζικη ταινία υπάρχει, ασχέτως αν την είχα δει ή όχι: Τα καλά παιδιά, Ο Νονός 1, 2 και 3, Pulp Fiction, Ο πληροφοριοδότης, Scarface (που είναι στ’ αλήθεια η πιο χάλια ταινία με αυτό το θέμα που υπάρχει, πιο χάλια από ότι την θυμόμουν), και Once upon a time in america.
Επίσης η καλή μου φίλη Ιωάννα Μαυρέα όταν την ρωτάνε τι ταινίες της αρέσουν απαντάει οι Χριστουγεννιάτικες και εδώ θα συμφωνήσω. Είδα ξανά τα Χριστούγεννα τα Μόνος στο σπίτι 1 και 2 (τα 3 και 4 έκανα πως δεν υπάρχουν) και πραγματικά απόρησα γιατί αυτές οι ταινίες δεν πήραν Όσκαρ. Μιλάμε για τα απόλυτα αριστουργήματα. Οι σεκάνς που ο Macaulay τσακίζει τους ληστές με τις παγίδες είναι ίσως ότι καλύτερο έχει να δώσει η ανθρωπότητα και μετά είναι ο Μότσαρτ. Εγώ θα έβαζα τα DVD μέσα στο Voyager 1 ως παρακαταθήκη του πολιτισμού μας. Τέλος θα ήθελα να μιλήσω για το απόλυτο φιάσκο του τελευταίου Πολέμου των Άστρων. 40 χρόνια ρε γελοίε τύπε J. J. Abrams περιμέναμε αυτό το τέλος του αγαπημένου μας space saga και εσύ έπρεπε να το καταστρέψεις σε βαθμό που κοιμήθηκα. Εγώ! Κοιμήθηκα στον Πόλεμο των Άστρων.
ΣΠΟΡ: Σπορ εννοείται δεν κάνω. Βλέπω όμως μανιωδώς τένις που με κόλλησε το κορίτσι μου. Είμαι μεγάλος φαν του Τσιτσιπά εννοείται, αν και πήγε να σκοτώσει τον πατέρα του τις προάλλες κοπανώντας τον με την ρακέτα αλλά στην τελική καλά του έκανε. Είχε νεύρα και ξέσπασε. Επίσης παραλίγο να πάθω καρδιακό επεισόδιο από την αϋπνία παρακολουθώντας επί ένα μήνα μέχρι το πρωί το US Open. Γενικά σιχαίνομαι κάθε είδος αθλητικού οπαδισμού.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Κόπηκε το Internet στο σπίτι για δύο μήνες λόγω βλάβης της Vodafone και χρειάστηκε να ζήσω σαν πρωτόγονος άνθρωπος των σπηλαίων. Τότε που ο Νεάντερταλ πήγαινε σε δημόσια Wi-Fi να κατεβάσει τις ταινίες που ήθελε για να τις δει μετά στο σπίτι του. Ένα είδος τροφοσυλλέκτη θα με έλεγα. Χωρίς πλάκα τους έστειλα ένα mail (και καλά) από τον δικηγόρο μου, απειλώντας για εξώδικο, για να έρθουν να το φτιάξουν. Όταν ήρθε ο τύπος, ο τεχνικός με την κόκκινη φόρμα, του φίλησα τα χέρια. Ήταν για μένα κάτι σαν προφήτης εκείνη τη στιγμή. «Θέλετε να σας φτιάξω καφέ και κάτι να φάτε;», τον ρώτησα. «Όχι αγόρι μου δεν χρειάζεται, την δουλειά μου κάνω» απάντησε εκείνος. «Αργήσατε» του είπα εγώ.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Τηλεόραση δεν βλέπω. Καμιά φορά όταν πηγαίνω στον πατέρα μου και σκάει καμιά ελληνική σειρά θέλω να βγάλω τα μάτια μου και να τους τα στείλω στο κανάλι μέσα σε χαρτόκουτο.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Φέτος θα πάμε ταξίδι στο Βερολίνο. Είναι το μόνο που με κάνει να σηκώνομαι από το κρεβάτι το πρωί.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Αγαπάω πάρα πολύ την Αρχελάου όπου βρίσκεται το Skrow. Είναι το δεύτερο σπίτι μου. Επίσης μου αρέσει πολύ όταν δουλεύω σε ένα καινούριο θέατρο αυτές οι μικρές χαρές που βιώνεις όταν αρχίζεις να εγκλιματίζεσαι και μαθαίνεις σιγά σιγά τα κατατόπια. Χαρές όπως: να αφήνεις το μηχανάκι στο ίδιο ακριβώς σημείο κάθε μέρα υπολογίζοντας και το χιλιοστό, να ξέρεις από που να παίρνεις τον καλύτερο καφέ, αφού πρώτα έχεις δοκιμάσει όλους τους σάπιους της γειτονιάς (το ίδιο ισχύει και για τα σάντουιτς και τα κουλουράκια). Οι μηχανικές κουβέντες με τον υπάλληλο στο καφέ (που τελικά επέλεξες) που επαναλαμβάνονται κάθε μέρα, ώσπου ένα πρωί σε κερνάει ένα μπουκαλάκι νερό, ο τρελός ο τύπος που περνάει κάθε μέρα την ίδια ώρα, όταν μπαίνεις στο θέατρο και σε μπινελικώνει για δικούς του προσωπικούς λόγους. Αυτά τα πράγματα είναι που με κάνουν να χαμογελώ.
ΤΩΡΑ: Τώρα βρίσκομαι στη σκιά του Μπέκετ, ή μάλλον δουλεύω υπό το φως του, γιατί το Χοιρινό νεφρό για την κατάθλιψη, η παράσταση που σκηνοθετώ στο Μικρό Γκλόρια, παίρνει σαν αφορμή το έργο του και τη ζωή του για να μιλήσουμε για τα πράγματα που ενώνουν τους ανθρώπους και δίνουν νόημα στη ζωή. Έτσι κάνουμε στενή παρέα ο Σαμιουελ, η Άννα Καλαϊτζίδου, ο Μιχάλης Συριόπουλος κι εγώ, τουλάχιστον ως τις 27 Ιανουαρίου που έχουμε πρεμιέρα.
Παράλληλα τώρα κινούμαι και μετακινούμαι καθημερινά από πρόβα σε παράσταση κι από θέατρο σε θέατρο: στο Μικρό Άνεσις για το Χελιδόνι, στο οποίο παίζουμε για 3η χρονιά με την Σοφία Σεϊρλή σε σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα, στο Μέγαρο Μουσικής για το Φτερωτό Άλογο που συνεχίζεται έως τα μέσα του Φλεβάρη και φυσικά, στο Skrow Theater για την Αρχή του Αρχιμήδη που επίσης ως τα μέσα Φλεβάρη, αλλά και για τη νέα μου σκηνοθεσία που θα ανέβει στις 13 Μαρτίου. Πρόκειται για το βραβευμένο με Pulitzer, Flick, για το οποίο δουλεύουμε με μια ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών: την Αριάδνη Καβαλιέρου, τον Μιχάλη Πανάδη και τον Σωτήρη Τσακομίδη.
