Ένα από τα πιο επιδραστικά φαινόμενα της δεκαετίας που φεύγει ήταν η επιτυχία του best-seller Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε, το ποπ ψυχολογικό θρίλερ της Τζίλιαν Φλιν, που έγινε ο μιλένιαλ Αλχημιστής (έχετε κάποιο φίλο που δεν το διάβασε;) κι απέκτησε αμέτρητους μιμητές με άνισα αποτελέσματα (ακόμα και τα πιο άξια Κορίτσια που… που ξεφύτρωσαν τα τελευταία χρόνια δεν άγγιξαν ποτέ τη διεστραμμένη απόλαυση αυτού του βιβλίου.)
Μια κυνική μάχη των φύλων κι ένα his and hers νοσηρό παιχνίδι εντυπώσεων, το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε βρήκε τον καταλληλότερο εκφραστή του στο σινεμά στο πρόσωπο του Ντέιβιντ Φίντσερ, ο οποίος υπέγραψε την αναπόφευκτη κινηματογραφική μεταφορά με ένα ευφυούς σύλληψης πρωταγωνιστικό δίδυμο: στο ρόλο του βαθιά νυχτωμένου, αδιάφορου συζύγου ο Μπεν Άφλεκ και και στο ρόλο της αγνοούμενης, αγγελικής Έιμι, η σχετικά χαμηλού προφίλ βρετανίδα ηθοποιός Ρόζαμουντ Πάικ, χιτσκοκική ξανθιά την οποία ο Φίντσερ ξεχώρισε, δασκάλεψε κι οδήγησε μέχρι μια υποψηφιότητα για Όσκαρ ερμηνείας (είναι, άλλωστε, το φόρτε του να ανακαλύπτει τις σκοτεινές πλευρές των στάρλετ, έχοντας κάνει το ίδιο και με την Ρούνεϊ Μάρα στο Κορίτσι με το Τατουάζ.)
Στα χέρια του Φίντσερ, η ιστορία της εξαφάνισης και πιθανής δολοφονίας της όμορφης γυναίκας από το φαινομενικά ανυποψίαστο σύζυγό της (πραγματικά ο Άφλεκ δεν ήταν ποτέ καλύτερος σαν… άντρας, προκαλώντας ταυτόχρονα συμπάθεια και απαξίωση) γίνεται μια χειρουργικής ακρίβειας μελέτη των σύγχρονων σχέσεων ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες, με μια γκραν γκινιόλ κορύφωση κι ένα αρρωστημένο φινάλε που αντλεί σατανική ευχαρίστηση από την υποκρισία των κοινωνικών συμβάσεων, του έρωτα και της τυφλής αισιοδοξίας των ανθρώπων που τολμούν να ξεκινήσουν μια κοινή ζωή.
Ο Φίντσερ φωνάζει «κορόιδα!» από τη γωνία, αλλά εκείνα θα κάνουν πάντα ότι δεν ακούν.
