Το Pride έγινε και κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης ανταποκρίσεων και αναλύσεων γι’ αυτό σε διάφορα πολυθεματικά σάιτ κρατούσα τις δικές μου σημειώσεις. Φαίνεται πως κάπου είδα να γράφουν συγγραφείς που δεν έχουν καμμιά σχέση με το ΛΟΑΤΚΙ βίωμα και αισθάνθηκα άσχημα. Αισθάνθηκα άσχημα γιατί αυτοί που πρέπει να γράφουν είναι και αυτοί που έχουν δεχτεί ρατσισμό, προπηλακισμούς , λοιδορίες. Ξέρουν τα προβλήματα της κοινότητας σε πολύ σημαντικότερο βάθος απ’ ότι ο straight ο επί παντός του επιστητού επαΐων. Ας μην γελιόμαστε, δεν είναι απλό πράγμα να μιλάς για φύλα, σεξουαλικούς προσανατολισμούς απ’ την πλευρά τη δική σου. Είναι απαραίτητη μια ολοκληρωμένη ενσυναίσθηση για να μπορέσεις να επιχειρηματολογήσεις, σαφώς και όχι ακροθιγώς, εκπροσωπώντας την εν λόγω κοινότητα. Ακόμη και gay φίλοι μου συγγραφείς, που έχουν ζήσει πιο λίγο την ταυτότητα τους , φοβισμένοι και συρμένοι σε μια μοίρα χαραγμένη από άλλους-την ετεροκανονικότητα, ήταν επιθετικοί σε φαινόμενα της παρέλασης της διαφορετικότητας.
Είναι εύκολο να είσαι παρατηρητής και να συμπάσχεις ή να κρίνεις. Το δύσκολο είναι και να συμμετέχεις. Να σηκώνεις το σταυρό που σηκώνουν και τα μέλη των ευπαθών ομάδων. Πολλοί ποιητές και πεζογράφοι έγραψαν για τους διαφορετικούς αυτού του κόσμου, ελάχιστοι έζησαν μια τέτοια ζωή, αν και ήταν κι αυτοί της διαφορετικότητας. Ας κάνω μια μικρή ιστορική αναδρομή. Ο Ψυχάρης πόνεσε αλλά δεν άγγιξε. Υπήρχε πάντα η διαμεσολάβηση της όρασης που του πρόσφερε την εικόνα της συγκίνησης, καθόλου την αφορμή για μέθεξη στο ψυχικό δράμα π.χ. της αγάπης. Η αστική του καταγωγή του επέτρεπε να αποτραβιέται απ’ τα δύσκολα. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ.
Τα περιγράφει ακόμη πιο εμπεριστατωμένα ο Δημήτρης Γληνός. Πρόγονοι των σημερινών συγγραφέων της αυθεντικής διαφορετικότητας υπήρξαν ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, ο Πέτρος Πικρός, Γιάννης Σκαρίμπας, Δημοσθένης Βουτυράς κ.ά. Οι σύγχρονοι συγγραφείς του είδους δεν είναι απαραίτητα λογοτέχνες. Μπορεί να είναι και αρθρογράφοι ή ακτιβιστές συγγραφείς.
Το Pride είναι ένα πολύχρωμο ξεσάλωμα στο δρόμο. Μια εμφάνιση του αοράτου στο οποίο έχει καταδικαστεί μεγάλο μέρος της παρέλασης για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Μοιάζει με δικαιωματική ανάληψη πολλών δικών μας αγίων προς την εμφάνεια που τους αποστερούν οι άλλοι. Ό,τι αδικαιολόγητα φιδοσέρνεται σε αφώτιστες γωνιές θα παλέψει την ημέρα του Pride για την μονιμοποίηση της ορατότητας του στο φως της ημέρας.
Εκεί που κάνω λόγο στην προηγούμενη παράγραφο για φίλους και γνωστούς καλλιτέχνες που κατακεραυνώνουν το Pride έχω πιο πολύ στο μυαλό μου σαν πρότυπο δικαιωματιστή προς αποφυγή τον Χρίστο Σιμαρδάνη. Ο Σιμαρδάνης για ‘μένα υπήρξε ένας εξαιρετικά κακόφωνος δικαιωματιστής. Αυτοί που ζούμε ανοιχτά ως gay, δεν θεωρούμε το gay μόνο σεξουαλικό προσανατολισμό. Προσωπικά η διαφορετικότητά μου, συνειδητοποιημένη ήδη απ’ το δημοτικό, με απομόνωσε στο σχολείο μέσα απ’ την αντίδραση των άλλων σ’ αυτό που ήμουν και βρήκα διέξοδο στο διάβασμα μυθιστορημάτων και διηγημάτων για ενήλικες από μικρή ηλικία. Μέχρι τα δεκατέσσερα μου είχα ξεπετάξει όλο τον Λάβκραφτ και τον Πόε. Διάλεξα αυτούς τους συγγραφείς γιατί ακριβώς ήμουν διαφορετικός (gay) και έψαχνα να βρω αναγνωστικό χώρο για να χωράει κι εμένα. Αργότερα ήρθα σε επαφή με την αρχαία ελληνική γλυπτική γιατί μου έδινε τα πρώτα γυμνά στα οποία μπορούσα να βρω την αρμονία που έψαχνα αλλά και την ηδονή της πρώτης οπτικής επαφής μαζί τους. Ο αποκλεισμός μου συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια του Λυκείου. Μπορεί να μην είχα κάνει coming out αλλά άκουγα τις κακοποιητικές κουβέντες των άλλων για τους πιο θηλυπρεπείς συμμαθητές μου. Μετά το coming out ο πόλεμος εναντίον μου ήταν ανηλεής. Κατάλαβα τί θα πει να σε αδικούν και γι’ αυτό αγάπησα όλους τους ανθρώπους. Κατανόησα ακόμη και αυτούς που με διαπόμπευαν. Ήξερα πια πως η ύπαρξη σημαίνει κι ένα σωρό τραύματα. Αυτό που έκανε ο Σιμαρδάνης ήταν ότι αυτορποσδιορίστηκε με βάση τα θελήματα της ετεροκανονικότητας. Δεν αξίζει να θυσιάζεις ολόκληρο τον εαυτό σου για να συνυπάρχεις με τους άλλους. Pride και μόνο Pride λοιπόν.
Το άλλο παράδοξο με το τελευταίο Pride ήταν το λεκτικό λιντσάρισμα που δέχτηκε ο γυμνός νέος άντρας με την ελληνική σημαία για μπέρτα του. Θα ήθελα να δώσω την δική μου ανάλυση του συμβάντος εδώ, παρακινώντας και άλλους πιο ειδικούς από ‘μένα να μιλήσουν για την παθολογία του εγχειρήματος αυτού του ανθρώπου. Κανείς, λοιπόν, δεν μπόρεσε να δει πίσω απ’ την εικόνα, αν και εξόφθαλμο. Πως αυτό το πρόσωπο ζούσε μέσα σε μια δική του κόλαση. Και πως αυτό το τρέξιμο του ανάμεσα στους διαδηλωτές του Pride, δεν ήταν τίποτα άλλο από απονενοημένη έκκληση βοήθειας. Αν έδιναν στη μάζα αυτό τον άνθρωπο, τώρα θα ήταν νεκρός. Τίποτα! Απογοήτευση. Εκεί που δεν υπάρχει σκέψη, εκεί που απλώς αντιδρούν μονάχα με το σύνθημα για κανιβαλισμό, εκεί εκπίπτεις της συνομοταξίας των ανθρώπων. Γίνεσαι κτήνος.
Καμιά πρόοδος δεν έχει συντελεστεί. Αντιθέτως η λαϊκή ιερά εξέταση αυγατίζει τα μέλη της. Σταματήστε τις φωνές και πριν κρίνεται, αναρωτηθείτε, μήπως δεν είναι ό,τι φαίνεται η μόνη αλήθεια; Μήπως πρέπει να κοιτάξουμε πιο προσεκτικά πριν να λιθοβολήσουμε; Για τον συγκεκριμένη εικόνα με τον γυμνό άντρα, τί βλέπω εγώ! Έναν άνθρωπο που ζει μέσα σ’ ένα δράμα. Το πρόσωπο του μου θυμίζει το δικό μου στα χρόνια που έπαιρνα πολύ βαριά φαρμακευτική αγωγή για την κατάθλιψη μου. Μέχρι να μάθω την αλήθεια, θα τον υποστηρίζω. Πιθανότατα ασθενής κάποιας βαριάς μορφής ψύχωσης. Προσκύνησε γυμνός το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη. Κάποιος αστυνομικός και αμέσως τον άφησε στην ησυχία του. Τον άφησε στην ησυχία του γιατί κατάλαβε ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει προβλήματα και σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι χειρισμοί είναι πολύ λεπτοί γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος ο άνθρωπος να κάνει κακό στον εαυτό του. Το έχω ζήσει προσωπικά σε περιστατικού ελέγχου που μου έγινε στο μετρό για εισιτήριο που δεν είχα. Ήμουν σε άθλια κατάσταση και δεν είχα τη δύναμη ούτε εισιτήριο να κόψω. Με άφησαν ελεύθερο να μπω στο συρμό και μου ζήτησαν και συγνώμη. Τηλεψυχανάλυση δεν κάνω. Προτείνω εναλλακτικές αναγνώσεις ενός συμβάντος που για μένα δεν είχε τίποτα επιλήψιμο για να αναδειχθεί και να διοχετευτεί όλο αυτό το μίσος ενάντια σε μια σπαραξικάρδια μορφή.
Κάτι άλλο που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς αποδέχεσαι εμφανίσεις extravaganza στην ετεροκανονική κοινωνία και δεν μπορείς να εννοήσεις την θηλυκή ταυτότητα φύλου μέσα στο αντρικό σώμα. Δεν έχεις χωνέψει, πως αυτό, το παλιότερα οξύμωρο, είναι στις μέρες του φεστιβάλ Pride μια συμπεριφορά που συνοδεύεται απ’ τα ανάλογα ενδύματα ή την συμβολική γύμνια. Η γύμνια είναι ο πόθος και η επιθυμία απενοχοποιημένες. Το γυμνό σώμα μπορεί να εκφράσει καλύτερα και ξεκάθαρα ακόμη και πιο εσωτερικά βιωμένες στιγμές ενός προσώπου. Είναι η γλώσσα του σώματος που απαιτείται για να ερμηνευθούν τα πάντα ως ανθρώπινα. Και η πρόκληση είναι η φυσική αντίδραση στην συντριπτική απόρριψη μια ύπαρξης για τη φύση της. Δίνονται μάχες και οι μάχες αυτές θέλουν απ’ τους πολεμιστές τους να φέρουν πάνω τους θαρραλέα μια ισχυρή σημειολογία. Η κυρία και ο κύριος των χρηστών ηθών ενοχλούνται απ’ την ελευθερία του άλλου στην πρόσβαση στην πιο μύχια αισθητική του. Πράγμα που γίνεται μόνο μια μέρα μέσα στο χρόνο. Σ’ αυτή τη γιορτή του Pride. Πραγματικά με κουράζει αφόρητα η απελευθέρωση που παιανίζει τη νίκη της μονάχα με την άδεια της ετεροκανονικότητας. Με κάνει να φοβάμαι, το ξαναλέω, το γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι της διαφορετικότητας αυτοπροσδιορίζονται διαφορετικοί αναλόγως προς την αποδοχή που έχουν ως τέτοιοι από τα πατριαρχικά στερεότυπα. Αέρας όλα…
