Οι Mother of Millions μοιάζουν να είναι η νέα ελπίδα της εγχώριας σκηνής του σκληρού ήχου. Με ιδεοψυχαναγκαστική εμμονή στην λεπτομέρεια, τόσο όσον αφορά στην αρτιότητα όσο και στην αισθητικοί, το Αθηναϊκό κουϊντέτο, παρουσιάζει εδώ και κάποια χρόνια, την μία μετά την άλλη, ποιοτικές δισκογραφικές δουλειές και συναυλίες επικών διαστάσεων, θα έλεγε κανείς σχεδόν δυσανάλογων με την ελληνική πραγματικότητα.
Η πρόσφατη κυκλοφορία τους, το βαθύτατα ενδιαφέρον Artifacts έρχεται με πομπώδη τρόπο να επιβεβαιώσει τα παραπάνω και περιμένουμε με ανυπομονησία τις προσεχείς συναυλίες τους σε Αθήνα (23/3) και Θεσσαλονίκη (22/3) να τα επισφραγίσουν.
Παρά το υπερδραστήριο πρόγραμμά τους για τις προετοιμασίες των δύο shows, βρήκαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον κιθαρίστα και ιθύνων νου της μπάντας, Κώστα Κωνσταντινίδη, για πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα που άπτονται τόσο της μουσικής όσο και των βαθύτερων προβληματισμών τους ως μπάντα και μονάδες. Ακολουθεί μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση και δύο ακόμη πιο ενδιαφέρουσες συναυλίες! Δώστε βάση!
Γεια σας Mother of Millions, ξεκινάω με μία καθ’ όλα τυπική ερώτηση. Πώς πάει το νέο album “Artifacts” προς το παρόν; Ποια η ανταπόκριση του κόσμου; Θα μου επιτρέψετε να πω πως είναι το μάλλον πιο ώριμο μέχρι στιγμής album σας. Δεν ξέρω αν έχετε πάρει κι από αλλού το ίδιο feedback. Η ωριμότητα όπως λες υποθέτω ότι μπορεί να αντιστοιχηθεί με το παρόν μας, ότι δηλαδή τo Artifacts ανταποκρίνεται στα βήματα που έχει μετρήσει η μπάντα, στην εξέλιξη των μελών της. Θέλουμε πάντα να το πετυχαίνουμε αυτό, να αξιοποιούμε όλες τις δυνατότητες και είναι πολύ κολακευτικό όταν το feedback το επιβεβαιώνει. Η ανταπόκριση από τον κόσμο είναι πολύ θετική, τουλάχιστον για τα κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει.
Η αλήθεια είναι πως τόσο από το “Human” μέχρι το “Sigma”, όσο και από το “Sigma” μέχρι το “Artifacts”, ενώ η μπάντα μοιάζει να επιμένει στο χαρακτηριστικό της στυλ με τα mid tempo crescento, και τα ατμοσφαιρικά σημεία, τα άλματα προόδου είναι σπουδαία. Όσο περνάει ο καιρός παρατηρώ μια περισσότερη διάθεση για πιο κοφτά κιθαριστικά riffs, πιο τεχνικά / εγκεφαλικά σημεία, ενώ ταυτόχρονα μοιάζει να αναπτύσσεται και μία περισσότερη ευθύτητα, παρά το ότι οι συνθέσεις διατηρούν ως και εντείνουν τον σοφιστικέ χαρακτήρα τους. Άλλαξαν τα ακούσματά σας; Ακούω συχνά εκεί έξω να σας παρομοιάζουν με τους (τεράστιους) Leprous, με τους οποίους μάλιστα μοιραστήκατε την σκηνή πριν μερικά χρόνια. Το συγκεκριμένο live ήταν για εμάς μια φοβερή εμπειρία και η σύγκριση με ένα ραγδαία ανερχόμενο γκρουπ που κυκλοφορεί εξαιρετικές δουλειές είναι τιμητική. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει κάποιου είδους επεξεργασία στον τρόπο σύνθεσης, με την έννοια «τώρα θα γράψουμε κάτι που να ακούγεται σαν τους Leprous». Τα ακούσματά μας αυξάνονται και αλλάζουν διαρκώς, παρακολουθούμε την εξέλιξη του ήχου και σε επίπεδο συνθέσεων και σε επίπεδο παραγωγής.
https://www.youtube.com/watch?v=Y-eLy_xzTRw
Όπως κι άλλες μπάντες της σκηνής και του είδους σας πιο συγκεκριμένα, έτσι κι εσείς έχετε αρχίσει να έχετε μια ροπή προς τα έξω. Ευρωπαϊκές περιοδείες, Σουηδική δισκογραφική εταιρεία, υπογραφή συμφωνίας με management…Το βλέπετε κάπως πιο σοβαρά, υπό την έννοια πως όσο σοβαρά παίρνετε την μουσική σας, άλλο τόσο σοβαρή θεωρείτε και την διάδοσή της, ή υπάρχει μια τάση προς την επενδυτικότητα; Θα θέλατε ή και ελπίζετε να δείτε την αγάπη σας για την μουσική να μετεξελίσσεται σε full time δουλειά ή αυτό είναι ένας ευσεβής πόθος που δεν είναι σε πρώτο πλάνο; Ο χρόνος που ξοδεύουμε και για δημιουργικά και για οργανωτικά ζητήματα είναι σε μεγάλο βαθμό αντίστοιχος μιας full-time δουλειάς, και αρκετά περισσότερο σε περιόδους όπως αυτή που ασχολούμαστε με την προώθηση νέου δίσκου, ενώ η βοήθεια του management και της δισκογραφικής στο συντονισμό του εγχειρήματος είναι καθοριστική. Το αν θα γίνει μια «κανονική», ανταποδοτική για τα μέλη δουλειά, που θα μας αναγκάσει να αφήσουμε ότι άλλο κάνουμε, είναι αποτέλεσμα πολλών παραμέτρων και δεν μπορώ σε αυτή τη φάση να το προβλέψω, αλλά αν σου έλεγα πως δεν είναι στους στόχους μας θα έλεγα ψέματα.
Η Αθήνα μοιάζει να σας αγαπάει κι εκείνη με αύξουσα πορεία. Από εκείνη την παρουσίαση του “Human” στο Double Trouble, γεμίσατε το Temple στην παρουσίαση του “Sigma” και τώρα γίνεται το μεγάλο βήμα προς το ιστορικό Gagarin 205. Την ίδια στιγμή που άλλες μπάντες πρέπει να στραφούν αποκλειστικά εκτός του τόπου τους για να βρουν την ανταπόκριση που χρειάζεται, θα λέγατε πως νιώθετε κάπως “ζεστά” που γίνεστε δεκτοί με τόσο ενθουσιασμό στην έδρα σας; Η Ελλάδα μπορεί να είναι μικρή αγορά για αυτή τη μουσική, αλλά το κοινό είναι αφοσιωμένο, και η αγάπη του για τη μουσική παίρνει όλες τις μορφές στήριξης. Η αποδοχή αυτού που κάνουμε στην έδρα μας, η ενέργεια που εισπράττουμε σε κάθε μας live εδώ, είναι κινητήριος δύναμη για τα επόμενα βήματα.
Για την παρουσίαση του Artifacts σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, έχουν ως συνοδοιπόροι επιλεγεί οι Playgrounded, με έναν μάλιστα ισότιμο ρόλο όπως μου επιτρέπει να καταλάβω η σχετική αφίσα. Ποια είναι η σχέση σας μαζί τους και πόσο τους εκτιμάτε ως μπάντα και ως άτομα; Θα λέγατε πως βρίσκετε σε αυτούς κάτι ξεχωριστό σε σχέση με άλλες μπάντες του είδους; Το “In Time with Gravity” είναι από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, και η παρουσίασή του στο Temple, λίγο καιρό πριν την παρουσίαση του Sigma στον ίδιο χώρο, ήταν εξίσου εντυπωσιακή.
Με τους Playgrounded μοιραζόμαστε το ίδιο management, σκεφτόμαστε και οργανώνουμε τα επόμενα μας βήματα με παρόμοιο τρόπο, ενώ αξίζει να πω πως για ένα τριήμερο μοιραστήκαμε και το σπίτι τους, αφού για τα πρώτα μας shows στην Ολλανδία πριν ένα χρόνο, τα παιδιά μας είχαν φιλοξενήσει στο Rotterdam.
Μας συνδέει μια φιλική σχέση με αφετηρία τη μουσική, αλλά και μια κοινή αισθητική, κατά τη γνώμη μου οι σκέψεις και οι μουσικές μας διασταυρώνονται σε σημεία και με αυτή την έννοια νομίζω πως τα προγραμματισμένα μας shows σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ολλανδία θα είναι ωραίο πακέτο μουσικά και οπτικά.
Μιλώντας περί των Playgrounded, θα αναφερθώ στην μετοίκησή τους στην Ολλανδία, παίρνοντας πάσα να σας ρωτήσω αν θα τολμούσατε κάτι παρόμοιο. Είναι εν τέλει η μουσική ένας λόγος να φύγεις από το σπίτι σου; Είστε έτοιμοι για ένα τέτοιο leap of faith ή πιστεύετε πως θα είστε ποτέ; Προς το παρόν δεν το έχουμε σκεφτεί, γιατί δεν έχουμε αισθανθεί να μας πιέζει η πραγματικότητα προς κάτι τέτοιο. Αν στο μέλλον χρειαστεί, είναι αρκετά πιθανό τα παιδιά να αποκτήσουν φασαριόζους γείτονες που βρίζουν στη γλώσσα τους.
Πάντα είχατε σε στίχους και εικαστικά μια διάθεση ενδοσκοπική ως προς τον άνθρωπο, αλλά και τρόπον τινά επικριτική για κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα. Τι συμβαίνει εν τέλει εκεί έξω; Ο άνθρωπος άλλαξε, ο κόσμος άλλαξε ή απλά και όμορφα πάμε κατά διαόλου και θα φτάσει η στιγμή που θα το συνειδητοποιήσουμε αλλά θα είναι πολύ αργά; Η τέχνη σαν στιγμιότυπο της εποχής της, περιγράφει ένα πλαίσιο, υπό το πρίσμα φυσικά του καλλιτέχνη, ενίοτε παίρνει και θέση. Κατά τη γνώμη μου η τέχνη, σε όλες της τις μορφές, πρέπει να βάζει ερωτήματα χωρίς να περιορίζεται σε διαπιστώσεις αλλά και χωρίς να γίνεται διδακτική. Κατά διαόλου πάμε σίγουρα, αλλά το θέμα δεν είναι το συμπέρασμα αλλά η συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας: Το αν θα κοιτάμε μοιρολατρικά τις εξελίξεις, αρνούμενοι οποιαδήποτε συμβολή σε κοινωνικές μεταβολές ή θα πάρουμε θέση ως μέρη ενός συνόλου σε έναν αγώνα για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης, από το πεδίο της οικονομίας έως τις κοινωνικές σχέσεις. Μπροστά στη συντηρητικοποίηση και τον εκφασισμό δεν μπορούμε να κοιτάμε απαθείς περιμένοντας τη σειρά μας.
Πολλοί λένε πως ζούμε στην εποχή της συνειδητοποίησης. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη, ή εν τέλει είμαστε ακόμη στο σημείο που συνειδητοποιούμε αυτά που μας αφήνουν να συνειδητοποιήσουμε; Δεν ξέρω αν μπορούμε να βαφτίσουμε την τρέχουσα περίοδο ή αν αυτό είναι δουλειά των ιστορικών του μέλλοντος, αλλά σε αντίθεση με την αυξανόμενη πρόσβαση στην πληροφορία, η πρόσβαση στην πραγματική γνώση έχει μάλλον πάρει την κατιούσα. Αν αυτό που λες «εποχή της συνειδητοποίησης» μπορεί να σημαίνει σε ένα άμεσο μέλλον, εποχή κοινωνικών μεταβολών τείνω να συμφωνήσω.
Συμπερασματικά, είναι όλα όσα ζούμε αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας; Είναι όλα προαποφασισμένα για εμάς, ή έχει έρθει η ώρα να πάρουμε την μοίρα μας στα χέρια μας και να αλλάξουμε ό,τι προλαβαίνουμε να αλλάξουμε; Δεν πιστεύουμε σε συνωμοσίες. Κατευθυνόμενη πληροφόρηση υπήρχε πάντα, κέντρα αποφάσεων σε βάρος των λαών επίσης, αλλά η δύναμη ενός συνόλου αποφασισμένου για ανατροπές είναι πολύ μεγαλύτερη.
Υπάρχει συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα τρία albums θεματολογικά, συνθετικά, στιχουργικά ή με οποιονδήποτε άλλον τρόπο; Βλέπετε την μουσική και την δημιουργία σαν έναν τρόπο να ξεδιπλώσεις σιγά σιγά αυτό που θες να πεις και εν τέλει να βγάλεις και συμπεράσματα που δεν θα μπορούσες να βγάλεις αν δεν έμπαινες σε αυτή την διαδικασία εξωτερίκευσης; Η κοινή αναφορά θεματολογικά είναι το κοινωνικό περιεχόμενο, ενώ όπως είπα και στην αρχή το κάθε άλμπουμ είναι στιγμιότυπο της περιόδου που δραστηριοποιείται και συνθέτει η μπάντα. Εξετάζοντας εκ νέου ένα αποτέλεσμα βρίσκουμε σε αυτό πτυχές του εαυτού μας που δεν τις είχαμε βάλει συνειδητά. Με την έννοια αυτή έχεις δίκιο, ο συνδυασμός του αισθητικού μας κριτηρίου με τα βιώματα μπορεί να γεννήσει «τυχαία» σημειολογίες που δεν προγραμματίζουμε.
https://www.youtube.com/watch?v=Sma0EXV_m2I
“Artifacts” λοιπόν. “Αντικείμενα”; “Κατασκευάσματα”; Αναφέρεται ο τίτλος στα τραγούδια του δίσκου ως υποθέματα μιας ενιαίας οντότητας; Υπάρχει κάτι πιο βαθύ εκεί; Φανταζόμαστε ιδέες και συναισθήματα όπως η ελπίδα, η θνητότητα, τα τελετουργικά των παραδόσεων, η ρίζα, η πατρίδα και ο πόλεμος ως αντικείμενα, όγκους, που μας βαραίνουν θετικά ή αρνητικά. Η τελική εικόνα είναι όλοι οι όγκοι ενωμένοι σαν βράχος, που όπως στο μαρτύριο του Σίσυφου, τον κουβαλάμε μάταια. Αλλά και με μια δόση αισιοδοξίας αν το δούμε ως εκπλήρωση προσωρινών στόχων κάθε φορά που ο βράχος φτάνει στην κορυφή, με συνοδοιπόρους που συμμερίζονται το βάρος.
Γη, ανθρώπινη δημιουργία, ελεύθερη (ή ίσως όχι και τόσο) ζωή, αυτά βλέπω στο όμορφο εξώφυλλο. Τι προσπαθεί να μας πει; Ποιος καλλιτέχνης το επιμελήθηκε και ποιο είναι το κεντρικό νόημα πίσω από αυτό; Το εξώφυλλο είναι δουλειά του Bob Studio και προέκυψε μετά από συζήτηση για τη θεματική του δίσκου, χωρίς να έχει προϋπάρξει ακρόαση της μουσικής. Απεικονίζει ένα ενιαίο Artifact, ένα βράχο με διαφορετικές πτυχές, στη λογική του concept και με περιθώριο διαφορετικών προσεγγίσεων κι ερμηνειών. Η ανθρώπινη φιγούρα για παράδειγμα μου ταιριάζει ως απεικόνιση του σκυφτού Σίσυφου, χωρίς να είμαι πολύ σίγουρος αν ήταν αυτή η αρχική σκέψη της σύνθεσης.
Θα έχετε βαρεθεί να το απαντάτε αλλά δεν μπορώ να μην ρωτήσω: Είναι εν τέλει οι Mother of Millions αυτό που λέμε progressive μπάντα; Σίγουρα υπάρχει κάτι το προοδευτικό εκεί, αλλά νομίζω πως ο όρος είθισται να σημαίνει κάτι άλλο, τουλάχιστον όπως το υπαγορεύει η βιομηχανία. Αν progressive σημαίνει ένα είδος με αυστηρό πλαίσιο στη μορφολογία του, τότε μάλλον αυτοαναιρείται. Στο κομμάτι της δημιουργικής ελευθερίας και της εξέλιξης του ήχου, παράλληλα με την εξέλιξη των μελών του συγκροτήματος, νομίζω ταυτιζόμαστε με τον όρο.
Σε μία πάλι λίγο συνηθισμένη συζήτηση, τι ακούσατε τον τελευταίο καιρό και σας τράβηξε το ενδιαφέρον και τι έχει κολλήσει στο στερεοφωνικό σας εδώ και καιρό; Αυτό το διάστημα ακούω αρκετά Emma Ruth Rundle και τον τελευταίο δίσκο των Rival Sons.
Υπήρξε ποτέ για τους Mother of Millions αυτός ο δίσκος που είπατε «Αυτό θέλω να κάνω. Έτσι θέλω να παίξω. Αυτά τα συναισθήματα θέλω να εκφράσω.»; Το ενδιαφέρον είναι πως ακόμα και να υπήρχε κάτι τέτοιο θα ήταν διαφορετικός δίσκος και για τους 5. Οπότε το αποτέλεσμα θα ήταν ένα μείγμα που θα ακουγόταν μάλλον παρόμοια.
Είστε με σταθερή σύνθεση λοιπόν από το 2008 που υπάρχετε, αν δεν κάνω λάθος. Αυτό είναι μια γεμάτη δεκαετία. Μήπως από όλα όσα συζητήσαμε αυτό είναι το πιο δύσκολο επίτευγμα; Ταιριάζετε σαν άνθρωποι μεταξύ σας ή η μουσική σας ενώνει και αυτό έχει σημασία; Σαν άνθρωποι έχουμε κατά καιρούς τις διαφωνίες μας ακόμα και σε έντονους τόνους, αλλά η χημεία στη μουσική και η συμφωνία στο στόχο είναι καθοριστικά για τη συνέχεια.
Υπάρχει ζωή μετά την μουσική; Υπάρχει ζωή με αφετηρία τη μουσική, ζωή που γίνεται μουσική. Υπάρχει ζωή χωρίς μουσική;
22 Μαρτίου λοιπόν Θεσσαλονίκη στο Eightball και 23 Μαρτίου Αθήνα στο Gagarin. Εκεί τι θα μας παρουσιάσετε; Να περιμένουμε πάλι ένα ολοκληρωμένο θέαμα με φώτα, visuals και το “Artifacts” στην ολότητά του; Η μεγάλη σκηνή του Gagarin σε ένα δικό σας headline show, υπάρχει περίπτωση να ξεδιπλώσει ακόμη περισσότερες δυνατότητες; Αυτός είναι ο στόχος, να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες του χώρου και να παρουσιάσουμε όλο το Artifacts με προσθήκες από τους προηγούμενους δίσκους μας και όχι μόνο. Σε συνδυασμό με την εμφάνιση των Playgrounded θέλουμε και τα δύο shows, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, να είναι χορταστικά καλύπτοντας ένα μεγάλο φάσμα σε εικόνα και ήχο.
Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως παρά τον γεμάτο milestones συναυλιακό κατάλογό σας, δεν είστε η μπάντα που παίζει κάθε τρεις και λίγο. Έχει αυτό να κάνει με τις υψηλές απαιτήσεις των shows σας ή απλά δεν έχετε την ανάγκη να εκφράζεστε τόσο συχνά με αυτόν τον τρόπο; Να περιμένουμε μια πολυήμερη περιοδεία προσεχώς ή το μοτίβο αυτό θα παραμείνει σταθερό; Νομίζω οι λίγες εμφανίσεις είναι κάτι συγκυριακό. Αυτό που θέλουμε για το Artifacts είναι όσο το δυνατόν περισσότερα shows σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ετοιμάζουμε κάτι μεγαλύτερο που θα ανακοινωθεί το επόμενο διάστημα.
Σας ευχαριστώ πολύ για την συζήτηση, τα λέμε σύντομα σε κάποια μουσική σκηνή εκεί έξω. Τα τελευταία λόγια δικά σας. Τα λέμε σύντομα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη! Rise evolve!
