Σύγχρονο ελληνικό μιούζικαλ; Με θέμα σημερινό, κοινωνικό, καυτό; Κι όμως. Στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου «Νίκος Κούρκουλος», ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος και ο Θέμης Καραμουρατίδης παρουσίασαν το πιο φρέσκο ελληνικό μιούζικαλ με θέμα τη φυγή των νέων στο εξωτερικό για αναζήτηση εργασίας. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, το εργασιακό αδιέξοδο των σημερινών 30άρηδων και 40άρηδων ντυμένο με μουσική και στίχους, σε μια αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος». Μικρές προσωπικές ή οικογενειακές ιστορίες, η αναποφασιστικότητα για την απόφαση, η αγωνία για το άγνωστο, τα βαρίδια ή τα «βαρίδια» που κρατάνε τον καθένα τους πίσω, όλα αυτά συμβαίνουν σ’ αυτή την αίθουσα αναμονής, ενώ η πτήση έχει καθυστέρηση… Τίτλος της παράστασης, «Απλή μετάβαση». Που δεν είναι ποτέ τόσο απλή.
Η πρώτη μου απορία ήταν -το ομολογώ- μα γίνεται με μιούζικαλ να αγγίζουμε τόσο σοβαρά θέματα; Η αλήθεια είναι ότι κειμενικά -κείμενα και στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου- είχε απ’ όλα: και το έντονο συναισθηματικό στοιχείο των μιούζικαλ, και τις πολλές ερωτικές ιστορίες, που άλλες τελεσφορούν κι άλλες όχι, και τον σχολιασμό της κοινωνικής πραγματικότητας. Μήπως όμως μέσα από τα τραγούδια μπορούμε να πούμε πολύ περισσότερα; Η αλήθεια είναι ότι η ζυγαριά έγερνε περισσότερο στις προσωπικές ιστορίες και στο συναισθηματικό φορτίο: είτε αυτό ήταν ερωτικό, είτε αφορούσε τη νοσταλγία και τη μη προσαρμογή στον νέο τόπο προορισμού. Τα κοινωνικά ζητήματα θίγονταν με την ελαφράδα ή την επιδερμικότητα του μιούζικαλ. Υπήρχαν όμως. Με πιο δυνατό και πιο εύστοχο εκείνο των ανθρώπων που ζουν ήδη πολλά χρόνια στο εξωτερικό, που δεν μπορούν σε καμία από τις δύο πατρίδες τους να προσαρμοστούν, που νιώθουν διαρκώς ξένοι, και εδώ και εκεί, που πονάνε επειδή τα παιδιά τους έχουν το «εκεί» πατρίδα τους (η σκηνή με τον Κωνσταντίνο Γαβαλά, τον Γιώργο που δουλεύει στο εστιατόριο «Ελιά» του Λονδίνου, που «και θεια την Παναγιά να ’χεις δεν βρίσκεις τραπέζι») ήταν από τις ουσιαστικά συγκινητικές του έργου. Και με την πολύ τρυφερή παρουσίαση και αληθινή απεικόνιση των προβλημάτων ενός γκέι ζευγαριού, του Σπύρου και του Νταμόν -νομίζω από τις πιο επιτυχημένες θεατρικές αποτυπώσεις μιας σχέσης.
Τα κειμενικά προβλήματα που διέκρινα ήταν η φλυαρία στις διάφορες ιστορίες (γενικά θα μπορούσε να είναι πιο μαζεμένη η παράσταση, με την ίδια θεματολογία), η προσέγγιση in vitro ενός τεράστιου προβλήματος, αυτού της φυγής των νέων, επιστημόνων ή μη, προς αναζήτηση καριέρας και τύχης και η μεγάλη δόση μελό στοιχείων. Νομίζω ότι η κοινωνική κατηγορία των ανθρώπων που επέλεξαν να παρουσιάσουν ήταν συγκεκριμένης ταξικής προέλευσης, μεσοαστικής ή μεγαλοαστικής, και συγκεκριμένων επαγγελμάτων, συνήθως γκλάμουρ που άπτονται περιοχών της τέχνης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Υπήρχαν οι εξαιρέσεις του ξεναγού Σπύρου (Φοίβος Ριμένας, με εκπληκτική φωνή επίσης) και του Γιώργου που δουλεύει σε εστιατόριο στο Λονδίνο.
Ομως: στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ακούσαμε πολύ ωραία μουσική, σπουδαίες φωνές και θαυμάσιες πολυφωνίες, είδαμε εξαιρετική κίνηση και πρόζα απ’ όλους τους ηθοποιούς (ακόμα και τους μη ηθοποιούς όπως η Μαρίζα Ρίζου, που εντυπωσίασε με τη θεατρική της απόδοση), και υπήρχαν σκηνές που νόμιζα ότι έβλεπα κάτι από τα παλιά της «Ελεύθερης Σκηνής». Μεγάλο μερίδιο στο ευφρόσυνο αποτέλεσμα, εκτός από τη μουσική και τις ερμηνείες, είχε η κίνηση που επιμελήθηκε η Αμάλια Μπένετ και στην οποία ανταποκρίθηκαν θαυμάσια όλοι επί σκηνής. Θα σταθώ ιδιαιτέρως στην ερμηνεία της Χαράς Κεφαλά, που έφερνε την εμπειρία, την ιστορία και το ταλέντο της σε παραστάσεις μιούζικαλ. Χωρίς να αδικώ και χωρίς να ξεχωρίζω τους υπόλοιπους, αποδίδω ειδική μνεία στις μπάσο και θεατράλε ερμηνείες του Κωνσταντίνου Ασπιώτη και της Μαρίας Διακοπαναγιώτου. Ολοι ανταποκρίθηκαν επάξια φωνητικά και ερμηνευτικά και από μια περίεργη συγκυρία (ή επιλογή;) η Νέα Σκηνή του Εθνικού φιλοξενεί φέτος παραστάσεις με άξονα και έμφαση στη μουσική. Εντελώς διαφορετική η «Απλή μετάβαση» από το «Ξύπνα Βασίλη», προφανώς. Αλλά μια παράσταση που συγκινεί, έχει ισχυρό θέμα -παρά τις επιμέρους κειμενικές αδυναμίες-, και υπόσχεται, ασφαλώς, την τέρψη του θεατή. Με μια διαφορετική πρόταση, οπωσδήποτε.
