—
Τ Υ Χ Ο Δ Ι Ω Κ Τ Ε Σ
του Αρθούρου Ρεμπώ
—
Αξιολύπητε αδελφέ! Πόσες τρομερές αγρύπνιες του χρωστούσα! «Δεν παθιαζόμουν μ’ αυτή την υπόθεση. Έπαιξα με την αναπηρία του. Από λάθος μου θα ξαναγυρίζαμε στην εξορία, στη σκλαβιά». Φανταζόταν ότι είχα μια κακοτυχία και μια αθωότητα πολύ παράδοξες, και πρόσθετε αιτίες ανησυχαστικές.
Απαντούσα χαχανίζοντας σ’ αυτό το σατανικό δόκτορα, και τέλος τόσκαζα απ’ το παράθυρο. Δημιουργούσα, πέρα από την εξοχή που διέσχιζαν κομμάτια σπάνιας μουσικής, τα φαντάσματα της μελλοντικής πολυτέλειας της νύχτας.
Μετά απ’ αυτή την αόριστα υγιεινή διασκέδαση, ξάπλωνα πάνω σ’ ένα αχυρόστρωμα. Και σχεδόν κάθε νύχτα, μόλις αποκοιμιόμουν, ο φτωχός αδελφός σηκωνόταν, με το στόμα σάπιο, τα μάτια ξερριζωμένα, – τέτοιος όπως ονειρευόταν τον εαυτό του! – και με τραβούσε μέσα στην αίθουσα ουρλιάζοντας το ηλίθιο λυπητερό όνειρό του.
Είχα πραγματικά, μ’ όλη την ειλικρίνεια του πνεύματος, πάρει την ευθύνη να τον αποδώσω στην πρωτόγονή του κατάσταση του γιου του Ήλιου, – και περιπλανιόμαστε, θρεμμένοι με κρασί από τα καταγώγια και από τα παξιμάδια του δρόμου, ενώ εγώ βιαζόμουν να βρω τον τόπο και τη συνταγή.
Από την ποιητική ανθολογία «Ρεμπώ, 20 πεζά ποιήματα» σε μετάφραση Εύας Μυλωνά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
