Γιώργος Περρής: «Δεν μπορεί κανένας να με κατατάξει κάπου κι αυτή είναι η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής μου»

Έχει ήδη αναγνωριστεί σε πολλές χώρες του εξωτερικου -μεταξύ αυτών η Γαλλία και ο Καναδάς- έχει συνεργαστεί με σπουδαία ονόματα όπως η Lara Fabian και τώρα ετοιμάζεται για τη τρίτη σύμπραξη του επί σκηνής, οι άλλες δύο ήταν στη Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη, με τον Michel Legrand τον τιμημένο τρεις φορές με το βραβείο Όσκαρ για τις μουσικές του συνθέσεις στις ταινίες «Υπόθεση Τόμας Κράουν» (1969), «Summer of ’42» (1972) και «Yentl» (1984). Ο Γιώργος Περρής απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda για την μέχρι τώρα πορεία του αλλά και για το τι θα δούμε στο Ηρώδειο την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου.

Έχεις σχέση με τη μουσική από πολύ μικρός. Ποια είναι τα στοιχεία είναι που σε οδήγησαν εκεί; Δεν ξέρω αν εγώ επέλεξα τη μουσική ή αν εκείνη επέλεξε εμένα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι από τα τέσσερα μου χρόνια δεν ήθελα τίποτε άλλο από την ζωή μου. Ονειρευόμουν μόνο να τραγουδήσω. Ίσως γι’αυτό και να έγινε απόλυτος τρόπος ζωής και ύπαρξης. 

Πότε πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με αυτό επαγγελματικά; Όταν ήμουν τεσσάρων ετών το ανακοίνωσα στη μητέρα μου με πολύ σοβαρό ύφος κι εκείνη μου ζήτησε να τακτοποιήσω το δωμάτιό μου. Πεισματάρης όμως όπως είμαι, δεν άλλαξα ποτέ γνώμη.

Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισες αρχικά; Όπως σχεδόν όλα τα παιδιά του χώρου που ξεκινούν την καριέρα τους, δεν ήξερα κανέναν. Άρχισα να χτυπάω πόρτες, να στέλνω παντού ντέμο και να παρακαλάω να με ακούσουν. Μέχρι που βρέθηκα σε μία οντισιόν του Μίμη Πλέσσα και από εκεί ξεκίνησαν όλα. Παράλληλα, εκείνη την εποχή μόλις είχαν αρχίσει όλα τα reality shows και όλοι με πίεζαν να πάω. Ευτυχώς άκουσα την μικρή φωνή μέσα μου που μου έλεγε να μην πάω. Δεν το μετάνιωσα ποτέ.

Ποιες είναι οι βασικές σου μουσικές επιρροές; Το πρώτο μου ίνδαλμα ήταν η Νάνα Μούσχουρη. Από εκείνη πίστεψα πρώτα ότι ένας Έλληνας μπορεί να ταξιδέψει τον κόσμο και να πετύχει, όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες… και αυτή η φωνή μού έμαθε το μέτρο, την εκφραστικότητα και την τρυφερότητα. Αργότερα ανακάλυψα την Μαρία Κάλλας και χώθηκα με ορμή στην όπερα, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι όσο τεράστιο κι αν είναι το κλασικό ρεπερτόριο, υπήρχε ένα κομμάτι ελευθερίας που δεν θα μπορούσα ποτέ να έχω. Ήθελα τα δικά μου τραγούδια, την δική μου ταυτότητα. Κι εκεί γύρω στα 15-16 ερωτεύτηκα τη Lara Fabian, ένα νέο κορίτσι που έγραφε τα δικά της τραγούδια και με την ουράνια φωνή της κατακτούσε τον κόσμο. Παράλληλα όμως, ο Μάνος Χατζιδάκις έγινε η βίβλος μου, τον μελέτησα σε βάθος, όπως και τον Charles Aznavour. Επηρεάστηκα από την «πατρικότητα» της φωνής του Γιώργου Νταλάρα και ενθουσιάστηκα με την τρέλα και το θάρρος του George Michael. Αλλοπρόσαλλες είναι οι επιρροές μου στην επιφάνεια, αλλά στην ουσία όλοι αυτοί που σας ανέφερα είχαν κάτι κοινό: κυνηγούσαν όλοι τους την τελειότητα, πάντα όμως με αγάπη και σεβασμό προς την τέχνη τους.

Έχεις πραγματοποιήσει συνεργασίες με κορυφαία ονόματα, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ποιες συνεργασίες κρατάς περισσότερο; Αυτές που η προσωπική σχέση που δημιουργήθηκε ήταν πραγματική και ουσιαστική, ίσως πιο σημαντική και από την ίδια την συνεργασία. Άνθρωποι που έγιναν φίλοι και συνοδοιπόροι ζωής, όπως η Lara Fabian, ο Μάριος Φραγκούλης και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. 

Ο Michel Legrand και ο Γιώργος Περρής σε στιγμιότυπο από τις συναυλίες τους στη Ρωσία.

Πώς ξεκίνησε η διαδρομή σου στο εξωτερικό; Από ένα μήνυμα στο myspace που μου έστειλε ο Frederick Baron, ένας πολύ σημαντικός στιχουργός στις γαλλόφωνες χώρες ο οποίος μού πρότεινε να μου γράψει έναν δίσκο στα γαλλικά. Από εκεί ξεκίνησε η περιπέτεια του “Un souhait”, του πρώτου μου γαλλικού δίσκου. Ταυτόχρονα όμως η Lara Fabian μού ζήτησε να ανοίξω τις συναυλίες της ευρωπαϊκής της περιοδείας και αυτό μού άνοιξε πολλές πόρτες. Στη συνέχεια, η επιτυχία του γαλλικού μου δίσκου στον Καναδά, άνοιξε πόρτες στην Αμερική και μετά από πολύ κόπο και προσπάθεια ηχογραφήθηκε ο πρώτος μου αγγλικός δίσκος. 

Η καριέρα σου είναι μοιρασμένη σε πολλές χώρες. Θεωρείς ότι ανήκεις κάπου περισσότερο; Ανήκω οπουδήποτε με ακούει το κοινό, χωρίς διακρίσεις ή προτιμήσεις. Είναι μεγάλη ευλογία στην ζωή αυτή να σε ακούνε και να σε αγαπούν άνθρωποι από διαφορετικές χώρες, από όπου κι αν προέρχονται. Ομολογώ πως έχω μία αδυναμία στον Καναδά, καθώς είναι η πρώτη χώρα που με αγκάλιασε κι εκεί αισθάνθηκα να πατάω γερά στα πόδια μου για πρώτη φορά. Μέχρι την τελευταία μου πνοή όμως, κάθε φορά που θα τραγουδώ στη χώρα μας, οι παλμοί της καρδιάς μου θα είναι πιο ισχυροί. 

Τα σόσιαλ μίντια σίγουρα παίζουν σημαντικό ρόλο για έναν καλλιτέχνη σήμερα. Ποια είναι η σχέση σου με αυτά; Όπως σχεδόν κάθε παιδί της γενιάς μου, υπέροχη. Νομίζω πως το κινητό μου είναι η προέκταση του δεξιού μου χεριού πια. Είμαι πολύ δραστήριος στα σόσιαλ μίντια, προσπαθώ να απαντώ σε όσα περισσότερα μηνύματα δέχομαι, απλώς δεν μοιράζω το κάθε δευτερόλεπτο της προσωπικής μου ζωής στο ίνσταγκραμ. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

O μαέστρος Διονύσης Γραμμένος έχει διευθύνει ορχήστρες σε τρεις ηπείρους. Και είναι μόλις 27...

Πολλοί δυσκολεύονται να σε τοποθετήσουν μουσικά σε μια κατηγορία. Ποια είναι η γνώμη σου για τις μουσικές ταμπέλες; Νομίζω πως αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής μου. Δεν μπορεί κανένας να με κατατάξει κάπου. Το ακούω συχνά αυτό, ίσως γιατί είμαι ένα μείγμα Ελλάδας και Γαλλίας (λόγω της Γαλλίδας μητέρας μου), ή ίσως γιατί μου αρέσει να πειραματίζομαι σε διάφορα είδη μουσικής. Εγώ πάντα λέω ότι είμαι ένας απλός τραγουδιστής που απλά έχει παιδεία στη φωνή του. Ένας τραγουδιστής που επικεντρώνεται στο συναίσθημα και τίποτε άλλο. Οι ταμπέλες δεν μου αρέσουν, με περιορίζουν. Θεωρώ πως οι καλλιτέχνες έχουν χρέος να εξελίσσονται και να πειραματίζονται, όποιο κι αν είναι το κόστος. Η στασιμότητα μόνο επικίνδυνη και καταστροφική μπορεί να αποδειχθεί.. 

Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σου με τον Michel Legrand; Στο «ραντάρ» του μπήκα πριν από 4 χρόνια, όταν στον πρώτο μου αγγλικό δίσκο έκανα μία διασκευή στο “I will wait for you”, το τραγούδι από τις Ομπρέλες του Χερβούργου. Με πήρε τηλέφωνο και μου μίλησε πολύ όμορφα, λέγοντάς μου ότι του άρεσε πολύ η διασκευή μου. Δύο χρόνια αργότερα μού ζήτησε να παίξω μαζί του σε δύο συναυλίες στην Ρωσία, όπου είχαμε τεράστια επιτυχία τόσο στη Μόσχα, όσο και στην Αγ. Πετρούπολη. Μετά το πρώτο βράδυ στη Μόσχα, τού έδειξα ένα βίντεο από τη συναυλία στο Ηρώδειο και με ενθουσιασμό μού ζήτησε να παίξουμε εκεί μαζί Έτσι λοιπόν, σε ελάχιστες μέρες από τώρα, θα βρεθούμε μαζί στη σκηνή του Ηρωδείου

Πες μας λίγα λόγια για την επερχόμενη κοινή σας εμφάνιση. Είναι ένα όνειρο ζωής για μένα αυτή η συναυλία. Στο πρώτο μέρος, ο ίδιος θα διευθύνει την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, αλλά και θα παίξει πιάνο υπό τη διεύθυνση του Στάθη Σούλη, σε 4 ορχηστρικές σουίτες από τις ταινίες που του χάρισαν τα τρία βραβεία Όσκαρ. Στο δεύτερο μέρος, θα τραγουδήσω μερικά από τα πιο γνωστά του τραγούδια στα αγγλικά και τα γαλλικά, αλλά και μία έκπληξη, ένα τραγούδι στα ελληνικά που έγραψε ειδικά για αυτή τη βραδιά η Λίνα Νικολακοπούλου. Παρά τον πανικό που με διακατέχει αυτή τη στιγμή, δεν σας κρύβω ότι το περιμένω πώς και πώς.