Μικρά Όμορφα Πλάσματα *****
ΗΠΑ, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ντέστιν Κρέτον
Πρωταγωνιστούν: Μπρι Λάρσον, Τζόν Γκάλαχερ Τζούνιορ, Κέιτλιν Ντεβέρ
Διάρκεια: 96’
Η Γκρέις και ο Μέισον είναι ένα ζευγάρι νεαρών που δουλεύουν σε ένα κέντρο αποκατάστασης κακοποιημένων παιδιών της πρόνοιας. Η αντίθεσή τους σε σχέση με άλλους συνεργάτες τους είναι ότι στο παρελθόν υπήρξαν και αυτοί παιδιά κατεστραμμένων σπιτιών. Ο Μέις ξεπέρασε τον πόνο του, η Γκρέις κάνει σημαντικές προσπάθειες, μα και οι δυό τους περιβάλλουν με στοργή τους ανήλικους προστατευόμενούς τους. Με την άφιξη μιας καινούριας έφηβης στο κέντρο, η Γκρέις, προσπαθώντας να την προσεγγίσει, θα ξαναβουτήξει στο παρελθόν της, φέρνοντας για μια ακόμα φορά στο «πάλκο» πράγματα που προσπαθούν να ξεχαστούν. Εκπληκτική από όλες τις απόψεις ταινία, που βασίζεται στο φως παρά στο σκοτεινό θέμα της.
Από την υφολογία της ταινίας, με τις ηλεκτρικές σιωπές, τα ασφυκτικά κοντινά για να μη χαθεί ούτε μια απειροελάχιστη λεπτομέρεια, το ονειρικά κιτρινωπό χρώμα και το σεμνό soundtrack γίνεται φανερή η indie καταβολή της. Τέτοια σεμνότητα και τέτοιος λακωνικός λυρισμός δε θα μπορούσε να αρμενίζει σε mainstream νερά. Αισθητικά και μόνο αφορά στο εναλλακτικό ακροατήριο, παρά την ομορφιά του παραμένει δύσβατα νυσταλέο για τα μεγάλα πλήθη που στην πλειοψηφία τους θα αναζητήσουν τη συγκίνηση «ψέκασμα-σκούπισμα-φινίτο». Είναι ολόκληρο βασισμένο στις διακριτικές μικρές λεπτομέρειες που του δίνουν μια ντελικάτη φινέτσα, μια κατήφεια όχι ιδανική μα αηδιαστικά θνητή. Απαιτεί γερό στομάχι και ευαισθησία προς τη θεματολογία του, μια ψυχική αμφιταλάντευση μεταξύ του ρεαλιστικού και του ιδανικού που δεν είναι δεκτή από όλους. Σίγουρα υπάρχει κάποιο ειδύλλιο που μπορεί να μιλήσει στον καθέναν και να του ανοίξει τις κάνουλες, μα αυτό χρησιμοποιείται ως τροχοπέδη για κάποια πράγματα βαθύτερα, τίποτα από όσα παρουσιάζονται δεν υπάρχει απλά για την επιφάνεια.
Γενικώς, πλην της άρτιας αισθητικής που το χαρακτηρίζει, μεγάλο πριμ είναι το αφάνταστα ρεαλιστικό παίξιμο των ηθοποιών, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Και να ‘λεγες πως όλοι τους είναι καταξιωμένοι ή τεράστιου εκτοπίσματος θα ήταν κάτι το προβλέψιμο. Μα όταν στις κενές εκφράσεις της Μπρι Όλσον «παίζουν» τα πιο ανισσόροπα διλήμματα και το αντίστοιχο ψυχικό άχθος, στα βλέμματα του Τζον Γκάλαχερ Τζούνιορ όλη η τρυφερότητα και η γενναιότητα του κόσμου, μα και στα σιωπηλά δάκρυα της Κέιτλιν Ντέβερ ατόφιος ο πόνος του κακοποιημένου εφήβου, μπορείς να πεις ότι οι ερμηνείες καμώθηκαν με μεράκι, όχι με τεχνική.
Τέλος, η αισιοδοξία με την οποία θέλει να βλέπει τη ζωή. Βεβαίως, δεν γίνεται τα πάντα να έχουν χάπι εντ, δεν μαθαίνουμε και τίποτα καινούριο με αυτό. Μα όταν καταλήγεις να ανησυχείς για κάποια άτομα τα οποία αν και πατάνε στην αλήθεια, αποτελούν φανταστικές περσόνες, θες να ξέρεις ότι τα πάντα θα πάνε καλά με αυτές. Να τις αγαπήσεις σε βαθμό που να μπορέσεις να ζήσεις χώρια τους, αρκεί να ξέρεις πως είναι καλά εκεί που είναι. Και μόνο για την τόσο μεγάλη σύνδεση που επιτυγχάνει με αυτούς τους καθημερινούς ξεχασμένους ανθρώπους, μα και τη ρεαλιστική τους παρουσίαση, χωρίς ωραιοποιήσεις , αξίζει παράσημο.
Μπορείς να αντέξεις το βάρος της αλήθειας που υπάρχει εκεί έξω; Δες την. Μπορείς να μη θες κάτι που να καταλήγει στο σκοτάδι μα στο φως, με τη δικαιολογία ότι το φως σε εφησυχάζει ενώ το σκοτάδι σε κινητοποιεί; Δες την. Μπορείς με λίγα λόγια να δεις την άλλη πλευρά χωρίς υπερβολές και έντονες τακτικές σοκ ή να δεις την αγάπη πέρα από την ερωτική ή οικογενειακή της μορφή; Να νοιαστείς, έστω και πρόσκαιρα ρε παιδάκι μου, για αυτούς που πιθανόν να νιώθουν για πάντα την ψυχή τους σαν βάρος; Δες την. Και μετά κατέληξε στο αν θες να τη θυμάσαι και να την προτείνεις για πολύ καιρό σαν μια ακόμα ταινία που θα ‘πρεπε να κάνει περισσότερο ντόρο, ακόμα και με τα ολιγάρκη μέσα με τα οποία πραγματώθηκε. Εγώ εδώ είμαι και αυτό λέω.
Στην επόμενη σελίδα: Το Μικρό Ψάρι
