Ο Parov Stelar φαντάζεται την εμφάνισή του στο Release Athens σαν πίνακα του Banksy και του Andy Warhol

To όνομά του έγινε συνώνυμο του electro swing. Κι όχι άδικα, μιας και είναι ο πιο επιτυχημένος και παραγωγικός καλλιτέχνης του είδους. Θέλετε ο ήλιος; Θέλετε το μεσογειακό ταμπεραμέντο; Τα παιχνιδιάρικα ρετρό samples και τα χορευτικά beats του Parov Stelar τον έκαναν έναν από τους πλέον αγαπητούς μουσικούς στη χώρα μας, συνυφασμένο με το soundtrack του ελληνικού καλοκαιριού.

Γι’ αυτό κι ο αυστριακός παραγωγός, που ακούει στο Marcus Füreder, πιστός στο ραντεβού του με το αθηναϊκό κοινό αλλά και το Release Athens, επιστρέφει στον… τόπο του εγκλήματος, δύο χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση στην Πλατεία Νερού. Αυτή τη φορά, το ηχητικό του κοκτέιλ θα ακουστεί δίπλα στη θάλασσα την Κυριακή 17 Ιουνίου, στην τρίτη ημέρα του Release Athens 2018. Πριν τους funk δυναμίτες που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν οι πολυαναμενόμενοι Jamiroquai και μετά τους Σtella, Sillyboy’s Ghost Relatives και Cigarettes After Sex.

Πριν φορέσουμε άνετα παπούτσια για χορό κι όσο ο Parov Stelar προθερμαίνει την κονσόλα του, μίλησε  στην Popaganda για την σχέση του με την Ελλάδα, τη δημιουργική διαδικασία, αλλά και για την άλλη μεγάλη του αγάπη, τη ζωγραφική.

https://www.youtube.com/watch?v=WTrNsAsjEmY

Έχεις υπάρξει πολύ παραγωγικός από την αρχή της καριέρας σου. Ποιά δημιουργική διαδικασία ακολουθείς; Δουλεύω διαφορετικά από τον μέσο συνθέτη. Χρησιμοποιώ πολλά samples και ποτέ δεν ξέρεις αυτή η διαδικασία από που θα ξεκινήσει και πώς θα καταλήξει. Συνήθως, πρώτα βρίσκω το ιδανικό sample και μετά προσπαθώ να το συνδυάσω με ένα beat. Αλλά πάντα είναι σαν να πηγαίνεις για ψάρεμα. Πας και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις πίσω με κάτι. 

Και με ποιόν τρόπο κάνεις συνήθως digging; Πριν πολλά χρόνια το έκανα με βινύλιο. Πλέον, υπάρχουν τόσες ευκαιρίες να εμπνευστείς μέσα από το Youtube και το Spotify, με τις προτάσεις που σου κάνουν για άλλους καλλιτέχνες. Είναι διαφορετικό, το πέρασμα από το βινύλιο στο Spotify. 

Το revival του βινυλίου θεωρείς ότι θα είναι κάτι παροδικό ή ότι ξαναήρθε για να μείνει; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, αλλά προτιμώ να μείνει. Για μένα είναι το τέλειο πράγμα που πάει πέρα από τον ψηφιακό κόσμο στον οποίο βρισκόμαστε. Παρατηρώ ότι ακόμη και νέοι άνθρωποι που δεν μεγάλωσαν με το βινύλιο, αγοράζουν πια. Γιατί είναι κάτι που μπορείς να πιάσεις στα χέρια σου, κάτι αληθινό. Δεν θα πω ότι δεν μου αρέσει το Spotify. Αλλά χρειάζομαι και κάτι σαν το βινύλιο. Δεν ξέρω αν το hype θα συνεχιστεί, αλλά προβλέπω ότι θα παίζουμε δίσκους για κάποιον καιρό ακόμα. 

Από την εμφάνιση του Parov Stelar στο Release Athens 2016.

Εσύ είσαι συλλέκτης; Ήμουν και είμαι, αλλά είναι πάντα δύσκολο να παίρνω τα βινύλια μαζί μου. Έχω μια μεγάλη συλλογή κάποιων χιλιάδων δίσκων. 

Είσαι από τους πολύ αγαπητούς καλλιτέχνες στην Ελλάδα…Ναι, κάθε φορά που έρχομαι είναι φοβερά. Περνάω πολύ χρόνο στον τόπο σας, έχω κάνει τόσα shows και υπάρχει ένα αίσθημα οικειότητας. Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι, είναι όλος ο ελληνικός τρόπος ζωής. Το φαγητό, οι άνθρωποι που βγαίνουν έξω, τα αγαπώ αυτά, είναι ιδιαίτερα και δεν μπορείς να τα βρεις πουθενά. 

Έχοντας περάσει αρκετό χρόνο στην Αθήνα, τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο στην πόλη; Είναι μία δονούμενη πόλη. Αν τη συγκρίνεις με την Αυστρία ή τη Γερμανία για παράδειγμα, εκεί οι άνθρωποι περνάνε το χρόνο τους στα διαμερίσματά τους. Ενώ στην Αθήνα βλέπεις τους ανθρώπους έξω στο δρόμο, είναι μέσα στη ζωή. Ακούς πολλή μουσική επίσης, είναι πολύ συναισθηματική πόλη. Πέρα από την Αθήνα, πρέπει να έχω δει σχεδόν όλα τα μέρη στην Ελλάδα. Έχω παίξει πάνω από 50 φορές. Σε πολλά νησιά, Κρήτη, Μύκονο, στη Θεσσαλονίκη…

Τι έχει μεσολαβήσει δημιουργικά μεταξύ του The Demon Diaries (2015) και της τελευταίας σου δουλειάς, The Burning Spider (2017); Πολλά! Το The Demon Diaries ήταν πραγματικά σκοτεινός δίσκος για μένα, όπως το βλέπω τώρα, δεν ήμουν αυτός ο χαρούμενος τύπος. Με το The Burning Spider άνοιξα ένα καινούργιο κεφάλαιο. Ξεκίνησα να σαμπλάρω διαφορετικά είδη από ό,τι πριν, όπως blues. Ήταν πρόκληση για μένα, να χρησιμοποιήσω μουσική που δεν είναι χορευτική και να την φέρω στο dancefloor. Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο θετικός δίσκος από το The Demon Diaries. 

Μιας και είπες πως χρησιμοποήσες πρόσφατα για πρώτη φορά blues samples, θεωρείσαι πρωτοπόρος του electro swing. Νιώθεις πως αυτή η ετικέτα κατά κάποιο τρόπο σε περιορίζει πια; Μερικές φορές υπάρχει αυτό το συναίσθημα. Φυσικά νιώθεις μεγάλη τιμή να θεωρείσαι πρωτοπόρος σε κάτι. Αλλά πήρα πίσω την «ελευθερία» μου. Δεν θέλω να με βάλω σε ένα κουτί, θέλω να κάνω παραγωγές σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Αν δεις, ας πούμε, το The Demon Diaries, δεν έχει να κάνει με το electro swing. Αγαπώ φυσικά να  το κάνω, αλλά όχι μόνο αυτό. Θέλω να δουλεύω τα samples, δεν με νοιάζει αν θα είναι από παλιά swing κομμάτια ή blues ή jazz. Ό,τι μου μιλήσει, προσπαθώ να το χρησιμοποιήσω. 

Υπάρχει κάποιο είδος που δεν έχεις «αγγίξει» ακόμα αλλά θα ήθελες στο μέλλον; Νομίζω πως δεν έχω ασχοληθεί με το heavy metal, αν και δεν είμαι σίγουρος αν θα το αγγίξω ποτέ. Νομίζω ότι από τα πεδία του singing-songwriting μέχρι την pop, τα έχω αγγίξει όλα. Σημασία έχει να παραμένω δημιουργικός. 

Μεγαλώνοντας, τι μουσική άκουγες; Μεγάλωσα με τα συνηθισμένα ακούσματα των 80s, από τους Human League μέχρι τους Abba, ό,τι ακουγόταν στο ραδιόφωνο τότε. 

Ποιό κομμάτι σου δεν περίμενες ποτέ ότι θα γίνει επιτυχία; Ποτέ όταν τελειώνω τα κομμάτια δεν μου φαίνονται hits. Έχω μάθει ότι όταν έχεις τέτοιες προσδοκίες, δεν θα γίνει επιτυχία. Οπότε πάντα είμαι σκεπτικός, «Οκ, αυτό είναι το κομμάτι μου, μου αρέσει», αλλά δεν μπορώ να ξέρω τι θα πει ο κόσμος. Κάποιες φορές είναι απλά τύχη. Για παράδειγμα, το “All Night” ήξερα ότι είναι ένα δυνατό κομμάτι, αλλά δεν περίμενα τόσο μεγάλη επιτυχία. Χρησιμοποιήθηκε από μία εταιρεία σε διαφήμιση, οπότε έφτασε στα αυτιά πολλών. 

https://www.youtube.com/watch?v=_C7UgR_sIW0

Είσαι ένας πολύ επιτυχημένος παραγωγός, αυτό είναι κάτι που σε αγχώνει σε κάθε επόμενο βήμα; Θα έλεγα ότι είναι ένα μείγμα πραγμάτων, αν δεν είσαι «διψασμένος» για δημιουργία, δεν μπορείς να είσαι καλλιτέχνης. Θεωρώ πως όποιος καλλιτέχνης λέει ότι δεν ενδιαφέρεται για την επιτυχία, λέει ψέματα. Αλλά το θέμα είναι τι εννοούμε με τον όρο επιτυχία. Για κάποιους, επιτυχία είναι τα χρήματα, για μένα επιτυχία είναι να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ και να μπορώ να ζω από το πάθος μου. Φυσικά, για να μπορείς να ζεις από την τέχνη σου, πρέπει να πουλάς δίσκους, επομένως χρειάζεται κάποιος βαθμός επιτυχίας. Θα έλεγα πως η ιδέα της επιτυχίας σε κρατάει σε εγρήγορση.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Από το Νόμπελ του Dylan στο Πούλιτζερ του Lamar: Υπάρχουν άραγε ακόμα όρια μεταξύ «υψηλής» και ποπ κουλτούρας;

Μιας και μιλάμε για επιτυχία, πόσο επιτυχημένος θεωρείς ότι είναι ο Kendrick Lamar με το Βραβείο Πούλιτζερ που πήρε πρόσφατα; Είναι φοβερό. Οι χιπ χοπ καλλιτέχνες είναι οι μοντέρνοι ποιητές. Στο Μεσαίωνα υπήρχαν οι τροβαδούροι, τώρα έχουμε τους μουσικούς. Ο Dylan πήρε το Νόμπελ, ο Lamar το Πούλιτζερ…Φαίνεται ότι κάτι γίνεται, ότι ο κόσμος βλέπει πως η ποπ κουλτούρα έχει περιεχόμενο. 

Πέρα από μουσικός είσαι και ζωγράφος. Πόσο διαφορετικά εκφράζεσαι μέσα από την κάθε τέχνη; Όταν κάθεσαι στο στούντιο για μία εβδομάδα και φτιάχνεις μουσική για δέκα ώρες κάθε μέρα, έχεις την ανάγκη για κάποιο διάλειμμα. Για μένα, το ιδανικό είναι να περνάω χρόνο με την οικογένειά μου ή να βρίσκομαι στο στούντιο ζωγραφικής μου, να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι μία εσωτερική ανάγκη, όχι να εκφραστώ εγώ, αλλά να εκφράσω συναισθήματα για τα οποία δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις. Αυτό για μένα είναι η μουσική και η ζωγραφική. Αλλά αν έκανα μόνο μουσική, αυτό για μένα θα ήταν καταστροφή. 

Αν ο τελευταίος δίσκος σου, The Burning Spider ήταν πίνακας, πώς θα ήταν; Χμ, μάλλον κάτι από Banksy. 

Κι αν η επερχόμενη εμφάνισή σου στην Αθήνα και το Release ήταν πίνακας; Αυτό ίσως ήταν ένα μείγμα Banksy με Andy Warhol.