Το να απαντήσεις σε αυτό το δίλημμα, για κάποιους είναι σα να δίνεις απάντηση στο ερώτημα από πού προερχόμαστε. Η μάχη του καλού με το κακό δεν έχει να κάνει σε τίποτα μπροστά στις γαστριμαργικά λεξιλογικές αντιπαραθέσεις Βορρά – Νότου. Κι εν προκειμένω, η τοποθέτησή σου εξαρτάται καθαρά και μόνο από τον τόπο καταγωγής σου. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε ή έτσι μάλλον βολεύει αυτούς που δεν παραδέχονται την αλήθεια. Κι η αλήθεια, εκτός από τους Σεξ Πίστολς, βρίσκεται φυσικά σε εμάς, τους Βόρειοι. Όχι, δεν ξύπνησα ένα πρωί συνεπαρμένος από τοπικιστικό παραλήρημα και κρίση σωβινισμού. Απλά , μέσα στην αέναη περιδιάβασή μου στους κόλπους του ίντερνετς , υπέπεσε στην αντίληψή μου ένα βίντεο ιστορικό-ντοκουμέντο, το οποίο και θα αποκαταστήσει πλήρως την τάξη. Πριν τον πρόλογο όμως ας βάλουμε και την κατάλληλη μουσική υπόκρουση…
Μικρός πρόλογος
Οι ταινίες των δεκαετιών του ‘50-’60, τα λεγόμενα και ως “χρυσά χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου”, αποτελούσαν και αποτελούν μια ηθογραφία της εποχής, μια καταγραφή της τότε πραγματικότητας, εν μέσω φυσικά, υπερβολών και πολλές φορές χαρακτήρων-καρικατούρων. Αλλά και πάλι δε παύουν να μας δίνουν μια σφαιρική εικόνα του τι επικρατούσε σε επίπεδα καθημερινότητας (αποδεσμευμένα πάντα βέβαια από το πολιτικό τους υπόβαθρο). Για μας τους νεότερους είναι μία σύνδεση με το παρελθόν και μέσω αυτών των ταινιών προσπαθούμε κάπως να φαντασιωθούμε και να κατανοήσουμε το context της εποχής.
Στο παραπάνω απόσπασμα λοιπόν που διαδραματίζεται σε κάποια γειτονιά των Αθηνών, ο Κώστας Χατζηχρήστος δουλεύει σε ψητοπωλείο (είδατε πόσο αποφορτισμένο λόγο χρησιμοποιώ, για να μη πείτε ότι μεροληπτώ). Εκεί λοιπόν, μπαίνει ένας πελάτης και ζητάει δύο σουβλάκια. Οι φίλοι εξ Αθηνών (και παραχάμου) θα περίμεναν ο συμπαθής ηθοποιός να του δώσει δύο «τυλιχτά», αυτά με τις πίτες κ.ο.κ. Πράγμα , το οποίο και φυσικά δεν συμβαίνει. Απλά και κατανοητά, ο Κώστας Χατζηχρήστος δίνει στον άνθρωπα δύο ξυλάκια με κρέας, τα αποκαλούμενα από κάποιους και ως «καλαμάκια», με δύο φέτες ψωμί. Απλά, όμορφα και κατανοητά. Ο πελάτης είπε “θέλω δύο σουβλάκια” και όχι καλαμάκια!
Άρα είναι προφανές ότι η χρήση εννοιολογικών προσδιορισμών όπως καλαμάκι, τυλιχτό, δίπιττο κ.λ.π που αναφέραμε παραπάνω, είναι μεταγενέστερη της αρχικής ορθής, λιτής χρήσης του «Θέλω ένα σουβλάκι…» Κάτι που το ξέρουν από εδώ μέχρι και το Βιετνάμ… Αυτό ακριβώς τίποτε άλλο!
