ΑΠΕ-ΜΠΕ/Παντελής Σαίτας
Όπως κι εσείς, έχω κι εγώ τη χειρότερη γνώμη για τους έλληνες ταξιτζήδες. Κι ας το ξέρω πολύ καλά, ως δημοσιογράφος, ότι με τέτοιους αφορισμούς καίγονται δίκαια τα ξερά και μαζί τους άδικα τα χλωρά. Έχω τη χειρότερη γνώμη γιατί ένας από αυτούς πριν ένα μήνα έκλεψε στα ρέστα δυο Ιταλούς φίλους μου προσποιούμενος ότι του έδωσαν 20ρικο αντί για 50ρικο, γιατί ένας άλλος μου έκανε τον δύσκολο όταν του είπα να βγάλει τη διπλή ταρίφα γιατί είχε πάει 6 το πρωί σε διαδρομή από το λιμάνι του Πειραιά πέρυσι το καλοκαίρι, γιατί ένας τρίτος πριν κάποια χρόνια πήγαινε στην παραλιακή με 180 ενώ εμείς δεν τον είχαμε προσλάβει για ραλίστα, γιατί πολλοί κατά καιρούς καπνίζουν μέσα στα μούτρα μου, γιατί τα αυτοκίνητά τους συχνά είναι μουσεία βρώμας, για την κυκλοφοριακή συμφόρηση και την ταλαιπωρία που προκαλούν στο Σύνταγμα ή την Ερμού στήνοντας με τον τσαμπουκά αυτοσχέδιες πιάτσες, γιατί από μικρό παιδί θυμάμαι να προσπαθούν να με φάνε στα ρέστα, γιατί όταν σχολίασα στο ραδιόφωνο τον τραμπουκισμό του οδηγού της Uber πριν λίγο καιρό στο Σύνταγμα σπάσανε τα τηλέφωνα με τους πιο ξαναμμένους να στέλνουν φιλοφρονήσεις στη μαμά μου και τον πιο ευγενικό να με ρωτάει με νοήμα «δηλαδή θες να κυκλοφορήσει τι λέτε και να μη σας ξανακούσει κανείς μας;». Για όλα αυτά τα περιστατικά, και για πολλά ακόμα συν το απροκάλυπτο πολιτικό νταβατζιλίκι του ηγέτη τους Θύμιου Λυμπερόπουλου, σχεδόν εμμονοληπτικά δεν παίρνω ταξί πια αν μετά δεν μπορώ να αξιολογήσω τη διαδρομή. Η αξιολόγηση είναι άλλωστε αυτή που έφερε την κοσμογονική αλλαγή τα τελευταία χρόνια στην ποιότητα των μετακινήσεων μέσα από τις εφαρμογές που την υποστήριξαν.
Έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές Uber, την υπηρεσία UberX συγκεκριμένα, με αποκλειστικό κριτήριο να εκμεταλλευτώ τις προσφορές που βγαίνουν συχνά σε συνδυασμό με κάρτες ή να πληρώσω ένα δεκάρικο λιγότερο πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο. Οι ιδιώτες οδηγοί είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους πολύ ευγενικοί, κερδίζουν κιόλας τη συμπάθεια όταν σου μιλάνε για τις ενέδρες που τους στήνουν οι κανονικοί ταξιτζήδες (μερικών «σωφρονιστικών ψιλών» συμπεριλαμβανομένων), αλλά για να είμαστε ειλικρινείς στο μέσο όρο τους είναι μάλλον μέτριοι οδηγοί με τουλάχιστον μέτρια γνώση των αθηναϊκών δρόμων (σε μία, μία και μοναδική το τονίζω, μεμονωμένη περίπτωση πέτυχα και τον 18χρονο που δεν ήξερε να πάει στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» και καταλήξαμε, με ευθύνη και της δικής μου υπνηλίας, να κάνουμε σαφάρι στα χωράφια των Σπατών).
https://www.youtube.com/watch?v=8e637NaqZwM
O Χρήστος Σπίρτζης είναι ίσως η απόλυτη προσωποποίηση της πολυτραγουδισμένης μετάλλαξης του κάποτε Συνασπισμού της Αριστέρας και της Προόδου σε «νέο ΠΑΣΟΚ». Σκέτο. Είναι ο υπουργός που καπνίζει σε κλειστό χώρο, που πιάνεται ανημέρωτος ή παριστάνει σκόπιμα τον άσχετο στην κοινοβουλευτική επιτροπή για το Νομοσχέδιο των Μεταφορών, εκείνος που ολοφάνερα υιοθετεί τις θέσεις και τη φρασεολογία του Θύμιου Λυμπερόπουλου προκειμένου οι «κίτρινες ψήφοι» να σταματήσουν να γίνονται γαλάζιες όταν πλησιάζουν στην κάλπη και να μεταγραφούν κι αυτές στον ΣΥΡΙΖΑ.
Το θέμα της Uber δεν είναι ελληνικό. Ξεπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Λυμπερόπουλο. Αυτό που συζητάμε είναι οι νέου τυπου υπερεθνικές εταιρείες που προσφέρουν καθιερωμένες υπηρεσίες ανακαλύπτοντας συνεχώς παράθυρα στο Νόμο προκειμένου να υπερβαίνουν θεσπισμένα regulations.
Σωστές ή λάθος, οι παραπάνω είναι τρεις διαπιστώσεις που σίγουρα έχετε συζητήσει τον τελευταίο χρόνο που ζούμε τη «σάγκα των μεταφορών», πότε με το Beat και πότε με την Uber. Όμως καμία τους δεν είναι αυτό που συζητάμε τις τελευταίες μέρες, με τη συνηθισμένη σόσιαλ μίντια υστερία. Και είναι πολύ σοβαρό το πρόβλημα, όταν η κοινωνία, ανεξάρτητα αν γέρνει στη μία ή την άλλη πλευρά, δεν ξέρει για τι πράγμα μιλάει…
Η Uber δε φεύγει από την Ελλάδα. Στην ανακοίνωση που δημοσίευσε την περασμένη Πέμπτη, διαβάζουμε: «Δεν φεύγουμε, όμως, από την Ελλάδα. Παραμένουμε αποφασισμένοι να συνεισφέρουμε στη χώρα και θα συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα σας στην Αθήνα με την υπηρεσία uberTAXI». Πράγμα που σημαίνει ότι όσοι αηδιασμένοι από την κίτρινη φυλή, επιθυμούν να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες των επαγγελματιών οδηγών της, είναι ελεύθεροι να το κάνουν. Ναι, θα κοστίζουν ακριβότερα. Είναι κι αυτός ένας νόμος της ελεύθερης αγοράς που πολλοί οπαδοί του τζάμπα βλαχοκαπιταλισμού επικαλέστηκαν αυτές τις μέρες.
Οι 1300 θέσεις εργασίας που χάνονται δεν μπορούν να αφήνουν ασφαλώς κανέναν αδιάφορο (αν κι έχει πολύ ενδιαφέρον ο α λα καρτ τρόπος που θρηνούμε χαμένες θέσεις εργασίας όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης). Οι όψιμα ευαίσθητοι έχουν ασχοληθεί ποτέ με τις συμβάσεις τους; Χωρίς συνθήκη μόνιμης απσχόλησης, χωρίς πρόβλεψη κατώτατου μισθού (αλλά με πολύ χαμηλά ωρομίσθια), με πλήρη απαλλαγή από εργοδοτικές εισφορές και καμία κατοχύρωση για εργασιακά δικαιώματα όπως αναρρωτική άδεια ή επίδομα ανεργίας. Η απόθέωση δηλαδή της gig economy που με το δούρειο ίππο του βραχυπρόθεσμου όφελους για τον καταναλωτή, καταργεί βασικές διατάξεις της εργατικής νομοθεσίας κι αλλάζει το τοπίο της οικονομίας. Τις συνέπειες μιας άλλης εκδοχής της gig economy τις βιώνουμε για τα καλά πλέον στην Αθήνα που με την έκρηξη του Air bnb και την πλημελλή εφαρμογή του νόμου που ψηφίστηκε πέρυσι τον Φεβρουάριο, η ενοικίαση διαμερίσματος έχει γίνει άπιαστο όνειρο και οι τιμές έχουν οριστικά κι αμετάκλητα ανέβει…
Σύμφωνα με απόφαση του Ευρωδικαστηρίου από τον περασμένο Δεκέμβριο, η εφαρμογή της Uber θεωρείται οριστικά υπηρεσία μεταφοράς. Έκλεισε έτσι ένα σημαντικό παράθυρο, το οποίο χρησιμοποιούσε η εταιρεία για να προσφέρει την υπηρεσία UberX μέσω εταιρειών «rent a car με οδηγό». Η Ελλάδα, όσο κι αν η αντιπολιτευτική αρθρογραφία το χρησιμοποίησε κατά κόρον, δεν ειναι η μοναδική χώρα που «διώχνει την Uber». Βέλγιο, Δανία, Φινλανδία, Βουλγαρία, Ινδία, Γερμανία, Αυστραλία, Ταϋλάνδη, Ιαπωνία, Κορέα, Ταϊβάν, ΗΠΑ, Καναδάς, Νότια Αφρική, Ισπανία, Ολλανδία, Γαλλία, Ουγγαρία, Πορτογαλία και Αγγλία ειναι χώρες στις οποίες υπηρεσίες της Uber έχουν απαγορευθεί ή τροποποιηθεί. Στις Όστιν του Τέξας, για παράδειγμα, η εταιρεία (μαζί με την ανταγωνιστική της εφαρμογή Lyft) αποσύρθηκαν από την αγορά για ένα χρόνο γιατί δεν συμμορφώθηκαν με την απαίτηση της τοπικής κυβέρνησης να γίνονται έλεγχοι δαχτυλικών αποτυπωμάτων στους οδηγούς (επέστρεψαν το περασμένο καλοκαίρι πατώντας τελικά σε έναν πολιτειακό νόμο). Εδώ, μας έχει περάσει από το μυαλό ότι καθένας που κάνει το αυτοκίνητό του ταξί, θα πρέπει να έχει καθαρό ποινικό μητρώο;
Ωραία και λυρικά λοιπόν όλα αυτά που διαβάζουμε αυτές τις μέρες για «ψωροκώσταινα», «καθυστέρηση», «πραγματική ζωή πέρα από τον συνδικαλισμό» – είδατε πόσο εύκολα ο λυρισμός αλλάζει στρατόπεδο; – αλλά το θέμα της Uber (μιας εταιρείας με σοβαρά ζητήματα corporate ethics και δημόσιας εικόνας εδώ και χρόνια), συγγνώμη που θα μας το χαλάσω, μας ξεπερνά. Δεν ειναι μόνο ελληνικό. Ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ διαπιστωμένα λειτουργεί ως «γητευτής των ταριφών», ακόμα κι αν οι ταξιτζηδες καταστρέφουν κι άλλο την εικόνα τους στην κοινωνία. Αυτό που συζητάμε είναι οι νέου τυπου υπερεθνικές εταιρείες που προσφέρουν καθιερωμένες υπηρεσίες ανακαλύπτοντας συνεχώς παράθυρα στο Νόμο προκειμένου να υπερβαίνουν θεσπισμένα regulations.
Ας το κατανοήσουμε πρώτα αυτό και μετά ας πούμε την παρόλα μας για άλλη μια φορά στο Facebook…
