Την Κυριακή που μας πέρασε προβλήθηκε και χθες είδαμε (ναι, καθαροδευτεριάτικα, αφού δεν πετάξαμε χαρταετό), το προτελευταίο επεισόδιο της πρώτης σεζόν της σειράς που έστειλε τον Μακόναχι στα Oscar (που λέει ο λόγος). Και πήρε φωτιά το κεφάλι μας. Πρόκειται απλά (ή μάλλον όχι και τόσο απλά) για μια εξαιρετικά καλογυρισμένη noir σειρά με χολυγουντιανού βεληνεκούς πρωταγωνιστές; Ή μήπως είναι μια μισογύνικη και επιφανειακή ματιά στον Αμερικάνικο νότο και στους στερεοτυπικούς άντρες ήρωες-σωτήρες, όπως έγραψαν στο New Yorker; Την επόμενη Κυριακή που θα προβληθεί το τελευταίο επεισόδιο της σειράς, θα αποκαλυφθεί η δράση κάποιας μυστικιστικής παγανιστικής αίρεσης που για δεκαετίες πράττει φρικτά εγκλήματα στο όνομα μιας βουντού-Θεότητας και η οποία υποθάλπτεται από την τοπική φεουδαρχία και τα τζάκια της υψηλής κοινωνίας; Τι συμβαίνει με το spaghetti monster και τον τυπάκο που κουρεύει το γκαζόν; Μήπως τελικά τα πράγματα είναι πολύ πιο “πεζά” και το όλο μυστήριο αφορά σε ένα κύκλωμα παιδεραστίας;
Το προτελευταίο επεισόδιο μας σπρώχνει ένα βήμα παραπέρα και χαρίζει στον κάθε αφοσιωμένο και πορωμένο οπαδό ένα τουβλάκι ακόμα για να χτίσει την δικιά του ιστορία. Ο ίδιος ο δημιουργός της σειράς, Nic Pizzolatto, έχει αναφέρει σε διάφορες συνεντεύξεις του ότι δεν πρόκειται για μια supernatural σειρά με δαιμονική κατάληξη. Πάντως οι αναφορές στην Carcosa του Ambrose Bierce, στον Chambers με τον King in Yellow και στα υπόλοιπα (ας τα πούμε παγανιστικά ή μήπως παραφυσικά;) σύμβολα, ιντριγκάρουν χωρίς έλεος. Μετά την προβολή κάθε επεισοδίου, τα πληκτρολόγια παίρνουν φωτιά, τα spoilers δίνουν και παίρνουν και οι φανς τρελαίνονται να φτιάχνουν σενάρια. True Detective connects people με ιστοσελίδες και μπλογκ να αναλύουν frame by frame κάθε εικόνα, κάθε σκηνικό, κάθε αντικείμενο και να σκαρώνουν χάρτες γεμάτους αλληλοσυνδέσεις και διασταυρώσεις γεγονότων, όπως αυτές στον τοίχο του μηδενιστή Rust Cohle.
Θα υποπέσει η σειρά στο “κλισέ αμάρτημα” του να είναι ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών ο δολοφόνος; Ή θα είναι κάτι εντελώς απρόσμενο και θα έρθει να στηρίξει τις θεωρίες περί μισογυνισμού βάζοντας στο επίκεντρο την απατημένη κατά συρροή γυναίκα του Marty Hart και τα δύο παράξενα κορίτσια τους με τις “παρεκλίνουσες” συμπεριφορές; Κάθε στιγμιότυπο παγιδεύει τον τηλεθεατή περισσότερο στο λαβύρινθο που ο Pizzolatto αριστοτεχνικά χτίζει. Και που οι Harrelson και Mcconaughey ερμηνεύουν μοναδικά.
Πάντως βάζοντας κάτω τα δεδομένα, βλέποντας όλα τα επεισόδια προσεχτικά και συνδυάζοντας όλες σχεδόν τις απόψεις που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και τα υπονοούμενα του δημιουργού της σειράς, τα περιθώρια για μεταφυσική κατάληξη στενεύουν. Οι παγανιστικοί συμβολισμοί, οι μάσκες και οι περίτεχνες ξύλινες κατασκευές είναι ενδεχομένως μια αναφορά στην Λουιζιάνα, τα ήθη και τα έθιμα ενός τόπου που χαρακτηρίζεται από rituals, σκοταδισμό κατά το παρελθόν και πνευματικότητα σε διάφορες εκφράσεις (Mardi Gras και παρόμοιες γιορτές).
Αυτά τα σημάδια, οι οιωνοί, τα οράματα και οι συμπτώσεις επενδύουν και “στολίζουν” τους κεντρικούς χαρακτήρες, συμβάλλοντας στην προϋπάρχουσα ιστορία του καθενός ξεχωριστά. Ο φαινομενικά απλός και τίμιος οικογενειάρχης Marty Hart (ή Martyr Heart όπως τον θέλουν οι συνομώτες) εμπλέκεται σε ιστορίες μοιχείας, ακόμα και κακοποίησης της γυναίκας του και καταλήγει στην πιο στενάχωρη στιγμή της σειράς να κοιτάζει προφίλ γυναικών στο match.com τρώγοντας έτοιμα πλαστικά γεύματα, βυθισμένος στη μοναξιά. Οι αχανείς βαλτότοποι και η σκοτεινή σκηνοθεσία τροφοδοτούν μυστικές συμπεριφορές, καταρίπτοντας το προφίλ της χαρούμενης αμερικάνικης οικογένειας του νότου.
Ο πολλά βαρύς νεο-φιλόσοφος Rust Cohle μας χαρίζει απλόχερα από τα πρώτα επεισόδια τις βασικές αιτίες που τον έχουν οδηγήσει στην αποξένωση και την έξοδο από το σύστημα. Δρα αυτόνομα, ακολουθώντας τα σημάδια, αφουγκραζόμενος τις περιπλεγμένες αισθήσεις του, με μια περίεργη όμως αίσθηση ενός επικείμενου τέλους. Ζει μέσα από τους συμβολισμούς και επιδιώκει μάλλον την δική του κάθαρση ξεδιαλύνοντας τις δολοφονίες και κυνηγώντας “φαντάσματα”.
Οι φεουδαρχικού τύπου ιεράρχες, σερίφηδες και γενικότερα οι μορφές εξουσίας που εμπλέκονται με σταθερά βήματα σε κάθε νέο επεισόδιο και ειδικά στο προτελευταίο, καλύπτονται και προστατεύονται από τις μάσκες και τους συμβολισμούς, σαν μια ιστορία μέσα στην ιστορία που παρακολουθούμε, τόσο απάνθρωπη και αποτρόπαια που δεν πρέπει να την μάθει κανείς, αλλά και που πρέπει να τελειώσει. Το ποτάμι, τα κοιμητήρια, τα εγκαταλελειμμένα παλιά σχολεία, τα ορφανοτροφεία όλα παρηκμασμένα και χαμένα στο χωροχρόνο, σε συνδυασμό με τα χαμένα παιδιά συνθέτουν τελικά το παζλ μιας καλά οργανωμένης οικογενειακής επιχείρησης, με στόχο την εγκληματική και παραφιλική εκμετάλλευση τους είτε για λόγους πνευματικούς – θρησκευτικούς, είτε απλά από καθαρό σαδισμό.
Η σειρά πραγματεύεται ένα τόσο σκληρό θέμα και προκειμένου ο τηλεθεατής να αντέξει την ωμή πραγματικότητα το καλύπτει κάτω από ένα πέπλο μυστικιστικής ομίχλης, κάπως σαν κι αυτή που καλύπτει ορισμένα από τα τοπία που περιδιαβαίνουν οι ήρωες, πλησιάζοντας χωρίς όμως να φτάσουν, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να διαλευκάνουν την υπόθεση που τους (και μας) ταλανίζει. Η αλήθεια όμως σε κάθε τέτοια υπόθεση είναι τελικά μια μικρή λεπτομέρεια που ήταν μπροστά στα μάτια μας, όπως λέει και ο μετα-ψυχωτικός Rust: “That little detail somewhere down the line…breaks the case”. Ραντεβού την ερχόμενη Δευτέρα.
