Βηρυττός. Πρωτεύουσα, μεγαλύτερο λιμάνι και μεγαλύτερη πόλη του Λιβάνου. Συνορεύει βορειοανατολικά με τη Συρία, νότια με το Ισραήλ ενώ η δυτική της πλευρά βρέχεται από τη Μεσόγειο. Μόλις 1 ώρα και 20 λεπτά πτήση, μακρυά από την Αθήνα.
Το 1942 ανακηρύσσεται ανεξάρτητο κράτος, ενώ το 1946 φεύγουν, έπειτα από 20 χρόνια, οι Γάλλοι άποικοι από το Λίβανο, αφήνοντας πίσω αρχιτεκτονική και πολιτιστική κληρονομιά, μεγατόνων.
Το 1948 ξεσπά ο ΑραβοΙσραηλινός πόλεμος. Το 1958 ακολουθεί ο πρώτος Εμφύλιος. Ακολουθεί ο άγριος Πόλεμος των 6 ημερών κατά τον οποίο ορδές Παλαιστινίων κατατρέχουν και κατασκηνώνουν στη νότια πλευρά της πόλης.
Όσοι απέμειναν, παραμένουν μέχρι και σήμερα εκεί, στη νότια πλευρά της Βηρυτού.
Την δεκαετία του ‘60 η πόλη μεσουρανεί, αποκτά τη φήμη του Παρισιού της Μέσης Ανατολής, η οποία και καταστρέφεται ολοσχερώς με τον καταστροφικό Εμφύλιο του 1975. Για 15 ολόκληρα χρόνια, επικρατεί χάος και αναρχία.
Το 1990 η χώρα υψώνει ξανά το πανέμορφο κεφάλι της. Χτίζεται από το μηδέν, με τα σημάδια στους δρόμους, στα κτίρια και στις ψυχές, εμφανή. Μέχρι και σήμερα!
Στη μοντέρνα και πιο σύγχρονη ιστορία του, ο Λίβανος εξακολουθεί να βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών και κοινωνικών αναταραχών στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής, με συμφέροντα να πηγαίνουν, να έρχονται, να γκρεμίζουν και να χτίζουν.
Ίσως γιατί η ομορφιά της χώρας είναι συγκλονιστική, ίσως γιατί το ταμπεραμέντο των ανθρώπων της είναι χαρισματικό και το ζηλεύουν απο άκρη σε άκρη, ίσως γιατί ο φυσικός της πλούτος είναι ασύγκριτος, η θέση της στρατηγικής σημασίας, ίσως γιατί η ψυχή της είναι θησαυρός, ίσως απλά να βρέθηκε σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο. Λίγη σημασία έχει.
Οι νέοι, μέρα και νύχτα ονειρεύονται, εργάζονται, σπουδάζουν, δημιουργούν, διασκεδάζουν, καλλιεργούνται, ερωτεύονται, συνδιαλλέγονται, χορεύουν, πίνουν, καπνίζουν, σκαρφαλώνουν, πηδάνε, κολυμπάνε, μεθάνε, γελάνε, τραγουδάνε, ζούνε. Κάποιοι φοβούνται λίγο. Κυρίως όμως για το μέλλον τους, για τον ορίζοντα τους, όχι τόσο για την ίδια τη ζωή τους. Ας δούμε τι έχουν να μας πουν.
«Γεννήθηκα στη Βηρυτό, κατά την διάρκεια πολέμου. Έφυγα πριν 3 χρόνια στην Ελβετία για να σπουδάσω σύγχρονη μουσική και αυτοσχεδιασμό. Έπειτα πήγα στο Κάιρο για να σπουδάσω jazz μουσική. Εκεί ερωτεύτηκα και παντρεύτηκα. Μ’ είχε κουράσει πολύ ο Λίβανος. Η χώρα δε μου έδινε όσα χρειαζόμουν. Ως μουσικός, στέρεψα, δεν ήξερα που και τι να ψάξω. Ο κύκλος των μουσικών είναι εξαιρετικά μικρός στη χώρα. Όλοι παραπονιούνται, μα ένας μουσικός όταν παραπονιέται είναι δύσκολα διαχειρίσιμος.
Ο Λίβανος προσφέρει πολλά, αλλά πάντα χρειάζεται να βγαίνεις από τη ζώνη ασφαλείας σου, έτσι ώστε να εκφραστείς ελεύθερα, πέρα από τα όρια και τα επιβεβλημένα.
Όταν επέστρεψα απο την Ελβετία, σκέφτηκα πως η Βηρυττός είναι χάλια!
Όταν επέστρεψα απο την Αίγυπτο, σκέφτηκα πως η Βηρυττός είναι υπέροχη!
Είναι θέμα οπτικής γωνίας!»
«Δεν έχω φύγει ποτέ από το Λίβανο. Δεν έχω ταξιδέψει ποτέ. Φέτος θα πάω στο Παρίσι, θα είναι το πρώτο μου ταξίδι. Η Βηρυτός είναι η πιο όμορφη πόλη για εμένα. Εδώ μπορείς να βρεις τα πάντα. Γι’ αυτό και δε με ενδιαφέρει να ταξιδέψω κάπου αλλού. Υπάρχουν πολλά προβλήματα, αλλά πιστεύω πως η γενιά μου δεν επηρεάζεται γιατί το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να περνάμε καλά.
Το πρωί πηγαίνω στο Πανεπιστήμιο και το απόγευμα δουλεύω σε μια μπουτίκ. Μου αρέσει πολύ η μόδα. Σκέφτομαι να ανοίξω κι εγώ μια μικρή επιχείρηση.
Η νύχτα στη Βηρυτό είναι υπέροχη. Μου αρέσει να χορεύω και να πίνω, να συναντάω ανθρώπους και να πηγαίνω σε εστιατόρια.
Τα αγαπημένα μου σημεία είναι η οδός Hamra, η περιοχή Mar Michael γιατί πάντα πηγαινοέρχεται κόσμος ανάμεσα στα διαφορετικά bars που γεμίζουν ασφυκτικά αυτές τις περιοχές. Κυριαρχεί ζωντάνια, παντού. Μου αρέσει και η οδός Badaro όμως, είναι πιο ήσυχη, είναι πιο κατάλληλη για ραντεβού!»
«Γεννήθηκα στη Βηρυτό. Έζησα στο Ντουμπάι και στο Λονδίνο κι επέστρεψα στη χώρα μου για να δημιουργήσω. Ο Λίβανος έχει πέσει και έχει σηκωθεί επτά φορές. Είμαστε γεμάτη θέληση, βράζουμε, είμαστε έτοιμοι για όλα. Την αγαπώ πολύ αυτή τη χώρα.
Παντού έχει στραβά. Παντού. Το ζήτημα είναι να καταφέρνεις να διαχωρίζεις εκείνα που πραγματικά αγαπάς, να τα πιστεύεις και να επιμένεις.
Ταξιδεύω πολύ συχνά, για να μπορώ να κρατάω τις ισορροπίες μου. Δεν εναι εοβαρας μουσικίναι εύκολο να ζείς στην πόλη, ούτε καν πρακτικά. Υπάρχουν μέρες που κόβεται το ρεύμα και έξω έχει σχεδόν 50 βαθμούς. Η κίνηση στους δρόμους είναι φοβερή. Δε μπορούμε εύκολα να βγάλουμε βιζα, να ταξιδέψουμε. Αλλά με πίστη, υπομονή και θέληση, όλα γίνονται..
Δεν θα μιλήσω για την πολιτική. Καθόλου. Πάντως, δεν φοβάμαι, ό,τι και να μας κάνουν.
Περνάω την ημέρα μου δουλεύοντας με το λάπτοπ μου σε διάφορα σημεία της πόλης. Συναντιέμαι με κόσμο, συνέχεια. Η Βηρυτός έχει φοβερά καφέ για να δουλέψεις. Φοβερά μπαρ για να πιεις, φοβερά μέρη να χορέψεις και να φας. Όταν θέλω να σχεδιάσω, πηγαίνω στο στούντιο μου και τα βράδια βγαίνω συνήθως. Είναι πανέμορφη η νύχτα εδώ. Έχει τα πάντα. Όρεξη να έχεις να συνεχίζεις.
Και το φαγητό είναι υπέροχο εδώ. Πολλά μέρη για πολλά γούστα. Ναργιλές κι αράκ, χούμους και φατούς, αλλά και κοκτέιλ, ηλεκτρονική μουσική και πολλή τέχνη στο δρόμο! Η Βηρυτός έχει πέσει κι έχει σηκωθεί επτά φορές. (κλείνει μάτι!)».
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βηρυτό, αλλά ζούσα στο Dubai. Επέστρεψα πριν 7 χρόνια, γιατί χρειαζόμουν μια αλλαγή. Γνωρίζουμε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψουν βομβαρδισμοί στην πόλη, αλλά γενικά όλα είναι ήσυχα.
Αγαπώ τον δυναμισμό της πόλης όσο τίποτε άλλο. Η κουλτούρα, ο ρυθμός, η ενέργεια και οι άνθρωποι έχουν κάτι ιδιαίτερο, μοναδικό.
Περνάω την ημέρα μου μεταξύ δουλειάς και δείπνων. Δε μου αρέσει η έλλειψη της διαφορετικότητας στην πόλη, δεν έχεις ευκαιρία να συναναστραφείς με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Δε με φοβίζει τίποτα, ενδόμυχα όλοι περιμένουμε πως θα ξεσπάσουν ξανά βομβαρδισμοί. Το απευχόμαστε φυσικά, αλλά ζει μέσα μας και μας διαμορφώνει.»
«Δυστυχώς, είμαι από τη Βηρυτό. Δε μου αρέσουν καθόλου εδώ οι συνθήκες, ούτε οι άνθρωποι. Δεν σέβονται εδώ κανέναν, δεν γνωρίζουν πως να συμπεριφερθούν, είναι αγενείς. Οι συνθήκες δεν είναι καλές, γιατί υπάρχει διαφθορά παντού. Η Βηρυτός είναι πανέμορφη πόλη, όμως η νοοτροπία των ανθρώπων ασχημαίνει το τοπίο.
Δουλεύω πολύ σκληρά για να ζω, πρέπει να δουλεύεις σκληρά για να ζείς, δεν υπάρχει βοήθεια απο την κυβέρνηση.
Είμαστε συνηθισμένοι από βόμβες. Σκάνε έκπληξη!»
«Είμαι από το Λίβανο. Γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, αλλά σπούδασα στο Λονδίνο. Νιώθω τυχερός που μπόρεσα να ζήσω εκτός χώρας, δεν έχουν όλοι την δυνατότητα. Όμως ήθελα να γυρίσω πίσω. Εδώ είναι οι φίλοι μου και η οικογένεια μου.
Δουλεύω σ’ ένα γραφείο με αρχιτέκτονες, πολιτικούς μηχανικούς και γραφίστες και περνάω την ημέρα μου εκεί, μαζί τους σ’ έναν φωτεινό χώρο. Δεν βρίσκεις εύκολα πολύ φωτεινούς χώρους εδώ.
Βρίσκεται στην οδό Gemmayzeh, που είναι γεμάτη με μπαρ, καφετέριες, εστιατόρια. Έχει και κάποια γραφικά σημεία, με σκαλάκια, οργή και ποίηση στους τοίχους. Εμένα είναι ο αγαπημένος μου δρόμος. Μετά την δουλειά μαζευόμαστε σε κάποιο στέκι και τα πίνουμε. Δεν είναι τίποτα φαντασμαγορικό, αλλά σίγουρα δεν περιμένει ένας Ευρωπαίος, ένας Αμερικάνος, πως αυτός ο δρόμος στη Βηρυτό θα έχει τόσα και τέτοιας ποιότητας μαγαζιά. Και δε μιλάμε για επένδυση χρημάτων, αλλά για ψυχή κι ενέργεια!
Μου αρέσουν οι εκδρομές στη χώρα πολύ, τώρα πάμε μόνο βόρεια, εξαιτίας της κατάστασης στη Συρία. Είναι φανταστικά στο βουνό, πηγαίνουμε τουλάχιστον μια φορά το μήνα και κατασκηνώνουμε. Παίζει πολύ η κατασκήνωση στο δάσος.
Δεν θα έλεγα πως φοβάμαι κάτι. Αν είναι να σκάσει, θα σκάσει!»
«Κατάγομαι από τον Λίβανο, αλλά ζούσα στη Συρία τα τελευταία 10 χρόνια, απ’ όπου και επέστρεψα το 2011 γιατί διορίσθηκε ο πατέρας μου στην κυβέρνηση του Λιβάνου. Στο στρατό, δηλαδή. Αγαπώ τη Συρία πολύ περισσότερο από το Λίβανο. Φυσικά, πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, όλα ήταν καλύτερα εκεί. Ακούγεται παράξενο, αλλά αισθανόμουν ασφάλεια στη Συρία.
Εδώ, στη Βηρυτό δουλεύω πολύ τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα διασκεδάζω όσο περισσότερο μπορώ. Έχει πολύ δυνατούς DJs εδώ. Η ηλεκτρονική σκηνή, ευτυχώς, είναι πολύ δυνατή στη Βηρυτό.
Στη Βηρυτό δε σε ενοχλεί κανείς, αρκεί να μην κάνεις εκείνα που δεν πρέπει να κάνεις. Για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται να καπνίζεις χόρτο δημοσίως.
Υπάρχου πολλά ταλέντα, πολλοί καλλιτέχνες, αλλά δεν τους υποστηρίζει κανείς, γιατί ρίχνουν φως εκεί που δεν πρέπει να ρίξουν φως.
Φοβάμαι για το μέλλον μου, τα χρήματα δεν είναι αρκετά. Μετά τα 35 σε διώχνουν και παίρνουν νεότερους και χωρίς ασφάλεια περίθαλψης, σύνταξη και τέτοια. Εάν μου δινόταν η ευκαιρία, θα έφευγα τώρα από τη χώρα!»
«Στη Βηρυτό ζούμε τη νύχτα. Έχω ζήσει στο Μπαχρέιν, στο Ντουμπάι, στο Κατάρ και στη Λιβερία. Επέστρεψα επειδή τη λατρεύω την πόλη. Η νυχτερινή ζωή είναι απίστευτη, οι άνθρωποι, ο καιρός, το δάσος. Είναι φοβερές οι δραστηριότητες που μπορεί να κάνει κάποιος στη φύση. Εμείς πηγαίνουμε συνέχεια και κατασκηνώνουμε στο δάσος. Κάνουμε και barbeque τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα.
Δεν μπλέκομαι με τα πολιτικά, δεν πιστεύω σε θρησκείες. Μου αρέσει να παίρνω το ποδήλατο και ν’ ανεβαίνω στο βουνό.
Αυτή η πόλη επιβιώνει, επειδή είμαστε όλοι εδώ, μαζεμένοι. Η κυβέρνηση δεν υποστηρίζει κανέναν. Ούτε και τα μέσα ενημέρωσης μας υποστηρίζουν. Αν μας υποστήριζαν, ο Λίβανος θα ήταν ο παράδεισος.»
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Βηρυτό. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με πολλά, πολλά κεφάλαια. Περπατάς σ’ ένα δρόμο και αισθάνεσαι πως είσαι στο Παρίσι και μετά στρίβεις και βρίσκεσαι στο Κανταχάρ.
Αγαπώ όλες τις ιστορίες που κρύβει η κάθε γωνιά της πόλης. Ζώ εδώ μόνιμα τα τελευταία 8 χρόνια, πριν ζούσα στην Αμερική και ακόμα ανακαλύπτω καινούρια πράγματα που δεν γνώριζα στην πόλη. Νομίζω πως η Βηρυτός σου αποκαλύπτεται πολύ πολύ σιγά, έτσι ώστε να μείνεις όσο περισσότερο μπορείς για να ενώσεις τα κομμάτια της.
Οι δραστηριότητες μου στη Βηρυτό, πέραν της δουλειάς, σχετίζονται με το με το design. Δεν περνάει μέρα χωρίς να έχει εγκαίνια κάποια γκαλερί, ή να παρουσιάζει μια συλλογή ένας σχεδιαστής. Σίγουρα θα συμβαίνει κάποιο μουσικό event, ένα πάρτι, μια μάζωξη σ’ ένα σπίτι, όλο κάτι συμβαίνει.
Η αγαπημένη μου περιοχή είναι το Tabaris, η λέξη προέρχεται από τη γαλλική φράση “Tabac de Paris”, που σημαίνει καπνός απ’ο το Παρίσι, το οποίο και ήταν το όνομα ενός καπνοπωλείου, το 1920, στην περιοχή. Τη λατρεύω αυτή την περιοχή! Διαμαντάκι!»
