__
Ε Ν Μ Ι Α Ν Υ Κ Τ Ι
του Ηλία Λάγιου
__
Κι είπα: Θα ‘ρθούν πολύ σωστές βροχές∙ θα μου τες μάθει
νότες υγρές που στην αυλή της θα σταλάζουν∙ θα ΄μαι
πιστός στο πλάι της∙ θα κρατώ (την ώρα που κοιμάμαι)
το χέρι της σφιχτά και θα μου πει τα τόσα πάθη
τα ψυχικά, του ονείρου∙ εκεί βοερότατο ποτάμι
θα ρέει της χαράς∙ πολλά σεμνή θα ‘ρθει κοντά μου
ενδεδυμένη όλον τον ανθόν του ελληνικού γάμου,
καθώς κλεμμένη ανάπαυση Αλβανού που ‘χει αποκάμει.
Αυτό το δήθεν ποίημα παρομοιάζει με σονέτο
κάπως, πλην να που το ‘χει ισκιώσει ο φόβος της μεγάλης
αποδημίας∙ ξανά περιστερούλα μου θα βγάλεις
τερπνού φωτός φτερούγες∙ του θανάτου σημασία
δεν θα του δίνεις, δεν∙ του μαύρου κι άραχνου στιλέτο
μπήχνεις κι ο γέρος μπάσταρδος δεν έχει πια εξουσία.
Από την ποιητική ανθολογία «Ποιήματα» του Ηλία Λάγιου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.
