—
Π Ε Ρ Α Σ Τ Ι Κ Ε Σ
του Κώστα Ουράνη
—
Γυναίκες, που σας είδα σ’ ένα τρένο
τη στιγμή που κινούσε γι’ άλλα μέρη∙
γυναίκες, που σας είδα σ’ άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο∙
γυναίκες, σε μπαλκόνια να κοιτάτε
στο κενό μ’ ένα βλέμμα ξεχασμένο
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ’ ένα μαντίλι αργά να χαιρετάτε:
να ξέρατε με πόση νοσταλγία,
στα δειλινά τα βροχερά και κρύα,
σας ξαναφέρνω στην ανάμνησή μου,
γυναίκες, που περάσατε μιαν ώρα
απ’ τη ζωή μου μέσα – και που τώρα
κρατάτε μου στα ξένα την ψυχή μου!
