Στα γρήγορα: H πρώτη κυκλοφορία του Nick Harte εδώ και εφτά χρόνια και σε αυτό το άλμπουμ έχει επηρεαστεί από τον σεισμό που έπληξε τη γενέτειρα του, πόλη του Christchurch, το 2011.
Την ακούσαμε: Οι εποχές που κυκλοφορούσαν οι δουλειές του στην DFA έχουν φύγει και δεν γυρίζουν πίσω αλλά παρόλ’ αυτά συνεχίζουν τα άλμπουμ του να έχουν μια κάποια αξιοπρέπεια. Αυτή την αξιοπρέπεια βγάζει και το τριπλό άλμπουμ μαμούθ που σε διάρκεια κοντεύει τις 3 ώρες. Για την ακρίβεια είναι 160 λεπτά. Είναι ηλεκτρονικό κατά βάση, έχει πολλά new wave στοιχεία, έχει disco, drone, indie και lo-fi. Κυριολεκτικά κατάφερε να χωρέσει όλες τους τις επιρροές εδώ.
Τρέξε μακρυά: Aν δεν σ’ αρέσει το groove του post punk/new wave και ο Jeremy Jay.
Τ΄είπες τώρα; “Μουσικά, το Guilt Mirrors καλύπτει όλο τον χάρτη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αφού τα είδη που μπλέκονται ταιριάζουν”, Exclaim.
Να τ’ αφήσω; 71/100 από το Metacritic.
