Άρη, ευχαριστούμε που δέχτηκες ν´απαντήσεις στις ερωτήσεις μας. Παιδιά ξέρετε ότι αγαπάω πολύ τον Παναγιώτη και ότι μου λείπει ο Σταύρος. Συνεπώς δεν είχα περιθώριο επιλογής. Δράττομαι δε της ευκαιρίας να πω ότι θα ήθελα ωφελιμιστικά να κάνω παρέα στα early 80s με τον πατέρα του Σταύρου, επειδή ήταν πολύ φίλος με τον Θεσσαλονικιό λογοτέχνη Γιώργο Ιωάννου, τον οποίο και αγαπάω περισσότερο από τον Παναγιώτη και τον Morrissey μαζί. Με τον Σταύρο θέλω να κάνω παρέα στα late 10s επειδή είναι πολύ φίλος με τον Γιώργο Μαζωνάκη. Και κάπως έτσι πριν καν αρχίσουμε, σας έχω προϊδεάσει για το που πάει ο πολιτισμός σε αυτή τη χώρα.
Μπορείς στην πρώτη να μας αποκαλύψεις πότε θα γράψεις στο mic.gr τα ριβιούζ για τη δεύτερη και την τρίτη μέρα του Primavera 2017; Λοιπόν. «Κατάκοποι από τα κατορθώματα (και μη) της πρώτης ημέρας, ξεκινάμε όπως σχεδόν κάθε χρόνο με ταχυπαλμία στην καρδιά και βαριά πόδια και για μία ακόμη χρονιά το Parc Del Forum μας φαίνεται πιο μακρινό από ότι πραγματικά είναι. Τι μπορεί να περιμένει κανείς μετά το τρομοκρατικό χτύπημα του Aphex Twin και ενώ κάτι του λέει ότι θα υποχρεωθεί να παρακολουθήσει ολόκληρο το κατ’ ευφημισμό rock-n-roll σώου των Arcade Fire ; Ως άλλος, ψηλότερος και βαρύτερος Παύλος Παυλίδης, αρχίζω και θυμάμαι ότι για πρώτη φορά έχω πάει στο Primavera χωρίς φίλους και δεν είναι αυτή μια καλή ώρα για να γευτεί κανείς το απαίσιο μυαλό του, που θα έλεγαν και οι Ministry….»
Προσέξτε λοιπόν τι ρωτάτε γιατί εύκολα μπορείτε να βρεθείτε με 3-4 χιλιάδες λέξεις όπως ξέρετε, και να έχετε από πάνω και τον Θεοδόση Μίχο να σας κάνει διάλεξη περί της αξίας των long read. Που πιστεύω δεν θα το θέλατε μέρα που είναι.
Αλήθεια, θυμάσαι ποια είναι η πρώτη συναυλία που πήγες; Φυσικά και δεν θυμάμαι. Θα μπορούσα να πω κάτι για μία συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο γήπεδο Χαριλάου, αλλά για νιοστή φορά σε αυτήν την ούτως ή άλλως άσκοπη ανταλλαγή ερωτήσεων- απαντήσεων θα ταυτιστώ με τον Θ.Μ. Και δεν το θέλω, μέρα που είναι.
Οι πιθανότερες εκδοχές είναι οι εξής :
- Μία ζωντανή εμφάνιση με διακύμανση από την Γλυκερία έως τον Λάκη με τα Ψηλά Ρεβέρ, στις γιορτές νεολαίας ΠΑΣΟΚ που μας πήγαινε με το έτσι θέλουμε ο father σε όλη τη διάρκεια των 80s. Η mother μας πήγαινε με το έτσι θέλω στην ΚΝΕ, αλλά δεν θυμάμαι να είδαμε ποτέ τους αμερικάνους αβάντοψυχεδελάδες Cul De Sac, όπως έμαθα αργότερα ότι έχει γίνει. ΠΑΣΟΚ ρε μούτρα και εξ αυτού το λοιπόν.
- Κοινές εμφανίσεις Λουκιανού Κηλαηδόνη και Γιάννη Μηλιώκα στο Βασιλικό Θέατρο (έτσι το λέγαμε τότε) στη Θεσσαλονίκη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η εν λόγω ήταν η πρώτη συναυλία που συνειδητά αποφάσισα να ξαναπάω, εκβιάζοντας τους γονείς μου με κάτι οικογενειακά άδυτα που είχα βγάλει στη φόρα. Θυμάμαι επίσης ότι ένα ζευγάρι κολλητών τους φίλων είχε αντιρρήσεις να έρθουν και οι δύο κόρες τους στην επαναληπτική συναυλία, που τελικά όντως πήγα. Ηθικού τύπου ή κάτι τέτοιο, επειδή έβριζε ο Μηλιώκας. Με τον Λουκιανό ήταν ΟΚ. Τελικά ήρθαν και οι δύο κόρες. Δεν έγινε τίποτε το μεμπτό.
- Η πρώτη συναυλία που πήγα στον Μύλο ήταν (νομίζω) μία εμφάνιση των Blues Brothers, με απροσδιόριστο μέχρι σήμερα line up. Θυμάμαι ότι κάπως τυχαία είχαμε βρεθεί οικογενειακώς (πήγαιναν τότε οι οικογένειες να δουν τον Μύλο και ως αξιοθέατο, όπως με το Σείριο εδώ στην Αθήνα, και αυτή είναι η περιβόητη διαφορά των δύο πόλεων που λένε), αλλά πάντως μια χαρά ήτανε. Γενικώς στα 90s στο Μύλο ό,τι και αν ακούγαμε βλέπαμε πολλές blues συναυλίες σχεδόν με το έτσι θέλει (ο Νίκος Στεφανίδης) και αυτό μας έκανε καλύτερους ακροατές, αν όχι ανθρώπους.
- Στα 16 μου πήγα μέσα στην ίδια εβδομάδα στους Manowar και στον Nick Cave δύο φορές και αποφάσισα ότι πρέπει να διαλέξω στρατόπεδο επιτέλους. Διάλεξα αυτό του Cave. Και άλλαξα και πάλι στρατόπεδο στα 27 μου, οπότε και τον αποκήρυξα, αλλά άντεξα μέχρι τα 39. Τώρα πλέον το σκέφτομαι εκ νέου, αλλά δεν υπάρχουν στρατόπεδα και καταλήγεις να ακούς από afrobeat μέχρι εσχατολογικό black metal. Απίθανα πράγματα καλοί μου φίλοι.
Αν είχες να διαλέξεις ανάμεσα στο ζιβάγκο του Ανδρέα Παπανδρέου και τα πουκάμισα του Morrissey, τι θα τοποθετούσες κάθε βράδυ στο προσκέφαλό σου; Δεν είστε και τόσο καλά πληροφοριοδοτημένοι, παρότι υπάρχει η υποψία για το αντίθετο. Θα διάλεγα ένα σωστό παντελόνι με πιέτες του Κώστα Λαλιώτη και ένα σακάκι του Billy MacKenzie. Και στη συνέχεια θα άλλαζα στρατόπεδο φυσικά. Δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι ο κόσμος εκεί έξω δεν ακούει τόσο πολύ Associates και αυτό δεν είναι και τόσο καλό. Ακούει πάντως ο Θοδωρής Κανελλόπουλος, συνεπώς πάντα υπάρχει ελπίδα.
Μπορείς να μας εξηγήσεις γιατί η Θεσσαλονίκη έχει καλύτερο φαγητό από την Αθήνα; Δεν ξέρω που έχει καλύτερο φαγητό. Ξέρω που τρώω εγώ καλύτερα. Και που τρώτε και εσείς καλύτερα, εδώ που τα λέμε. Στη Θεσσαλονίκη. Δράττομαι όμως της ευκαιρίας να πω ότι καλύτερα από οπουδήποτε στον κόσμο τρώω, τρως, τρώει, τρώμε, τρώτε, τρώνε στη Ρώμη. Στη Ρώμη όπου και να σκοντάψεις θα πέσεις πάνω σε ένα πιάτο pasta, που είναι καλύτερο από οτιδήποτε άλλο μπορείς να φας, οπουδήποτε αλλού στον κόσμο την ίδια στιγμή. Γενικώς τα πάντα είναι καλύτερα στη Ρώμη, το φαγητό, το sex, το punk, τα negroni, τα βινύλια, ακόμη και το progressive rock (που είναι καλό μόνο στη Ρώμη και πουθενά αλλού, άντε και στη Φλωρεντία) και εν γένει ό,τι άλλο έχει αξία σε αυτή τη ζωή. Ήρθε να συμφωνήσει μαζί μου και ο Morrissey πριν από καμιά δεκαριά χρόνια όπως ξέρετε. Συνεπώς δεν τα λέμε τυχαία όλα αυτά.
Είμαστε 8 άτομα, άντρες, σε μια ψησταριά και κοιτάμε το μενού. Μπορείς να μας διδάξεις τη σωστή παραγγελία; Ας συνεχίσουμε αυτοαναφορικά ως παρέα, μιας και πλέον δεν τα λέμε και πουθενά αλλού, όπως ξέρετε. Ξέρετε πολύ καλά επίσης (σας είναι ομοίως πολύ καλά γνωστό, θα λέγαμε σε νομική γλώσσα- για να μαθαίνετε και κάτι το λέω) τι έγινε και τι δεν έγινε την τελευταία φορά που βρεθήκαμε 8 άτομα ως παρέα σε μία ψησταριά. Παρόλα αυτά θα τολμήσω να πω ότι για να γίνει η σωστή παραγγελία πρέπει κατά βάση να αφεθεί η παραγγελία επάνω μου και να γίνουν 6 παρεμβάσεις από τον Φώτη Βαλλάτο, από τις οποίες θα απορρίψουμε τις 4 (γενικώς σε ό,τι προτείνει ο Φώτης να τον ακούτε στο 1 από τα 3 και θα βγείτε κερδισμένοι). Στη συνέχεια όλα θα πάνε καλά. Σε καμία περίπτωση δεν αφήνουμε να επέμβει στην παραγγελία ο Θοδωρής Κανελλόπουλος. Και σε αυτό θα επιμείνω. Και για να μη θεωρηθεί ότι λέμε πράγματα που δεν απασχολούν τον κόσμο, ο καθένας που μας διαβάζει εκεί έξω μπορεί να διαγράψει τα παραπάνω ονόματα και να τα αντικαταστήσει με αντίστοιχα της δικής του παρέας. Αν πετύχετε τα ίδια αρχικά, τότε θα έχετε κάνει και εσείς τη σωστή παραγγελία.
Άρη, τελικά τι ήρθε πρώτα, η μουσική ή η προβατίνα; Σε αντίθεση και πάλι με ότι πιστεύει ο φίλος μας ο Κωνσταντίνος Περιστεράς, η προβατίνα ήρθε στη ζωή μου πολύ αργά. Μόλις το 2014, στο πρώτο διεθνούς βεληνεκούς Saristra Festival, όταν και είχαμε λίγη μόλις ώρα στη διάθεση μας μέχρι την έναρξη του πρώτου live και ο Φώτης μας έστειλε στην ιστορικής σημασίας ταβέρνα «ο Ρομπόλη» στα Πουλάτα της Κεφαλλονιάς. «Έχω προβατίνα…» μου λέει στραβωμένος ο Ρομπόλης, «…αλλά δεν ξέρω αν την αντέχετε», στραβοκοιτώντας και προς το δύο ετών νήπιο που βρίσκονταν στο οικογενειακό πάνελ. «Μας βλέπεις να μην αντέχουμε;», του λέω με την αυθάδεια του πρωτάρη. Και κάπως έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία. Πιστεύω ακράδαντα ότι Προβατίνα πρέπει να τρώμε μόνο στου Ρομπόλη και πουθενά αλλού. Γενικώς να τρώμε μόνο εκεί. Είναι ο «μπαμπάς» μας, ως γνωστόν.
Συνεπώς πρώτα ήρθε η μουσική, αλλά δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι στην περίπτωση μου πρώτα ήρθε το διάβασμα γύρω από τη μουσική, τα μουσικά περιοδικά δηλαδή. Εκεί κάπου στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού και ενώ συνέχιζα να ακούω ελαφρά μουσική τύπου Milli Vanilli, Martika, Jive Bunny & The Mastermixers και τέτοια, για κάποιο ανεξήγητο λόγο άρχιζα να αγοράζω σοβαρά μουσικά περιοδικά τύπου ΠΟΠ + ΡΟΚ, Ήχος Hi Fi κλπ. Κάπως έτσι διάβαζα για τους Tuxedo Moon, τους Smiths, τους The The και τα ρέστα, πριν καν ξεκινήσω να τους ακούω. Και αυτό (δεν) με βοήθησε (και) πολύ αργότερα όταν ξεκίνησα να γράφω για μουσική.
Ακούς το όνομα «Θεοδόσης Μίχος», ποιες είναι οι πρώτες λέξεις που σου έρχονται με θέρμη στο μυαλό; Λοιπόν με κάθε ειλικρίνεια, τώρα που το λέτε, μου έρχεται στο μυαλό το ότι ο Θεοδόσης Μίχος θα μπορούσε κάποτε να σπάσει το ρεκόρ φίλου μου που συνεχίζει να είναι φίλος μου μετά από τόσα χρόνια. Αλλά πάντα υπάρχει χρόνος να ανατραπούν όλα αυτά. Γενικώς έχω κάνει τα πάντα για αυτόν και μου το έχει ανταποδώσει με κάθε τρόπο. Και το αντίστροφο.
Πώς φαντάζεσαι να είχε εξελιχθεί ο Σταμάτης Γονίδης αν είχε γεννηθεί στο Μπρίστολ τη δεκαετία του ‘70; Το να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση θεωρώ ότι συνιστά έστω και έμμεση παραδοχή της ανόητης θεωρίας περί του ότι οι «αληθινές μουσικές» (μπλιααχ) όλου του κόσμου συναντώνται και επικοινωνούν, ότι τα blues είναι τα ρεμπέτικα με διαφορετικό τόπο καταγωγής και δράσης, και άλλα τέτοια τα οποία σε καμία περίπτωση δεν υιοθετώ. Συνεπώς ούτε το Bristol θα ήταν καλύτερο χάρη στο Σταμάτη Γονίδη, ούτε ο Σταμάτης Γονίδης δεν θα ήταν χειρότερος χάρη στο Bristol. Επίσης πως είμαστε σίγουροι για το που γεννήθηκε ο Γονίδης; Τα χρόνια εκείνα τα παιδιά τα δήλωναν πολύ αργότερα και ενδεχόμενα και σε άλλους τόπους αν είχαν δουλειές στα χωράφια κλπ. Ο πατέρας μου δεν ξέρουμε πότε έχει γενέθλια για παράδειγμα.
Είσαι σ´ένα μπαρ, ελαφρά ζαλισμένος, ακούς ένα ωραίο τραγούδι, κάτι σε Pulp, σε Μωρά στη Φωτιά, στριφογυρνάς σαν τον δερβίση και ξάφνου βλέπεις σε μια γωνία το Βαλλάτο να βάζει σπόρους σιναπιού σ’ ένα φρεσκοσερβιρισμένο Νεγκρόνι. Πραγματικά, τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; / Είσαι σ´ένα μπαρ, ελαφρά ζαλισμένος, ακούς ένα ωραίο τραγούδι, κάτι σε Pulp, σε Μωρά στη Φωτιά, στριφογυρνάς σαν τον δερβίση και ξάφνου σκοντάφτεις και πέφτεις πάνω σε μια σειρά από μπουγατσάν και pancakes με βατόμουρο απó το Estrella. Καλύτερο αυτό ή να σου χαράξω με κλειδί τις ζελατίνες από τα 45.000 βινύλια που δεν έχεις ανοίξει; Παραθέτω την ερώτηση σας και στις δύο εκδοχές της, για να καταδείξω τη σύγχυση στην οποία βρίσκεστε. Άνθρωποι είστε και εσείς βέβαια, έχετε και πολύ ανταγωνισμό στην εκπομπή σας τελευταία, σας καταλαβαίνω, κι εγώ περνάω φάση. Για να ξεκινήσω να στροβιλίζομαι σαν Δερβίσης (πράγμα όχι απίθανο να συμβεί όντως) πρέπει να είμαι ζαλισμένος βαρέων βαρών και όχι απλώς ελαφρά. Δράττομαι δε της ευκαιρίας να πω ότι ακόμη και οι καλύτεροι ροκ dj της Αθήνας ΔΕΝ παίζουν το Window Shop For Love των Wipers. Στη Θεσσαλονίκη παίζονταν τόσο πολύ που ήταν κάτι σαν το τοπικό Common People. Και είναι κρίμα επίσης.
Κατά τα λοιπά:
- Η επιτυχία του Estrella οφείλεται εν μέρει και σε εμένα. Την πρώτη φορά που προσπάθησε να μας γνωρίσει ως παρέα ο ΚΑΠΕΤΑΝΚ, κάπου το 2009, πέτυχε έναν άνευ ετέρου καυγά μετά ξύλου στο θρυλικό πλέον indie και όχι μόνο Face Bar της Θεσσαλονίκης, όπου για να σας δώσω να καταλάβετε Άστεγος και Πατριάρχης απειλήθηκαν με κράνη και ρόπαλα. Τρομοκρατήθηκε ανεπανόρθωτα με όλα αυτά και αυτός και η σύντροφος του και αποφάσισε να αποστραφεί το ροκ-εν-ρολ μια για πάντα και να το γυρίσει στις σφολιάτες με γλυκιά γέμιση. Και ιδού τα αποτελέσματα. Πλέον κουρεύεται και στον κομμωτή μου, σημειωτέον.
- Μετά από πολύ γερό πιώμα στο τελευταίο βράδυ της Πλαστελίνης στην Αβραμιώτου και αφού έχω αλλάξει δώδεκα χρώματα ψάχνοντας το, έχω βρει τον Φώτη Βαλλάτο να φοράει το παλτό μου (πάνω από το δικό του), στο οποίο και είχα 1.500 € και τα κλειδιά ενός Alfa Romeo κάμπριο. Έκτοτε δεν με φοβίζει τίποτε. Δεν κουβαλάω ποτέ τόσα λεφτά πάνω μου και πούλησα και τη Spider. Δεν έπιασε και πολλά. Γύρω στις 3.000 € περίπου.
Για τις ζελατίνες αρκεί και λίγο «νυχάκι». Δεν χρειάζεται να έχεις κλειδί. Πως φαίνεται ότι δεν έχεις αγοράσει βινύλιο στη ζωή σου και άρα είσαι ο Σταύρος που ρωτάς.
Θα έκανες άγριο σεξ με τον Τιμ Μπάκλει ή τον Γιουσούφ Ισλάμ (Κατ Στίβενς);Η Janis Joplin είχε πει κάποτε πως όταν είναι on stage αισθάνεται ότι κάνει σεξ με 20-25 χιλιάδες κόσμου ταυτόχρονα και μετά που επιστρέφει σπίτι της είναι ολομόναχη. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Κάποτε είχα γράψει – ανόητα ομολογώ- ότι δεν αρκεί η μία φορά που πέθανε η Janis Joplin. Και συνεχίζω να το πιστεύω. Βγάλτε τα συμπεράσματα σας, αλλά θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι και για την οικογένεια Buckley εν γένει δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν αρκούν όλοι αυτοί οι θάνατοι μες στους θανάτους.
Έχεις σκεφτεί να αλλάξεις ποτέ κομμωτή; Ντρέπομαι σχεδόν που θα το πω, αλλά ο Γιάννης το ξέρει ήδη ότι στα 10 χρόνια που μένω μόνιμα στην Αθήνα έχω όντως τουλάχιστον 6-7 φορές πάει σε κάτι χιπστεροκομμωτήρια από αυτά που ευδοκιμούν εσχάτως. Όχι ότι έγινε και κανένα κακό, μια χαρά ήταν τα παιδιά και εκεί. Αλλά πραγματικά χρειάζομαι ένα long read για να εξηγήσω για ποιους λόγους θα έπρεπε όλοι να κουρεύονται στο G Point της Αλεξάνδρου Σβώλου στη Θεσσαλονίκη (και όχι στο άλλο ε; Προσοχή!). Άλλωστε μία ολοένα και διογκούμενη ομάδα διαφορετικής αισθητικής μεταξύ των, αλλά πάντως φίλων και γνωστών μου, στη Θεσσαλονίκη το κάνει ήδη, και μάλιστα χωρίς να έχω δώσει εντολή ή οδηγία σε κανέναν. Και αισθάνομαι κάπως υπερήφανος για αυτό. «Τζόνης» κύριοι. Ο Νίκος Εγγονόπουλος του κουρέματος.
Αν πήγαινες πίσω στον 25χρονο, Άρη Καραμπεάζη, τι θα τον συμβούλευες να κάνει στη ζωή του; Θα σας πω μια ιστορία που συνήθιζα να λέω σε γυναίκες σε μία κρίσιμη φάση της γνωριμίας μας για να με συμπαθήσουν περισσότερο, αλλά όχι και στους φίλους μου για πολλά χρόνια επειδή ντρεπόμουν. Σε αμφότερες περιπτώσεις έχει αποδειχτεί ότι έκανα καλά (και άγια).
Είμαστε κάπου στο γυμνάσιο και με τον αδελφό μου θέλουμε σώνει και καλά να πάμε στο ΠΑΟΚ- Άρης στο μπάσκετ. Χρυσές εποχές για την πόλη, Ο Βεζυρτζής αγόρασε των Αρειανών τις μάνες κλπ και επειδή φαίνεται του βγήκαν κάπως ακριβές, έβαλε και 2.000 δρχ καπέλο στα εισιτήρια ως οικονομική ενίσχυση της ομάδας. Τέλος πάντων, σωστός όπως πάντοτε ο father σε κάτι τέτοια έδωσε ένα δεκαχίλιαρο και μας τα πήρε τα εισιτήρια.
Μικροί και αθώοι όπως ήμασταν προσεγγίζουμε το γήπεδο από την επάνω (και λάθος για εμάς τους ΠΑΟΚτζήδες) πλευρά της Διεθνούς Έκθεσης, μας την πέφτουν κάτι αρειανοί με ασημένια φλαη τζάκετ, και με αρχηγό ένα πιθηκομούρη μαλλιά (του οποίου τη φάτσα ακόμη έχω μπροστά μου) μας παίρνουν τα εισιτήρια. Ξύλο δεν φάγαμε. Φεύγοντας και φτάνοντας στο κάτω μέρος της Έκθεσης ήμασταν τόσο τρομοκρατημένοι και ζάβλακες καθώς φαίνεται, που κοντέψαμε να φάμε ξύλο από κάτι παοκτζήδες που μας πήραν για αρειανούς. Δεν είχα ακούσει ακόμη το Sweet And Tender Hooligan και δεν μπορούσα να το επεξεργαστώ όλο αυτό. Συνεπώς, θα ήθελα πάρα πολύ να πήγαινα πίσω στον 15χρονο εαυτό μου και να του πω «Άρη, από την κάτω μεριά της Έκθεσης πήγαινε ρε μαλάκα, θα γλυτώσεις πολλά πράγματα στην επερχόμενη ζωή σου».
Αυτά και περιμένω με την πρώτη ευκαιρία να στήσουμε ένα ακόμη long read εδώ στο Popaganda μιας και λύθηκε και εκείνη η παρεξήγηση που είχαμε κάποτε. Ή έτσι θέλετε να πιστεύετε.
