Το Ηair κλείνει 50 χρόνια αλλά είναι πιο νεανικό από ποτέ

Μισό αιώνα μετά από το καλοκαίρι της αγάπης, πενήντα χρόνια από την πρεμιέρα ενός από τα πιο αγαπημένα μιούζικαλ στην ιστορία των μιούζικαλ, το Hair παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα παράλληλα με την επετειακή παράσταση του Λονδίνου.

Μακριά μαλλιά, χαϊμαλιά, γυμνό σώμα, ελεύθερη σκέψη, έρωτας πλημμυρίζουν τη σκηνή του θεάτρου Χώρα χάρη σε έναν νεανικό θίασο γεμάτο ορμή και όρεξη που χορεύει και τραγουδά για την ειρήνη και την αγάπη υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα του Δημητρη Μαλισσόβα:  «To Hair συνδέεται με το τώρα γιατί ζούμε μια παρόμοια κατάσταση. Μπορεί να μην έχουμε πόλεμο αλλά έχουμε τρομοκρατία, νεοναζισμό, έχουμε πολλά ταμπού ακόμη. Στην συγκεκριμένη ιστορία ναι μεν όλα φαντάζουν μάταια αλλά βλέπεις ότι αυτό που θα μείνει ως αίσθηση, όσα χρόνια και να περάσουν, είναι η αγάπη και η φιλία. Με αυτό το αίσθημα φεύγει ο θεατής, ότι μόνο μαζί μπορούμε να κερδίσουμε πράγματα έστω και με μια θυσία».

Το Hair ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Από έναν νεανικό θίασο με ονόματα που έχουν κάνει ήδη αισθητή την παρουσία τους.

Τι κι αν το κίνημα των χίπις ηττήθηκε και πλέον υπάρχει μόνο ως ανάμνηση; Τα αιτήματα τους παραμένουν ζωντανά, όπως φαίνεται και στα λόγια του Αιμιλιανού Σταματάκη, ενός εκ των πρωταγωνιστών: «Το θέμα δεν είναι να κάνουμε μια αναπαράσταση του ’60 αλλά να βρούμε τα κοινά με το σήμερα. Κοινωνικά και πολιτικά πάντα υπάρχει κάτι στο οποίο πρέπει να αντιστεκόμαστε, για παράδειγμα τα media και η πλύση εγκεφάλου. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ένα αντίστοιχο κίνημα σήμερα με εκείνο των χίπις, δυστυχώς. Ό,τι πιο κοντινό στο μυαλό μου θεωρώ σήμερα τους νέους ανθρώπους που δουλεύουν στο θέατρο».

Όπως η Μαίρη Συνατσάκη

και η Angelika Dusk

Όμως πάνω απ’ όλα λειτουργεί η παρέα.

Πάνω στη σκηνή η ομάδα των παιδιών δίνει αυτό ακριβώς: την αίσθηση της ομάδας, της παρέας, της συντροφικότητας, του κοινοβίου. Τραγουδούν σαν μια φωνή, χορεύουν σαν ένα σώμα διατηρώντας όμως ο καθένας την προσωπικότητά του. Ο Ίαν Στρατής ιδρωμένος το σκέφτεται λίγο και απαντά στην ερώτησή μου:  «Η αγαπημένη μου φράση από την παράσταση, αυτή που συμπυκνώνει το νόημα της είναι κάτι που έχει πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και το βάλαμε εμβόλιμα στο κείμενο του Hair. Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί».

« Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί».

Χορός

και αγαπημένα τραγούδια

υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Μαλισσόβα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Ταινίες που όλο λες ότι θα δεις αλλά ποτέ δε βλέπεις

Είναι ελπιδοφόρο όντως να βλέπεις έναν θίασο με τόση ορμή και επιθυμία να βάλει τον καλύτερό του εαυτό. Είναι χαρακτηριστικό της νιότης αυτό αλλά και της πίστης στα νοήματα του έργου. Η Μαίρη Συνατσάκη που δοκιμάζει τις δυνάμεις της στο μιούζικαλ και μια χαρά τα πάει εξομολογείται: «Το καλοκαίρι που κάνω ελεύθερο κάμπινγκ βλέπω ανθρώπους που είναι στο ίδιο mentalitéμε τους χίπις. Με ελπίδα θα φύγει ο θεατής, δε θέλουμε να τον αφήσουμε χωρίς. Η διαφορά είναι ότι η ελπίδα αυτή είναι λιγότερο ροζ, πατάει γερά στα πόδια της και ξέρει ότι για να αλλάξουμε πρέπει ο καθένας από εμάς να αλλάξει εσωτερικά. Δεν είναι η ελπίδα του ότι κάποιος άλλος θα έρθει να μας σώσει αλλά ότι εμείς πρέπει να κάνουμε δουλειά και να αφήσουμε το φως να μπει».

Τα διάσημα τραγούδια του μιούζικαλ, ανάμεσα τους τα περίφημα Let the sunshine in και Αge of aquarius που έκαναν τη δική τους αυτόνομη καριέρα στην πορεία του χρόνου, αποδίδονται στα ελληνικά από τη Γιάννα Βασιλείου.

Μια από τις πιο δυνατές στιγμές του έργου είναι όταν τα παιδιά ξεχύνονται στην πλατεία και παρασέρνουν το κοινό στο ρυθμό και στην τρέλα των χίπις, μια τρέλα ειρηνική αλλά ταυτόχρονα γνήσια οργιαστική. Μια τρέλα γεμάτη όραμα που δείχνει να λείπει από το σήμερα. Ανεμίστε τα μακριά μαλλιά σας μαζί τους. Ήρθε η ώρα του Hair.