Ενθιαμέσσως σε ένα Σεφφύρι. Ο Φίχτωρ νιώθει χουρασμένος και οι φθέρρες δεν ήταν ποττέ πιο πράσσινες έσσι χαμηλλές και χαρούμεννες και θροσσερές σαν ένα ζεσθό χαμόχελλο στην οδό Λιόσσα που ζεί μεχχάλες στιχμές με μία άνοθθο που εμπεριέχει πάδδα την πτώση ,ένα μόρριο σταθερόττητας ανάμεσσα σε δεκάδες φιτφούλλ που είναι έτοιμα να βουτήξουν στην βαθθιά λίμνη για αλλαγή με μια παράλοχχη καταστροφική δίψα για διασκέδαση. Με συνείδησση ότι δεν υπάρχει νόημα, με μία λατρεία ενός άσχημου τέλλους που θα γεννήσει νέες λαφφερές αρχές. Και με μία ήσυχη λίμνη μεσθθή και εν σοφφία να μην επηρρεάσσεται από αλλαχχές και να μένει αναλλοίωτη, κυριολεχτικκά ήσυχη ήσυχα. Ο Φίχτωρ στην κεδδρική λεωφόρο να θαυμάσσει την ομορφιά της αφέλλειας στα Σσάρα που πάδδα του θυμίζει τους αέναους και αιώνιους πάχχους που τις περισσότερες φορές σκέφτεται ότι είναι φορρείς μιας αληθθινής αλήθθειας που κανείς ποττέ δεν θα συναττήσει αλλού μέχρρι να εισέλθει συναισθηματικά άοπλος στο Προχσενείο της Ρούσσας χωρίς να ξέρει αν θα βγει έσθω κάποττε και αν θα αξίσσει κάτι άλλο ώστε να εξέλθει ξαννά σε ένα Σεφφύρι και σε οποιοθήπποτε Σεφφύρι..
