“ Όρτσολας, ο γιος του Πωλώτη. Της οικογένειας Καππάτου”, μου λέει ο Τάσης στο τηλέφωνο. ” Το Όρστολας είναι παρατσούκλι! Όλοι έχουν ένα στο χωριό”. Στα Διλινάτα Κεφαλληνίας πηγαίνω από παιδί τα καλοκαίρια και θυμάμαι πάντα να ανοίγουμε το ψυγείο στο καφενείο του Όρτσολα, να παίρνουμε αναψυκτικά και να μας τα κερνάει το μαγαζί. Το πρόσωπό του σε πηγαίνει σε εκκλησιαστικές εικόνες με αγίους, παιδικά παραμύθια με ξωτικά, επαναστάτες, μοναχούς, περιθωριοποιημένους. Είναι όλα μαζί αυτό το πρόσωπο. Δεν ξέρω πολλά γι αυτόν παρά λίγες ιστορίες. Γεννήθηκε στα Διλινάτα το 1933, έζησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον εμφύλιο, τον σεισμό του ’53 και την δεκαετία του 60 μπάρκαρε για την Αμερική. Ένας θεός ξέρει τι έκανε εκεί, λέει ο Τάσης. ”Μετανάστης στη Νέα Υόρκη και μάλιστα λαθραίος για 10 ολόκληρα χρόνια, έφτιαχνε αυτά τα αμερικάνικα τα σάντουιτς με το λουκάνικο μέσα κ τα πούλαγε με καροτσάκι στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Δεν του έμεναν όμως τα λεφτά. Χαρτοπαιξίες, λέσχες, μπουζούκια…δεν καταλάβαινε τίποτα ο Όρτσολας! Κάποια φορά είχε παίξει και με την Μπέλλου στο ίδιο τραπέζι. Στην Κεφαλονιά επέστρεψε το 1977 και άνοιξε αυτό το καφενείο που έγινε σημείο αναφοράς για το χωριό.”
Το καφενείο είναι γεμάτο με αποκόμματα εφημερίδων , κολάζ που έχει φτιάξει ο ίδιος με ειρωνικά σχόλια για τους πολιτικούς και μια ταμπέλα στην είσοδο που γράφει: Απαγορεύεται η είσοδος σε σκύλους και πολιτικούς. Ταμειακή μηχανή δεν υπάρχει και δήλωση στην εφορία δεν έκανε ποτέ του αντιδρώντας με αυτό τον τρόπο σε κάθε πολιτική ηγεσία. Είναι κλέφτες έλεγε και ακόμη το λέει. Πίσω στο 1977 , το χαρτί και ο τζόγος, τα σπίτια και οι περιουσίες που χάθηκαν στα ξύλινα τραπέζια του Όρτσολα, δεν περιγράφονται. Από κει περνούσε ολόκληρο το νησί, άλλος για τα πολλά κι άλλος για τα λίγα. Η αστυνομία είχε κάνει αρκετές φορές την εμφάνισή της και μια φορά σε ένα απ τα δικαστήρια, ο δικαστής τον απείλησε ότι θα του ρίξει 2 χρόνια φυλακή. Ρίξε μου 4 είπε ο Όρτσολας. Στο καφενείο μεγάλωσαν πολλές γενιές και τα παιδιά ακόμα τον θυμούνται να σκίζει τα ρούχα του χορεύοντας ζεϊμπέκικο όταν άκουγε το αγαπημένο του τραγούδι ”Ο Χαρίλαος απ τα άσπρα χώματα”.
Κάποια στιγμή στα 75 του χρόνια μπήκαν εφοριακοί στο καφενείο και του είπαν: Κύριε Καππάτε θα σας κατασχέσουμε μέχρι και τις καρέκλες. Καλό θα μου κάνετε δεν θα με ζαλίζουν οι πελάτες”, είπε. Έδωσε τα κλειδιά και έφυγε. Τελικά δεν του έκαναν τίποτα μιας που δεν έχει τίποτα στ ‘ όνομά του για να του κατασχέσουν. Αναρχικός; Αριστερός; Αντιδραστικός; Δεν μπορείς εύκολα να τον κατατάξεις αλλά ότι λέξη κι αν βρεις, βάλε και ένα ”αντι” μπροστά. Το καφενείο στα Διλινάτα είναι στη θέση του και η ίδια φιγούρα θα σε σερβίρει αν βρεθείς εκεί ποτέ. Ό,τι και να πάρεις κάνει ένα ευρώ!!
