Στις 18 Ιουνίου οι Prins Obi & The Dream Warriors θα παίξουν στην ταράτσα του Ρομάντσο, μεταξύ άλλων το δεύτερο σόλο άλμπουμ που ο Γιώργος Δημάκης ηχογράφησε αμέσως μετά την ολοκλήρωση της τέταρτης δουλειάς των Baby Guru. Το The Age of Tourlou, όπως μας πληροφορεί η Inner Ear, είναι «ένα album για την κατάρρευση των ιδεολογιών και τον κανιβαλισμό του σύγχρονου δυτικού κόσμου, αλλά και για την αναγκαία ελαφρότητα που ορισμένες στιγμές πρέπει να αναζητάει ο άνθρωπος, προκειμένου να ανταπεξέλθει στα δυσβάσταχτα βάρη που φέρει.» Έπρεπε να ζητήσουμε εξηγήσεις.
Anatolian Rock
https://www.youtube.com/watch?v=sLAsm5VRvtg&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
Sergios Voudris ομιλεί: Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα τον όρο “Anatolian Rock” σε αυτό εδώ το κομμάτι, το οποίο και παίζει το ρόλο του ενός απο τους δυο σκληρούς βιβλιοστάτες του άλμπουμ. Είναι μάλιστα και το πρώτο τραγούδι που παίξαμε μαζί με τη συγκεκριμένη εκδοχή των Dream Warriors (Καρράς, Καρασεβδάς, Κράλλης, Δημάκης, Μουά). Απ’ ό,τι θα ακούσετε, ροκάραμε ασχήμως. Αδίκως βέβαια θα ψάξετε για τη δισκογραφία της ιαπωνικής μπάντας ονόματι Blackwood Secrecy. Μετά πήγαμε στο Cinecitta για χάμπουργκερ. Περιττό να πω πως έκτοτε συναντώ τον όρο “anatolian rock” συνεχώς μπροστά μου στην προστατευμένη από τα σκληρά και περίεργα ζωή μου.
Common Sense
https://www.youtube.com/watch?v=13vK-5SCQKc&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57&index=2
Αρχικά γραμμένο για κουαρτέτο εγχόρδων, τελικά πήρε την πληκτροφόρα υποστασή του ενα τεμπέλικο απόγευμα στο Inhousemusic… γιατί οπως λεει και η Joanna Newsom: “Common sense is a common fence”.
Too Demanding
https://www.youtube.com/watch?v=OjYsw01_rmw&index=3&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
Never, never, never be too demanding.
Distant Cousins
https://www.youtube.com/watch?v=cOEPtypziXA&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57&index=4
“Distant cousins, there’s a limited supply” λέει ο Captain Beefheart και ποιος μπορεί να διαφωνήσει μαζί του; Ένα outtake από τα sessions του Baby Guru IV (δεν κολλούσε αισθητικά με το υπόλοιπο υλικό και επιπλέον, δεν είχαμε ικανοποιητική version του), τελικά κούμπωσε στο Tourlou μετά από κάποιες αλλαγές που του έκανα πριν το φέρω στο τραπέζι και την σωτήρια επέμβαση των mighty Dream Warriors (αν και μας παίδεψε ξανά, ίσως περισσότερο από οπoιοδήποτε άλλο τρακ στο άλμπουμ). Το extra touch το έδωσαν το Beefheart-ικο groove του King Elephant στο verse, το σφιχτό αλλά και ελαστικό παίξιμο των Παντελή, Σέργιου και Γιάννη στο refrain, τα bluesy licks του Κράλλη και τα α-λα Lolita backing vocals της Χριστίνας. Τέλος, μάλλον λόγω της cheesy 70’s μελωδιας, o Σέργιος το ονόμαζε “Lame” όταν το προβάραμε.
Into the Light
https://www.youtube.com/watch?v=BCzk-mwhGIo&index=5&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
Δεν γνωρίζω αν τα Atom Heart Mother και Meddle των Pink Floyd είναι τα καλύτερα άλμπουμ τους (μάλλον όχι), αλλά είναι σίγουρα τα αγαπημένα μου. Δεν ξέρω πόσα έτη φωτός μπροστά είναι οι σόλο δουλειές του Robert Wyatt, αλλά η αύρα τους και μόνο αρκεί για να σε κάνει καλύτερο songwriter. Δεν γνωρίζω αν ο Κράλλης άκουγε μανιωδώς Robert Fripp πριν γράψει αυτό το σόλο κιθάρας, αλλά όταν το κάρφωσε, μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Δεν ξέρω αν εδώ πέρα ο Σέργιος πήγε να γίνει ο Ron Geesin της Νέας Χαλκηδόνας, όμως τελικά το κατάφερε και με το παραπάνω.
Rafinity
https://www.youtube.com/watch?v=HL___3Sh8yo&index=6&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
Rafina + Affinity: Το “Rafinity” αρχικά προοριζόταν για να κλείνει (απλά και ανθρώπινα) την space opera “Fanfare for the Astro-Man”, ένα sing-along folk track, στα πρότυπα του “Outside the Wall” του Roger Waters. Σημαντική βοήθεια, ενορχηστρωτικά, παρείχαν ο Γιάννης και ο Σέργιος, ενώ τα περαιτέρω ρυθμικά του Παντελή, το ηλεκτρικό sitar του Άγγελου και οι «μεθυσμενες» unison-ιες του Kon, έδεσαν το γλυκό.
Finish What You Start
https://www.youtube.com/watch?v=JLADSFqspP4&index=7&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
Γεννήθηκε σαν ιδέα σε ένα improvisational gig που κάναμε στο Bios και έπειτα το αναφέραμε ως “Springsteen Song”. Θα το είχαμε ξεχάσει αν δεν ήταν ο πατέρας του Παντελή να το απαθανατίσει με κάμερα και η Khmer Rouge να το ηχογραφήσει με το κινητό της και να μου το στείλει. Να είναι καλά και οι δύο. Ηχογραφημένο live στο studio (εκτός από το πιάνο και το Moog), εδώ ακούτε και τους τέσσερις Baby Guru μαζί με τα 2/4 των Chickn (Guru Chickn;), με τον Άγγελο και τον Κον να εξαπολύουν διπλή κιθαριστική επίθεση. Οι στίχοι σχολιάζουν αυτούς που λένε, λένε, λένε και βγάζουν μια γλώσσα από εδώ ως απέναντι ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΟΥΤΕ ΤΟ ΕΝΑ ΔΕΚΑΤΟ ΑΠΟ ΤΑ «ΜΕΓΑΛΟΠΝΟΟΑ» ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ… Ή όπως έλεγε και ο καθηγητής μου φαρμακευτικής χημείας: «πολύ μπλα μπλα και ουσία καμία».
Astro-Man Theme
https://www.youtube.com/watch?v=1S6VZ-gw32A&index=8&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
Το μόνο καλύτερο που έχω από το να παίζω στην synth-o-disneyland του Sundayman (Inhousemusic), είναι να κάθομαι απλά και να πίνω ουίσκια μαζί του, γιατί είναι ένας πραγματικά φοβερός τύπος. Nομίζω το πρώτο track που ηχογραφήσαμε είναι το “Astro-Man Theme”, το οποίο αρχικά γράφτηκε για να ανοίγει την (ακόμα ανολοκλήρωτη) space opera “Fanfare for the Astro-Man”. Άντε βγάλε άκρη τώρα.
Chasing Baboons
https://www.youtube.com/watch?v=GkM_nAc_A54&index=9&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
Κάποιοι λένε ότι ο θεός βρίσκεται κάπου μέσα στα άλμπουμ της Kate Bush, αλλά εγώ θα το κάνω πιο συγκεκριμένο και θα πω ότι ο θεός μάλλον βρίσκεται μέσα στο “The Dreaming” της Kate Bush (Peter Gabriel, πώς να ένιωσες άραγε που ενώ είχες βγάλει τη δισκάρα το ΙΙΙ, η protege σου το πήρε και το πήγε 10 levels πιο πάνω;). Ήταν τόσο μεγάλο το σοκ της πρώτης ακρόασης του εν λόγω δίσκου, που θυμάμαι να κάθομαι στον καναπέ μου, ακίνητος σαν παγοκολώνα, γεμάτος ζήλεια και απελπισία που ένα 24χρονο κορίτσι κατάφερε να στήσει αυτό το κομψοτέχνημα, ένα έργο ανάλογο σε εκτόπισμα με το “A Wizard, A True Star” του Todd Rundgren και το “Rock Bottom” του Robert Wyatt. Την επόμενη μέρα, μαγεμένος και επηρεασμένος από την αίσθηση που μου άφησε το magnum opus της Κατερίνας Θάμνου, έγραψα δύο τραγούδια: το “The Age of Tourlou” και το “Chasing Baboons”.
Reserve the Right to Fail
https://www.youtube.com/watch?v=O1CtsptpPK4&index=10&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
H πρώτη version (demo) περιείχε μόνο όργανο (Clavinova) και μια φωνή. Ένα late-night song, γραμμένο σε μια περίοδο απογοήτευσης και απομόνωσης, πρόκειται μάλλον για την πιο λυπημένη στιγμή του άλμπουμ.
Galactika
https://www.youtube.com/watch?v=iyJghjbCpRY&index=11&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
Το Battlestar Galactica είναι ίσως ό,τι πιο καμμένο και γαμηστερό έχει βγει ποτέ στην τηλεόραση (μαζί με την πρώτη σεζόν του Twin Peaks) και το ανακάλυψα αργά, όταν ένας ευλογημένος μου είπε να μπω και να διαβάσω τη σειρά που πρέπει να δει κάποιος τα επεισόδια, τις μίνι-ταινίες και τις γέφυρες, προκειμένου να βγάλει άκρη. Όπως και να’χει, πέρασα την περσινή άνοιξη επενδύοντας όλο τον ελεύθερο μου χρονο σε αυτό το sci-fi επος (ενώ το βράδυ φαντασιωνόμουν ερωτικές περιπτύξεις με την Starbuck μέσα σε Cylon bloodbaths) και κάποια στιγμή, ενστικτωδώς, κάθισα στο πιάνο και έγραψα τον δικό μου φόρο τιμής. Βέβαια, ο Παττακός γνώριζε από παλιά την αλήθεια, όταν μας ψιθύριζε στο αυτί και σε ανύποπτο χρόνο τη ρήση: Battlestar Galactika, aaa…
Heavy Feet
https://www.youtube.com/watch?v=mqUX6kBgcWA&index=12&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
Γεννήθηκε σαν ιδέα σε ένα από τα ολιγάριθμα (αλλά άκρως παραγωγικά) ΧΛΟΗ sessions, μετά δοκιμάσαμε μια version του για το Ganja του KU (όμως δεν κόλλαγε και παρέμεινε outtake) και τελικά ξαναηχογραφήθηκε και βρήκε τη θέση του στο Τουρλου, αυτή τη φορά εμπλουτισμένο αρμονικά και με τις αντιστικτικές φωνητικές μελωδίες του Σέργιου στο ρεφρέν να προσπαθούν να παντρέψουν το doo-wop με τα Βραδεμβούργια του Bach (?!). To coda είναι μάλλον ένας φόρος τιμής στο άπιαστο “Telstar” των Tornados.
The Age of Tourlou
https://www.youtube.com/watch?v=18AAfipK_pQ&index=13&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
There’s blood in your nostrils, a flock of baboons / nowhere to lean on, it’s the age of tourlou.
Flower Child
https://www.youtube.com/watch?v=OzWIPe1r1So&index=14&list=PLVtxEJB0fJBEBT1PyXFsXXFv5vsCtph57
Pantelis Karasevdas ομιλεί: Οι αναμνήσεις μου απο τα sessions για το Tourlou είναι στο μυαλό πολύ ανακατεμένες, αν κάποιος μου έλεγε οτι ανηφορίσαμε για το Marginalia μόνο 3 Δευτέρες θα τον πίστευα. Δεν ξέρω πόσες φορές μαζευτήκαμε εκεί, δεν θυμάμαι. Αυτά που θυμάμαι είναι α) το ελαφρύ άγχος που είχα καθώς στήναμε και β) το πόσο ελεύθερος ένιωθα την στιγμή που ξεκινούσαμε να βαράμε. Ο λόγος και για τα δύο είναι οι άνθρωποι που συναντούσα σε εκείνο το γκαράζ. Ήρθα πολύ κοντά με μουσικούς που θαυμάζω καιρό πριν μου δοθεί η ευκαιρία να τους γνωρίσω. Είναι τιμή μου που συμμετείχα στον δίσκο του Γιώργου. Στην πορεία κατάλαβα οτι πέρα απο το θαυμασμό μου ως μουσικός, κερδίζει και τον θαυμασμό μου ως άνθρωπος. Σαν φίλος του πια, ανυπομονώ για το πρώτο λάιβ της μπάντας την οποία νιώθω περισσότερο δική μου απο ότι την ένιωθα τότε. “Flower Child” λοιπόν, το πιο ταιριαστό κομμάτι για το “κλείσιμο” αυτού του δίσκου με διαφορά απο το δεύτερο και σίγουρα το κομμάτι που συνοψίζει την κατάσταση που επικρατούσε στο μυαλό μου εκείνες τις Δευτέρες στο Marginalia. Όλοι έπαιξαν με το ένστικτo τους και αυτό είναι το πρώτο που ακούω όταν επικεντρώνομαι σε μια απο τις “φωνές” που πήραν μέρος. Προσωπικό highlight 1:24.
