Ακολουθώντας την Angelika Dusk στο Λονδίνο…

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Τα ταξίδια των δημοσιογράφων που ασχολούνται με τη ροκ κάποιοι συνάδελφοι τα πρόλαβαν πολύ, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι ελάχιστα. Έχουν όμως κι αυτά το δικό τους κεφάλαιο στην πολύτομη εγκυκλοπαίδεια της ροκ μυθολογίας. Και κάθε τέτοιο ταξίδι που σέβεται τον εαυτό του περιλαμβάνει πολλά και ποικίλα έκτροπα που δύσκολα περιγράφονται αν δεν τα δει κανείς με τα μάτια του. Κι οι πρώτες που τα έζησαν από πρώτο χέρι, ήταν οι δύστυχες αεροσυνοδοί της πτήσης, που μέχρι να προσγειωθούμε στο Λονδίνο είχαν την ευκαιρία να ζήσουν το ενήλικο αντίστοιχο μιας πενταήμερης εκδρομής εν δράσει. Το ρόλο της δασκάλας είχαν αναλάβει, θέλοντας και μη, οι άψογες και υπομονετικές συνεργάτιδες της Angelika Dusk που είχαν αναλάβει τη διοργάνωση του ταξιδιού και την επαφή με τους δημοσιογράφους. Αφού δεν σταμάτησε ο πιλότος το αεροπλάνο να μας κατεβάσει στα μισά του δρόμου, άγιο είχαμε… 

Ο ΣΚΟΠΟΣ

Αντικειμενικός σκοπός της έλευσής μας στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου, έναν σχεδόν μήνα πριν τις πρόσφατες εκλογές; Να παρακολουθήσουμε από κοντά τη διαδικασία ηχογράφησης του καινούριου δίσκου της Angelika Dusk, να γνωριστούμε με τον παραγωγό της και να παραστούμε στα γυρίσματα ενός από τα νέα της βίντεο κλιπ. Με δεδομένο το εξαιρετικά εντυπωσιακό βιογραφικό όλων ανεξαιρέτως των συντελεστών, την απόλυτη πρόσβαση που μας δόθηκε και τη διάθεση του δημιουργικού τιμ να μας μιλήσει για όλα, το πρότζεκτ προβλεπόταν συναρπαστικό…

η επιστολή του Quincy Jones στον ιδιοκτήτη του στούντιο Terru Britten, το πρώτο πράγμα που παρατηρήσαμε μπαίνοντας στο State of the Ark στούντιο

ΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ

Το Ρίτσμοντ, μέρος που βρίσκεται το στούντιο State of the Ark, απέχει μόλις περί τα είκοσι λεπτά από το κέντρο του Λονδίνο έχοντας πάρει κατεύθυνση προς το Νότο. Παρολ΄αυτά, η ατμόσφαιρά του είναι πολύ διαφορετική, πρόκειται για ένα πολύ ήσυχο προάστιο τόσο μακριά από τον θόρυβο και τις ταχύτητες του κέντρου που θυμίζει γειτονική κωμόπολη. Η γαλήνη και η ομορφιά του τοπίου, ειδικά κοντά στο ποτάμι, μοιάζουν να μην έχουν αλλάξει από τα χρόνια που η Βιρτζίνια Γουλφ, το πιο διάσημο ίσως τέκνο της περιοχής, ασφυκτιούσε νοσταλγώντας την πολύβουη πρωτεύουσα, περιορισμένη στο πατρικό της εκεί ώστε να ξαναβρεί την κλονισμένη ψυχική της υγεία.

Δείχνοντας βήμα – βήμα πώς γράφτηκε το “Catfight”

Το στούντιο φέρει σημάδια μιας ιστορίας πλούσιας. Πρώτο πράγμα που παρατηρούμε, μια επιστολή του Quincy Jones προς τον ιδιοκτήτη του στούντιο, Terry Britten, που εκφράζει βεβαιότητα πως το κομμάτι που έγραψε για την Tina Turner θα γίνει επιτυχία. Πρόκειται για το “What’s Love Got to Do with It”, μάλλον δίκιο είχε o, 84χρονος σήμερα, παραγωγός…

«Η μεγάλη διαφορά στις σύγχρονες ηχογραφήσεις είναι ότι έχεις μεγάλη δυνατότητα post production, άρα γράφεις τα πάντα και διορθώνεις μετά. Πριν την ψηφιακή εποχή δεν είχες αυτήν την δυνατότητα», Angeilika Dusk και Rupert Christie επί τω έργω

Η Angelika μάς περιμένει, χαμογελαστή οικοδέσποινα, να μας ξεναγήσει στο χώρο που περνά εμφανώς τις περισσότερες ώρες τις το τελευταίο διάστημα. Δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για τα αποτελέσματα της ως τώρα δουλειάς. Και κυρίως για τις συνθήκες και τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύει.

Μας συστήνει τον παραγωγό της, Rupert Christie. Ο Rupert έχει το ταλέντο να κερδίζει το συνομιλητή του από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Είναι τέτοιες οι περγαμηνές του βιογραφικού του που δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Έχει δουλέψει, μεταξύ πολλών άλλων, με τον Lou Reed, τους Echo and the Bunnymen, αλλά και με τον αξέχαστο Michael Kamen – εντάξει, και με τους U2, αλλά δεν θα το χρησιμοποιήσουμε εναντίον του… Ο πάγος σπάει πολύ γρήγορα, καθώς μου μιλάει για την εποχή που έπαιζε με τον Lou στις τελευταίες του περιοδείες, για το πώς εκείνος εξακολουθούσε να διατηρεί το πάθος και τον ενθουσιασμό του για τις συναυλίες και τη μουσική μέχρι τέλος, ενώ νεώτεροί του είχαν ήδη γίνει μπλαζέ και δεν ήθελαν να κάνουν τίποτα. Ευφυής, αλλά και προσηνής, με τον τρόπο των ανθρώπων που δεν έχουν την αγωνία να αποδείξουν τίποτα.

Κατόπιν, ο Rupert μας συστήνει την πρωταγωνίστρια του στούντιο, ένα μαγικό αντικείμενο από το παρελθόν, απευθείας ερχόμενο από την καρδιά της ροκ μυθολογίας; μια αναλογική κονσόλα που από πάνω της έχει περάσει το σημαντικότερο κομμάτι της ιστορίας της μουσικής που αγαπάμε, και που κάποτε, όπως δηλώνει και ένα μικρό μεταλλικό ταμπελάκι πάνω της, ανήκε και στην ΕΜΙ στην καλύτερή της περίοδο. Αρκούν τρία μόνο ονόματα, αν και το σύνολο περιλαμβάνει πολλά ακόμη: The Beatles, The Rolling Stones, Pink Floyd («πάνω της» ηχογραφήθηκε το Dark Side of the Moon)!

Η Angelika μας μιλάει για τη διαδικασία σύνθεσης των τραγουδιών. Νου αρέσει ο τρόπος που μιλάει για τους μουσικούς της : «είμαστε συγκρότημα», υπογραμμίζει. Αναφέρεται στις ηχογραφήσεις που έκαναν στη Σαντορίνη, για τη συμμετοχή του Rupert στη δημιουργία κάποιων τραγουδιών, αλλά και τη διαμόρφωση των υπολοίπων. Ο ίδιος ο Rupert πάλι, μας εξηγεί πώς δούλεψαν με τη «μαγική κονσόλα», αλλά και πώς γίνεται η ψηφιακή επεξεργασία που ακολουθεί – όπου απλούστατα τα πάντα είναι δυνατά. Μοναδική δυσκολία, η απειρία των εφικτών αποτελεσμάτων…

Stones, Beatles, Pink Floyd – κονσόλα βαριά σαν ιστορία

Live για λίγους

Rupert κι Angelika, αποδομούν τα κομμάτι και μας δείχνουν βήμα προς βήμα πως γράφτηκαν. Διηγούνται ιστορίες και αναλύουν τη φύση των ιδεών που συναρμολογήθηκαν σε αυτό που ακούμε εμείς οι ακροατές ως «τελικό προϊόν». Ως παράδειγμα, βλέπουμε μαζί πώς χτίστηκε το “Catfight”. Το κομμάτι έχει το χάρισμα να σου κολλάει στο μυαλό από την πρώτη φορά που θα το ακούσεις, να σε κυνηγάει σε όλη τη διάρκεια της ημέρας σου από κει και πέρα. Διαθέτει κι ένα ακόμα προσόν, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, κι όμως δεν είναι, από την στιγμή που επιλέγει κανείς την αγγλόφωνη στιχουργική στη δουλειά του, πρέπει το κομμάτι να σε πείθει πως είναι γραμμένο από κάποιον που μπορεί να μεταχειριστεί αυτήν την γλώσσα σχεδόν σαν μητρική του. Μας δείχνουν βήμα-βήμα την εξέλιξη του τραγουδιού από το στάδιο του demo μέχρι την τελική του μορφή, τις προσθήκες σε διάφορα layers, τις ψηφιακές διαφοροποιήσεις, μας εξηγούν το ρόλο του παραγωγού. 

Όση όμως κι αν είναι η μαγεία της τεχνολογίας, η μουσική δεν δείχνει την αξία της παρά μόνον γυμνή, ζωντανά – κι οι αληθινοί μουσικοί εκεί φαίνονται. Έτσι η Angelika, θεωρώντας (ορθώς!) κρίμα να μείνει ανεκμετάλλευτο το Steinway που περιμένει υπομονετικά μέσα στο στούντιο, τραγουδάει για μας, δείχνοντάς μας τι μπορεί να κάνει…

https://youtu.be/z9bG0xFzcUw

ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ

o Simon Blake, σκηνοθέτης των βίντεο της Angelika Dusk μας εξηγεί τη φιλοσοφία του

Το επόμενο πρωί μάς βρήκε να αναζητούμε ένα κτίριο γραφείων στις όχθες του Τάμεση. Βρισκόμαστε στην καρδιά του City, οι τεράστιοι γυάλινοι πύργοι κρύβουν τον ουρανό και η Angelika μας εξήγεί πως, δυστυχώς, αυτό είναι μάλλον το λιγότερο συναρπαστικό location από τα γυρίσματα των νέων της video clip (μια ματιά στο you tube θα σας πείσει). H γνωριμία όμως με το σκηνοθέτη Simon Blake υπήρξε επαρκής για να μας αποζημιώσει. Ένας ιδιαίτερα καλλιεργημένος, χαμηλόφωνος και ευγενικός άνθρωπος, ο Simon, με πλούσια θεατρική, αλλά και κινηματογραφική πορεία, σίγουρα δεν είναι ο άνθρωπος για τον οποίο το κλιπ είναι μια συσσώρευση εικόνων και εφέ χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Επαναλαμβάνει συνεχώς ότι η δική του λογική του προσεγγίζει αυτήν μιας ταινίας μικρού μήκους. Ενδιαφέρουσες και πλούσιες κι οι αναφορές του, από τον Ταρκόφσκι μέχρι τον Πολάνσκι.

Στιγμιότυπο από τα γυρίσματα

Η Αποστροφή του τελευταίου έχει εμφανώς αποτελέσει πηγή έμπνευσης για το γύρισμα που παρακολουθούμε, με την Angelika να εκτελεί μια σχεδόν χορογραφημένη διαφυγή σε ένα διάδρομο, βασισμένη στη σκηνή της τρέλας της Catherine Deneuve. Ο Simon την καθοδηγεί με λεπτομέρειες, ακριβώς όπως θα έκανε με μια ηθοποιό. Εκείνη ακολουθεί τις οδηγίες με ακρίβεια, σε αλλεπάλληλες επαναλήψεις, υιοθετώντας όλες τις δυσκολίες που προσθέτει ο σκηνοθέτης στις στάσεις σώματος που της ζητά κάθε φορά. Οι λήψεις επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά.

Αλλά, αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος. Η Angelika Dusk έχοντας επιλέξει να τον ακολουθήσει, δουλεύοντας σε συνθήκες τοπ επαγγελματισμού, έχει μπει σε αυτόν τον χορό. Και θα χορέψει όσο χρειαστεί για να βγει η σκηνή…