Ο Νίκος Πουρσανίδης αγαπά το χιούμορ του Κάφκα

ΜΟΥΣΙΚΗ: Τα πρώτα που ακούσματα ήταν heavy metal, ελληνικά λαϊκά και ποντιακά τραγούδια. Iron Maiden και Καζαντζίδης. Ήταν τα τραγούδια που άκουγαν τα αδέρφια μου απ’ τη μια – που είναι μεγαλύτερα από μένα- και τα ακούσματα των γονιών μου. Και ενώ το πρώτο πράγμα που ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω ήταν Bruce Dickinson, όταν ακούω ποντιακή λύρα, ανατριχιάζω και έχω έναν κόμπο στο στήθος. Χωρίς υπερβολή.

Μετά άρχισα να ακούω τη μουσική, που ως ένα βαθμό ακούω μέχρι τώρα. Metallica (το πρώτο cd που αγόρασα ήταν το Black Album), Led Zappelin, Deep Purple, Dio, Rainbow, Scorpions, Black Sabbath, Radiohead, REM Nirvana, Red Hot Chili Peppers, U2 και Queen. O Freddie Mercury είναι με διαφορά ο αγαπημένος μου τραγουδιστής/performer. Και μετά ο Robbie Williams. Πάντα μου άρεσαν οι performers που ήταν πολύ ισχυροί και μοναδικοί στην σκηνή. Και μαζί μ ’αυτά άκουγα κι ακούω ατέλειωτα soundtracks. Ειδικά όταν πάω για τρέξιμο: The Matrix, Kill Bill, 2046, και πάρα πολλά του Hans Zimmer.

ΤΑΙΝΙΕΣ: Είναι η μεγάλη μου αγάπη. Ψύχωση ίσως. Και σαν ηθοποιός και σαν θεατής. Έπαιξα στην πρώτη μου ταινία όταν ήμουν 15 χρονών. Δεν ένιωθα ούτε έπαρση, ούτε φόβο. Ένιωθα σπίτι μου. Σαν να κάνω κάτι πάρα πολύ φυσικό. Ένας καλός μου φίλος μου έκανε δώρο ένα βιβλίο που είναι η λίστα όλων των ταινιών που έχουν προβληθεί στους ελληνικούς κινηματογράφους από την αρχή του κινηματογράφου. Είναι απλά μια λίστα. Δεν έχει καν ιστορία. Ήξερε ότι θα το πάρω και θα σημειώνω ένα τικ δίπλα στις ταινίες που έχω δει και θα δω! Η πρώτες ταινίες που θυμάμαι να βλέπω και αγαπάω ήταν το Frankenstein Junior του Mel Brooks και οι Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης των Monty Python. Τις έβαζα ξανά και ξανά και φυσικά στα πάρτι που έκανα στο δημοτικό για τα γενέθλιά μου. Ήθελα να μοιραστώ με τους φίλους μου τις ταινίες αυτές που είχα ανακαλύψει. Ψαλιδοχέρης, Batman, Η διπλή ζωή της Βερόνικα, Γκούνις, το Ran του Kurosawa είναι μερικές απ’ τις ταινίες που είδα πολύ μικρός και με τις οποίες κατάλαβα ότι δεν με ενδιαφέρει απλά ένα είδος κινηματογράφου. Αλλά ο κινηματογράφος. Inaritu, Spielberg, Kubrick, Tarkovsky, Ridley Scott, Coen brothers και τα τελευταία χρόνια David O’Russell είναι οι αγαπημένοι μου σκηνοθέτες. Ένα κράμα μύθου, υψηλής αισθητικής κάδρα, deadpan χιούμορ και απόλυτου ρεαλισμού. Το The Fighter του O’ Russell με έχει επηρεάσει και με εμπνεύσει πάρα πολύ και ο Christian Bale είναι ο ηθοποιός που πραγματικά θαυμάζω. Ταυτίζομαι με τον Τζον Κασσαβέτης.

ΒΙΒΛΙΑ:  Θα θυμάμαι για πάντα την εικόνα και την αίσθηση που είχα, την στιγμή που τέλειωσα το σχολείο και κοίταξα την βιβλιοθήκη του σπιτιού μου. Είπα « Επιτέλους. Τώρα θα διαβάζω ό,τι θέλω.» Οι «Μυστικοί εφτά» είναι απ’ τα πρώτα βιβλία που διάβασα και που έψαχνα να βρω τις συνέχειες. Πολύ γρήγορα όμως ανακάλυψα τον Λύκο της Στέπας του Hesse,  Το Όνομα του Ρόδου του Εco και Τη Δίκη του Kafka. Προσπαθώντας να καταλάβω σε βάθος Τη Δίκη, σε τόσο μικρή ηλικία, διάβασα το βιβλίο τόσες φορές που είναι από τα βιβλία που ακόμα τα σκέφτομαι και τα αναφέρω συχνά. «Το δικαστήριο έλκεται από την ενοχή» είναι μια φράση που έχει χαραχθεί μέσα μου. Τώρα ξαναδιαβάζω τα έργα του Kafka ανακαλύπτω όλο και πιο πολύ το χιούμορ του και καταλαβαίνω γιατί όταν τα διάβαζε στους φίλους του γελούσαν. Το χιούμορ είναι κάτι που εκτιμώ πάρα πολύ στους μεγάλους συγγραφείς, όπως στον Dostoyevsky. Είναι ταυτόχρονα σπαρακτικός και ξεκαρδιστικός. Όσο το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι πρώτα διάβασα αυτούς τους συγγραφείς και μετά τον Τolkien, τον Moorcock και τον Salvatore που αντιπροσωπεύουν το κομμάτι της επικής φαντασίας που είναι τόσο έντονο στην σκέψη μου.

ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Το χρησιμοποιώ πάρα πολύ για πράγματα που θέλω να μαθαίνω. Όχι για τα social media. Επειδή γράφω, πριν αρκετούς μήνες βγήκα από το Facebook για να μην με αποσπά και πραγματικά δεν μου λείπει καθόλου. Έχω κρατήσει το Instagram το οποίο δεν το πολύ χρησιμοποιώ. Διαβάζω πάρα πολλά άρθρα σε εφημερίδες, ψάχνω τη Wikipedia και βλέπω μανιωδώς στο Youtube, sStand up comedians όπως τον Eddie Izard και τον Louis C.K., Saturday Night Live και τα αμερικάνικα Late Night Shows με τον Stephen Colbert και τον Seth Meyers. Ειδικά τώρα που βγήκε ο Trump, τους βλέπω και πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα εκεί έξω.

ΣΠΟΡ:  Ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Και ακόμα παίζω στην ομάδα των ηθοποιών, στο Πρωτάθλημα Τύπου. Λόγω έλλειψης χρόνου όμως δεν παίζω όσο θα ήθελα. Και μου λείπει. Μου λείπει το παιχνίδι, η παρέα και εγώ μέσα από το άθλημα. Τρέχω πάρα πολύ όμως, έχω περάσει από αρκετές πολεμικές τέχνες με αγαπημένο μου kung fu και τώρα θα ξαναρχίσω πυγμαχία. Είμαι σίγουρος ότι πολλά στη ζωή μου, όπως η πειθαρχία, η ομαδικότητα, η συνεχής ανάγκη για βελτίωση και η αποφασιστικότητα, είναι πράγματα που τα οφείλω στον αθλητισμό.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ:  Νetflix και ξένες σειρές από άλλα κανάλια. Είναι το μόνο που βλέπω. Καμιά φορά βλέπω για μερικά δευτερόλεπτα την ελληνική τηλεόραση και το ξαναγυρίζω στο Netflix. Τουλάχιστον τώρα πια δεν την κλείνω. Δεν θέλω να είμαι αφοριστικός. Η ελληνική τηλεόραση έχει επιδείξει εξαιρετικές σειρές και πάρα πολύ ενδιαφέρουσες εκπομπές που έχουν αφήσει ιστορία. Απλώς αυτές οι λαμπερές στιγμές είναι στιγμές και όχι κάτι που έχει συνέχεια. Δεν είναι αυτές που την χαρακτηρίζουν και δεν έχει εύρος. Η διαφορά ας πούμε με την Αγγλία, που ζούσα για χρόνια, είναι ότι κι εκεί έχει αμέτρητες κακές εκπομπές αλλά έχει και το Sherlock, το The It crowd κ.ά. Όσον αφορά την παραγωγή και το επίπεδο των σειρών, στο εξωτερικό λένε ότι η τηλεόραση είναι ο νέος κινηματογράφος. Πρέπει κάποια στιγμή κι εμείς να ακολουθήσουμε. Όχι απλά απαραίτητα να τους φτάσουμε. Έστω να τους ακολουθήσουμε.

ΤΑΞΙΔΙ:  Έχω ταξιδέψει πάρα πολύ. Και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Και έχω μείνει στην Αγγλία. Ένας από τους πολλούς λόγους που έμεινα στο Λονδίνο, είναι γιατί ήθελα να μάθω έναν άλλο τρόπο ζωής. Και αυτό είναι που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον στα ταξίδια. Να μάθω πως ζούνε στην εκάστοτε χώρα. Πέρα από τα μουσεία και τα αξιοθέατα λοιπόν, κάτι που κάνω κάθε φορά όταν πηγαίνω στο εξωτερικό είναι να πηγαίνω σε ένα super market. Μου αρέσει να ανακαλύπτω τι τρώνε, σε τι μοιάζουν σε μας, σε τι διαφέρουν, τι διαφορετικά προϊόντα έχουν. Και περπατάω πολύ. Μου αρέσει να χάνομαι σε μια πόλη, στην Ελλάδα ή και αλλού και να ξαναβρίσκω τον δρόμο της επιστροφής, χωρίς να ρωτάω κανέναν. Και έτσι μαθαίνω την πόλη. Το αγαπημένο μου ταξίδι είναι ένα road trip που είχα κάνει με την σύντροφό μου στην Ιταλία. Και θέλω να το ξανακάνω σύντομα ή στην Ελλάδα ή στην Ισπανία. Αυτή τη φορά με GPS.

ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα στο Αιγάλεω, έζησα στο βορειοδυτικό Λονδίνο και τα τελευταία τρία χρόνια μένω στη Νέα Σμύρνη. Την ένιωσα πολύ γρήγορα γειτονιά μου και χαίρομαι πολύ που ο γιός μου μεγαλώνει εδώ. Μπορείς να απομονωθείς αλλά και να νιώσεις ότι βρίσκεσαι σε χωριό. Περπατάω πολύ συχνά στους ανοιχτούς δρόμους της, κατεβαίνω στην πλατεία, τρέχω στο άλσος, πηγαίνω με τον γιο μου στις αμέτρητες παιδικές χαρές που έχει και πολύ γρήγορα βρίσκομαι στη θάλασσα. Γι’ αυτό που ξεχωρίζει όμως η Νέα Σμύρνη, είναι ότι είναι μια πολύ σύγχρονη γειτονιά, ανάμεσα στο κέντρο της Αθήνας και την θάλασσα, με ένα επίπεδο χωρίς να είναι δήθεν και με μια αρχοντιά που έρχεται από την Μικρά Ασία.

ΤΩΡΑ: Κάνω γυρίσματα για το Daddy Cool του Αντ1, που σκηνοθετεί ο Νίκος Ζαπατίνας, πρόβες για τις Φωνές, μια συρραφή τεσσάρων μονόπρακτων του Harold Pinter, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, με τους Δημήτρη Καταλειφό, Όλια Λαζαρίδου και Λουκία Μιχαλοπούλου, που θα ανέβει στο Θέατρο Βασιλάκου και γράφω μια τηλεοπτική σειρά που θα είναι σε σκηνοθεσία του Φίλιππου Τσίτου.