Mockumenta14: «Η τέχνη δε μπορεί να είναι αντιρρησίας συνείδησης. Η τέχνη είναι Ι5»

Ο Νέρων Ποταμίτης είναι performer και installation artist που εντυπωσιάζει με την τρέχουσα επέμβασή στο δημόσιο χώρο της πόλης μέσω του διαδραστικύ εκθέματός του “watercooler” που χαρίζει μια ανάσα δροσιάς στο αστικό τοπίο. Παράλληλα, ο πάντα ανήσυχος και μοναδικά αεικίνητος καλλιτέχνης προετοιμάζεται για το επόμενό του installation με τίτλο «Ρυάκι-Ωκεανός». Με αφορμή το «επαναστατικό» -όπως κάποιοι λίγοι, και μάλλον απόλυτα εύστοχοι το χαρακτήρισαν- έργο του που προκάλεσε από την πρώτη κιόλας μέρα αίσθηση στην Mockumenta 14, μιλήσαμε μαζί του για την τέχνη του παρόντος, τους αποδέκτες αλλά και τους επικριτές της, τις καθημερινές συνήθειες και εικόνες που ο ίδιος αντιμετωπίζει σαν αποκύημα καλλιτεχνικής έμπνευσης.

Πόσος καιρός χρειάστηκε για να ολοκληρώσετε αυτό σας το έργο; Ποια ήταν η αρχική σκέψη που σας οδήγησε στην υλοποίησή του; Όντας σε πρωτοφανή οίστρο, το συγκεκριμένο ετούτο έργο μου πήρε μόλις ένα ολόκληρο απόγευμα. Ακριβώς ανάμεσα στη σιέστα μου και το πρώτο δελτίο ειδήσεων. Αλλά η πνευματική προεργασία, για να μπορέσει να γίνει σ’ αυτό το απόγευμα, κράτησε χρόνια. Η αρχική σκέψη μου ήρθε μπροστά σε ένα βουλωμένο νεροχύτη, και μέστωσε με τον χρόνο μέσα μου παρατηρώντας τις θεμιτές αποστάσεις που κρατούν οι άνδρες μεταξύ τους όταν συνομιλούν όρθιοι σε μια παραλία γυμνιστών.

Η τέχνη δε μπορεί να είναι αντιρρησίας συνείδησης.  Η τέχνη είναι Ι5.

Πόση ώρα μας προτείνετε να σταθούμε μπροστά του για να το κατανοήσουμε πλήρως; Για να το κατανοήσεις πλήρως θα πρέπει να σταθείς μπροστά του το λιγότερο 27 ώρες όρθιος, χωρίς τροφή και νερό, ενώ ένας μεγαλύτερος συγγενής σου ψιθυρίζει στο αυτί όλα όσα δεν κατάφερες να κάνεις στη ζωή σου. 

Στρατευμένη τέχνη ή τέχνη για την τέχνη; Η τέχνη δε μπορεί να είναι αντιρρησίας συνείδησης.  Η τέχνη είναι Ι5.

Το πιο άστοχο σχόλιο που ακούσατε ποτέ για το έργο σας; Υπήρξαν κάποιοι αδαείς που ήρθαν με σκοπό να λοιδορήσουν αλλά όταν κατανόησαν κι εκείνοι την εσωτερική σκέψη κι αντίκρισαν τον πυρήνα της πνευματικής διάστασης του έργου, έβαλαν τα κλάματα σαν μωρά παιδιά.

Η γνώμη σας για τον Bob Ross; Σπουδαίος καλλιτέχνης! Δυστυχώς δεν αναγνωρίστηκε αρκετά, ούτε μετά το θάνατό του. Ήταν ο πρώτος που μας έβαλε να πλάσουμε με το νου πράγματα που δεν υπάρχουν.  Ποτέ όμως κανείς δεν κατάλαβε ότι το πραγματικό του καλλιτεχνικό έργο και κληρονομιά ήταν η κουπ του. Ήταν σαν τον Σαμψών. Αν την έχανε, δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει. Είχα την μεγάλη τιμή να έχω στην ιδιοκτησία έναν αυθεντικό Μπομπρός. Τον δώρισα στην μητέρα μου, τον έχει απάνω από τον απορροφητήρα, δίπλα από ένα κάδρο παζλ του Τραστέβερε.

Ποια πιστεύετε πως είναι η επίδρασή σας στο κοινό; Έχω ακούσει ιστορίες για ανθρώπους που γυρνώντας σπίτι από μια έκθεση μου, βάλανε τάξη στη ζωή τους, απεξαρτήθηκαν από ουσίες, έφτιαξαν τη σχέση με τον πατέρα τους κι έκαναν επιχειρηματικές κινήσεις που τους απέφεραν περιουσία. Επίσης γυναίκες κατάφεραν να συλλάβουν. Δίδυμα, τρίδυμα, μόνο αγόρια.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στην Biennale Αυθαιρέτων αποθεώνεται η ελληνική αρχιτεκτονική

Μια εικόνα της καθημερινότητας που αντιμετωπίζετε σαν να ήταν αποκύημα καλλιτεχνικής έμπνευσης; Η 60χρονη φουρνάρισσα της γειτονιάς μου που κάθε μέρα κάνει σχόλια αποκλειστικά για τον καιρό. Αυτή η επιμονή είναι ο θεμέλιος λίθος της καθαρής τέχνης.

Έχετε πρότυπα; Τα πρότυπα είναι για τους  ανέμπνευστους και τους φυγόπονους. Οκ, εκτός αν είναι ο Μπομπρός.

Κάποτε είχα την ιδέα να χρησιμοποιήσω τον Δρομέα του Βαρώτσου για να κόβω αλλαντικά και σαλάτες και να τα μοιράζω στους περαστικούς σε μια μοναδική, διαδραστική, ημι-ειρωνική performance. Αλλά μετά τον πήγανε στο Χίλτον κι εκεί έχει πολλούς μπάτσους.

Επιδιώκετε την πρόκληση μέσω των έργων σας ή απλώς προκύπτει; Δεν επιδιώκω καμία πρόκληση. Αν κάποιος προκαλείται είναι φυσική απόρροια της αδιαμφισβήτητης αξίας του έργου μου και του φθόνου που λογικά προκαλεί σε όποιον δε μπορεί ούτε να το πλησιάσει, πόσο μάλλον να το αγγίξει, να το νιώσει, να του κάνει έρωτα.

Αν μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε ένα σημείο της πόλης σαν ενεργό κομμάτι του έργου σας ποιο θα ήταν αυτό; Κάποτε είχα την ιδέα να χρησιμοποιήσω τον Δρομέα του Βαρώτσου για να κόβω αλλαντικά και σαλάτες και να τα μοιράζω στους περαστικούς σε μια μοναδική, διαδραστική, ημι-ειρωνική performance. Αλλά μετά τον πήγανε στο Χίλτον κι εκεί έχει πολλούς μπάτσους.

Τι απαντάτε σε όσους απαξιώνουν την μεταμοντέρνα τέχνη; Τους καλώ να επισκεφθούν μαζί μου την έκθεση, μετά να δειπνήσουμε μαζί σε ένα καλό εστιατόριο (κερνάνε αυτοί) και να τους εξηγήσω όλα όσα δεν μπόρεσαν τόσα χρόνια να κατανοήσουν όσον αφορά τις σύγχρονες τέχνες. Στη συνέχεια, θα τους προμηθεύσω με ένα γερό σχοινί που μου έχει ξεμείνει από ένα παλιό μου installation με το οποίο μπορούνε το βράδυ να κρεμαστούν από τις τύψεις και τις ενοχές των τόσων ετών λαθών, άγνοιας και απαξίωσης του δικού μου έργου καθώς και άλλων -λιγότερο καλών- συναδέλφων.