Το Απόλυτο PRιστούργημα, γράφει ο Παναγιώτης Μένεγος
Ο Μπραντ Πιτ για να αντιμετωπίσει τη μοναξιά στη βίλα του στους λόφους του Χόλυγουντ ανάβει μια φωτιά. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ.
Ο Μπραντ Πιτ χρειάζεται, μετά από όλα όσα πέρασε τους τελευταίους μήνες, να κάνει μια νέα αρχή. Γι’ αυτό επισκέπτεται το εργαστήρι ενός φίλου του γλύπτη και δουλεύει λίγο με τα χέρια του, βρίσκει έτσι τη χαμένη ουσία.
Ο Μπραντ Πιτ πίνει τελευταία πολύ πράσινο τσάι matcha. Φτιάχνει μάλιστα ένα φλιτζάνι στον πολυβραβευμένο δημοσιογράφο (και συγγραφέα) Μάικλ Πατέρνιτι κι εκείνος επιλέγει αυτήν την στιγμή για τον πρόλογο της πρώτης ιστορίας που θα γράψει ποτέ για το GQ – ένα αποκλειστικό για το οποίο θα σκότωναν όλα τα περιοδικά της γης: «η πρώτη συνέντευξη του Μπραντ Πιτ μετά τον επεισοδιακό χωρισμό του με την Αντζελίνα Τζολί».
Ο Μπραντ Πιτ σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας είπε το όνομά της μόνο μια φορά.
Ο Μπραντ Πιτ, σε αυτές τις δύσκολες μέρες, έχει για σύντροφο το πιστό μπουλντόγκ του Ζακ. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, «μοιάζει με ήρωας του Σάμιουελ Μπέκετ».
Ο Μπραντ Πιτ δεν πήγε στα Όσκαρ. Είδε το Moonlight (της δικής του εταιρείας παραγωγής) να κερδίζει στο σπίτι ενός φίλου.
Ο Μπραντ Πιτ ανακάλυψε αυτούς τους μήνες την ουσία του R&B, «η γιορτή ως αντιμετώπιση του πόνου». Επίσης, ακούει πολύ Frank Ocean και το «άλμπουμ διαζυγίου» του Marvin Gaye.
O Μπραντ Πιτ μιλάει προς το τέλος και για τα father issues του, μάλλον δεν είδε ποτέ την αληθινη εικόνα του πατέρα του πίσω από το σκληρό του προσωπείο.
Ο Μπραντ Πιτ περνάει ίσως μια διαφορετική κρίση μέσης ηλικίας, όχι «εκείνη που ξεπερνιέται με το να αγοράσεις μια Λαμποργκίνι». Έχει καταλήξει πάντως ότι «το παίζουμε πολύ έξυπνοι, ακόμα και σε μας τους ίδιους».
Ο Μπραντ Πιτ, παρατηρεί ο δημοσιογράφος, σφίγγει συνέχεια τον αντίχειρα μέσα στη γροθιά του. Ο σταρ το σχολιάζει.
——————————————————————————–
Τα περισσότερα από τα παραπάνω είναι τόσο φριχτά κλισέ που διαβάζονται σχεδόν ανυπόφορα. Είναι, βασικά συστατικά του τσελεμεντέ με τις ιστορίες εξιλέωσης που έχουμε διαβάσει εκατοντάδες φορές. Όμως, για άλλη μια φορά το Πρόσωπο Είναι το Μήνυμα. Και είναι προφανώς διαφορετικό να βγαίνουν από το στόμα του Μπραντ Πιτ, ενός από τους μεγαλύτερους σταρ της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Κι αποκτούν, επίσης προφανώς, άλλη διάσταση αμπαλαρισμένες στο γυαλιστερό περιβάλλον του GQ style, ενώ συνοδεύονται από τις συγκλονιστικές instant classic φωτογραφίες του Ράιαν Μακ Γκίνλεϊ.
Από χθες το απόγευμα όλος ο πλανήτης προσκυνά το viral. Αναμενόμενα. Στέκεται με δέος απέναντι στην επαγγελματική αρτιότητά του και υποκύπτει στη γοητεία του Μεγάλου Σταρ για να εισπράξει την «ειλικρινή μεταμέλειά» του. (Ο Μπραντ Πιτ άλλωστε ήταν πάντα σαρωτικά δημοφιλής: οι γυναίκες αποθεώνουν την σπάνια ομορφιά του, οι άνδρες τον νιώθουν – ειδικά από όταν πέρασε τα 40 – ως τον τύπο που παρότι απέχει δισεκατομμύρια έτη φωτός από εκείνους θα μπορούσε να τους κάνει παρέα σε μια μπάρα συζητώντας για μπάλα, πολιτική και γκόμενες).
Όμως, ας μη γελιόμαστε, το viral cover story είναι μια μη-συζήτηση. Μια μη-συνέντευξη. Στη μεγαλύτερή της έκταση, ένα αναμάσημα κοελικών κοινοτοπιών που και οι ίδιοι οι συνομιλητές αντιλαμβάνονται και τα βαφτίζουν «μεταφορές». Ο Μπραντ Πιτ παίρνει πάνω του το φταίξιμο, τοποθετημένος σε ένα ποπ ντιβάνι που έχει θέα όλη η υφήλιος – ένας θρίαμβος των Δημοσίων Σχέσεων της Brad Pitt Enterprise, για να δανειστώ τον εύστοχο όρο που χρησιμοποιεί ο Πατέρνιτι.
Αυτός ο κάποιος που διαβάζει κι αναφωνεί αυτήν την στιγμή επιτιμητικά «καλά, τώρα το κατάλαβες ότι π.χ. οι συνεντεύξεις στα glossy ανδρικά περιοδικά είναι σχεδόν πάντα PR αγιογραφίες και πολύ σπάνια ουσιαστικές έστω και στο ελάχιστο;», έχει δίκιο. Ας μην είμαστε αφελείς. Απλά, ίσως περίμεναμε ότι κάποιος τόσο ισχυρός που υπέστη (προς τιμήν του) σιωπώντας μια τόσο κανιβαλιστική δολοφονία χαρακτήρα από την κουλτούρα των σελέμπριτι και τα παράσιτά της, θα επέλεγε να μην απαντήσει υιοθετώντας τους όρους της. Μιλώντας δηλαδή πολύ, λέγοντας σχεδόν τίποτα και ποζάροντας με σουέντ κοστούμια των 7500 δολαρίων.
Παρακαλούνται οι Κυνικοί να Σωπάσουν, γράφει ο Θεοδόσης Μίχος
Δεν ήμουν παρών στις ΗΠΑ εκείνα τα χρόνια, φαντάζομαι όμως πως τον Απρίλιο του 1966 που κυκλοφόρησε το τεύχος του Esquire με το cover story Frank Sinatra Has A Cold θα υπήρξαν κάποιοι, ίσως και πολλοί, που αμέσως θα σκέφτηκαν ότι επρόκειτο περί ενός συντονισμένου με μαεστρία PR stunt – για την «ανάνηψη» ενός σταρ, ίσως του μεγαλύτερου στον κόσμο, που όμως υπό το βάρος και του πεντηκοστού έτους που είχε μόλις αρχίσει να κουβαλάει στην πλάτη του, αντιλαμβανόταν ενδεχομένως λανθασμένα ότι είχε αρχίσει να ξεθωριάζει η σπιρτάδα στα γαλάζια του τα μάτια – προσπερνώντας το γεγονός ότι υπέγραφε το θέμα ο Gay Talese, ιερό τέρας της Νέας Δημοσιογραφίας (και μέγας σαρδανάπαλος, ας μην το ξεχνάμε αυτό) για λογαριασμό του καλύτερου και πιο ασυμβίβαστου, ακόμη εκείνη την εποχή, περιοδικού στον κόσμο.
Για όσους δεν το γνωρίζουν, όταν ο Talese έφτασε στο Λος Άντζελες, ο μετέπειτα Ol’ Blue Eyes είχε αλλάξει γνώμη και αρνιόταν πεισματικά να του μιλήσει, όντας γενικά συγχυσμένος και ειδικά εξαιτίας ενός κρυολογήματος που μπούκωνε τη φωνή του (ίσως και τα τσάκρα του, ποιος ξέρει). Ο Talese αντί να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, ελπίζοντας ότι ο Σινάτρα θα άλλαζε ξανά γνώμη, παρέμεινε για μερικές εβδομάδες στο L.A. και αντί να κάθεται άπραγος άρχισε να μιλάει με φίλους, συνεργάτες, μέλη της οικογένειας και γενικά με οποιονδήποτε από τον στενό ή μη κύκλο του Σινάτρα. Με τον ίδιο τελικά δεν μίλησε ποτέ. Όμως όταν δημοσιεύθηκε το Frank Sinatra Has A Cold θεωρήθηκε αμέσως οριακής σημασίας «κομμάτι» για τη δημοσιογραφία και μέχρι σήμερα χαιρετίζεται ως το καλύτερο προφίλ στην ιστορία του (περιοδικού και όχι μόνο) Τύπου.
Μισό αιώνα και κάτι ψιλά μετά ο κυνισμός της σοβαροφανούς δυσπιστίας είναι μάλλον το πιο κυρίαρχο από τα ρεύματα που μας χτυπάνε όλους, ακόμη και όσους είτε από επιλογή είτε από τη φύση τους επιμένουν να μη βάζουν το χέρι τους σε αυτή την πρίζα. Τι να κάνεις όμως, αν το ρεύμα χτυπάει τους διπλανούς σου, ακουμπώντας τους θα την πατήσεις κι εσύ και θα φτάσεις στο σημείο να αποδομήσεις το cover story του Brad Pitt στο GQ Style ως το πιο διαβολικά μελετημένο «πιαριλίκι» της χρονιάς – όλο αυτό πριν καν το διαβάσεις φυσικά.
Προφανώς το GQ Style δεν είναι το Esquire της χρυσής του εποχής και προφανώς τα περιοδικά δεν είναι οι «μάγκες» που ήταν κάποτε, τα πάτησε το τρένο των σελέμπριτι και μπλα μπλα μπλα, άντε πάλι τα ίδια.
Αν δεχτούμε όμως αξιωματικά ότι η χρονική στιγμή του cover story επιλέχθηκε κατόπιν στρατηγικής συνεννόησης (λες και γίνεται αλλιώς, ήμαρτον) με τη «βιομηχανία δημοσίων σχέσεων» που έχει από πίσω του το brand του Brad, με σκοπό την «ανάνηψη» του σταρ (ίσως του μεγαλύτερου αυτή τη στιγμή) από το τέλος της ζωής του όπως την ήξερε μέχρι πριν από μερικούς μήνες, και με ενδεχόμενο θετικό παρελκόμενο την κορύφωση του ενδιαφέροντος για το War Machine, την επερχόμενη και δεύτερη κατά σειρά (μετά τη φλόπα του Allied) ταινία του στη μ.Τ. (μετά Τζολί) εποχή, γιατί να μην προτιμήσουμε να διαβάσουμε τη συνέντευξη και να σταθούμε στα εξής δύο, αυτονόητα κατ’ εμέ, σημεία:
Ότι φέρει την υπογραφή του Michael Paterniti, ενός από τους καλύτερους δημοσιογράφους στις ΗΠΑ (άρα και στον υπόλοιπο κόσμο), πολλάκις υποψήφιος και μια φορά βραβευμένος με National Magazine Award.
Ότι έγινε για λογαριασμό ενός περιοδικού που μπορεί να μην είναι το Esquire των 60s, αλλά σίγουρα δεν είναι το…DownTown των 00s.
Θα έπρεπε όλοι να καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν αυτά.
Όσο για τις φωτογραφίες του Ryan McGinley που συνοδεύουν τον απολαυστικό διάλογο των δύο πενηντάρηδων, τον οποίο τώρα που μιλάμε διαβάζει όλος ο κόσμος, οι κυνικοί συμφωνούν μαζί μου. Είναι αριστουργηματικές.
Ο Brad Δεν Είναι Τόσο Cool Όσο Νομίζουμε, γράφει ο Σταύρος Διοσκουρίδης
Τον Σεπτέμβριο του 2016 πριν ξεσπάσει η θύελλα του χωρισμού ο Brad Pitt δέχτηκε στο γραφείο του στο Beverly Hills έναν ιδιαίτερο καλεσμένο για να του κάνει συνέντευξη για το T Magazine, το lifestyle έντυπο των New York Times. Μιλάμε για τον βραβευμένο με Booker, Τζαμαϊκανό συγγραφέα Marlon James ο οποίος υπέγραψε τελικά το άρθρο με τον τίτλο 5,6 πράγματα που δεν ήξερα για τον Brad Pitt. Ένα από αυτά είναι ότι εκτός από γονιός, μορφωμένος, Δημοκράτης, προοδευτικός, σκεπτόμενος, όμορφος, είναι κι ένας κανονικός τύπος, και όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, φωτογραφήθηκε με κάτι πολύ στιλάτα Armani ρούχα, γιατί, πέρα από το καταπληκτικό κείμενο, το περιοδικό μόδα ήθελε να παρουσιάσει. Τότε, πολλοί και πολλές μπορεί να κοντοστάθηκαν (στη φωτογράφιση κυρίως), αλλά μετά συνέχισαν τη ζωή τους σε άλλων σούπερ σταρ το περιβόλι. Και μετά ήρθε ο τυφώνας που διέλυσε το όμορφο brand που λεγόταν “Brangelina”.
Δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε πόσο κρατάει ο «εφιάλτης» ν΄ ασχολούνται όλοι με τις σκοτεινές πλευρές της ζωής σου, αλλά μετά από 8 μήνες ο Brad Pitt βγήκε επιτέλους να μιλήσει. Πάλι με φοβερή φωτογράφιση, σαν να χει βγει από το Zabriskie Point, σε lifestyle έντυπο, πάλι απέναντι σε έναν πολύ δυνατό συνεντευξιαστή. Μόνο που τώρα αντί για φυσιολογικός άνθρωπος, μας παρουσιάστηκε πρώην μέθυσος, με τάσεις στην μαστούρα, λίγο βίαιος με μεγάλη διάθεση για εξομολόγηση και μετάνοια. Πάντα όμως cool! Με το φθαρμένο τζιν του, τα μισοάδεια ποτήρια από τους καφέδες να βόσκουν στο δωμάτια και τα σημάδια που δείχνουν ότι είναι γονιός παντού στο χώρο. Η συνέντευξη, σε σχέση με αυτή του Σεπτεμβρίου, είχε δυσανάλογη επιτυχία. Αναδημοσιεύτηκε παντού. Από τα κουτσομπολίστικα μέχρι τα πιο έγκυρα μέσα. Αυτό έλειπε. Μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους star παγκοσμίως που μιλά επιτέλους για το χωρισμό του με την Τζολί, επίσης ανάλογο μέγεθος.
Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον είναι να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια σύγκριση με το ελληνικό star system. Πόσες παρόμοιες συνεντεύξεις έχουμε διαβάσει, πόσα «πραγματικά σώψυχα» έχουμε δει δημοσιευμένα. Ελάχιστα και μηδαμινά. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά: στην Αμερική ξέρουν να μιλάνε κι έχουν να πουν κάτι σχεδόν όλοι, σε μας κάτι λείπει και από τα δύο. Στην περίπτωση μάλιστα του Brad, βλέπουμε ότι και στις δύο συνεντεύξεις προσπαθεί να μας πείσει παρά τις extravaganza φωτογραφήσεις ότι είναι ένας από εμάς ενώ στην Ελλάδα σε όλα τα παρόμοια θέματα προσπαθούν ν’ αποδείξουν το αντίθετο: ότι παίζουν σε άλλη λίγκα. Και στις δύο περιπτώσεις, μπορείς να πεις ότι η υποκρισία ενοχλεί λίγο. Αν και στην περίπτωση του Pitt, επειδή είναι πιο εντυπωσιακή, σε κάνει να την ξεχάσεις.
