Η Λίνα η ηρωίδα της «Φανταστικότητας», της νέας παράστασης που σκηνοθετεί ο Γρηγόρης Χατζάκης, έχει να αντιμετωπίσει ένα μεγάλο πρόβλημα. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, είναι προϊόν φαντασίας ενός ανθρώπου που όταν ετοιμάζεται να παντρευτεί αποφασίζει ότι είναι η ώρα να αποχαιρετήσει τη φανταστική του φίλη. Η Λίνα όμως, που αγνοεί το γεγονός ότι δεν είναι αληθινή, σοκάρεται όταν περνάει στη γη της Φανταστικότητας όπου θα συναντήσει μεταξύ άλλων τον Άγιο Βασίλη, τον Μπαμπούλα και τον Χάρο. Άλλωστε μέχρι εκείνη τη στιγμή ζούσε σύμφωνα με τις επιθυμίες του δημιουργού της ενώ πια έχει την ελευθερία να είναι όποια θέλει.
«Όλοι έχουμε περάσει από αυτή τη φάση, που συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να ζήσουμε ανεξάρτητα από τους γονείς μας», παραδέχεται ο Γρηγόρης Χατζάκης «αλλά ευτυχώς από πιτσιρίκι ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο και την τέχνη οπότε αυτό το κομμάτι με καθιστούσε ανεξάρτητο. Κι έτσι ενώ γραπωνόμουν από γονείς, φίλους, καταστάσεις παράλληλα είχα τον δικό μου δημιουργικό κόσμο στον οποίο ήμουν ελεύθερος».
Πώς όμως μπορούσε να διαχειριστεί ένας νέος άνθρωπος που ξεκινούσε να δουλεύει ως σκηνοθέτης τη συνεργασία του με μεγαλύτερους σε ηλικία ηθοποιούς καθοδηγώντας τους μάλιστα στο πλαίσιο του επαγγελματικού του ρόλου; «Υπήρχε μια ανασφάλεια “ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κάνω;” από την πλευρά κάποιων. Είχα ένα συγκεκριμένο στόχο να επιτύχω αλλά μέχρι να γίνει αυτό πέρασα από εκπτώσεις και χειριστικές συμπεριφορές γιατί δεν ήξερα η αλήθεια είναι πώς να το αντιμετωπίσω. Τώρα όμως που οι οικονομικές συνθήκες έχουν γίνει πιο δύσκολες και έχουν περάσει τα χρόνια ξέρω ότι το να σκηνοθετώ είναι κάτι αναγκαίο για εμένα, είναι ο τρόπος που εκφράζομαι. Αυτή η συνειδητοποίηση με έκανε να πατάω γερά στα πόδια μου».
«Δεν με πειράζει να μου πει κάποιος ότι δεν του άρεσε η παράσταση, με ενοχλεί όμως αν τη χαρακτηρίσει δήθεν. Ανεξάρτητα από εάν είναι πετυχημένο ή όχι αυτό που έχω φτιάξει, αν λειτουργεί ή όχι είναι μια συνειδητή και προσωπική ανάγκη και αναζήτηση που δεν έχει ίχνος ψευτιάς»
Αυτό που κάνει εντύπωση στην περίπτωση του Γρηγόρη είναι ότι παραδέχεται πως από την ηλικία των 3-4 ήθελε να γίνει σκηνοθέτης, όταν συνήθως τα παιδιά προτιμούν να δηλώνουν ότι θα γίνουν ηθοποιοί όταν μεγαλώσουν. «Παρακολουθούσα τις παιδικές παραστάσεις της Ξένιας Καλογεροπούλου και ποτέ δεν παραμυθιαζόμουν και ποτέ δεν παρασυρόμουν. Πάντα με ενδιέφερε πώς γίνεται το ένα, πώς γίνεται το άλλο και πώς θα κατάφερνα να τρυπώσω στα παρασκήνια και να ανακαλύψω τι γίνεται εκεί. Για μένα αυτό δεν αφαιρούσε καθόλου τη μαγεία, αντιθέτως για μένα η μαγεία ήταν το πώς κατασκεύαζαν έναν ολόκληρο πλαστό κόσμο μπροστά μου. Μου λέει η μαμά μου ότι στις παραστάσεις της έλεγα να μην ανησυχεί γιατί όλα αυτά είναι ψέματα».
Αυτή την περίοδο σκηνοθετεί και την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία που παίζει με την συνθήκη του no budget «Είναι η κινηματογραφική γλώσσα τελείως διαφορετική από τη θεατρική, αν και στην συγκεκριμένη ταινία δεν χρησιμοποιώ την τυπική κινηματογραφική γλώσσα και δανείζομαι στοιχεία από τον σουρεαλισμό που υπάρχει στα θεατρικά μου».
Γράφοντας και διασκευάζοντας θεατρικά εξοικειώθηκε με τη γραφή και σε μια δύσκολη ψυχολογικά περίοδο για αυτόν οδηγήθηκε για να ξεφύγει στη συγγραφή ενός βιβλίου με τον τίτλο «Το βρήκα» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Όστρια «Το καλό με τη συγγραφή είναι ότι την ώρα της δημιουργίας δεν σε κρίνει και δε σε σχολιάζει κανείς. Το βιβλίο είναι κάτι δικό σου. Όταν ολοκληρώνεται και εκδίδεται τότε σε κρίνουν και επιστρέφοντας κρίνεις κι εσύ τον εαυτό σου».
Αφού έγινε λόγος για κριτική πώς νιώθει όταν ακούει αρνητικά σχόλια; «Δεν με πειράζει να μου πει κάποιος ότι δεν του άρεσε η παράσταση, με ενοχλεί όμως αν τη χαρακτηρίσει δήθεν. Ανεξάρτητα από εάν είναι πετυχημένο ή όχι αυτό που έχω φτιάξει, αν λειτουργεί ή όχι είναι μια συνειδητή και προσωπική ανάγκη και αναζήτηση που δεν έχει ίχνος ψευτιάς»
Κι ενώ ξεκινούν οι παραστάσεις της «Φανταστικότητας» ο Γρηγόρης ετοιμάζει την επόμενη δουλειά του που θα παρουσιαστεί μετά το Πάσχα στο Σύγχρονο Θέατρο. Πρόκειται για ένα ακυκλοφόρητο βιβλίο του Άυγουστου Κορτώ με τίτλο «Ρίτα και Ντίλαν και Φαίδρος και Φάμκε» και θέμα μια μεταμοντέρνα ερωτική ιστορία διαδικτύου, ένα “You ‘ve got mail” του 2017. Βέβαια μέχρι να γίνει αυτό ποιος ξέρει τι ακόμη θα έχει βάλει μπρος.
