O μαύρος παράδεισος, του Νίκου Φωκά

Ο  Μ Α Υ Ρ Ο Σ  Π Α Ρ Α Δ Ε Ι Σ Ο Σ

του Νίκου Φωκά

Η μονοτονία του ελαιώνα,

Τώρα που ξεφορτώθηκε τον καρπό,

Πανάρχαιες ερημιές, μεγάλοι αυλόγυροι

Μου θυμίζουν όταν ζούσα πού ήμουν.

Η ανθρώπινη παρουσία μου εδώ

Δεν παιδεύει πια τ’ αγρίμια, δεν παιδεύει

Το τσακάλι, τη χελώνα, τον κόρακα

Πού ημέρωσε του τόπου η αγριάδα.

Φαντάσματα κοριτσιών στα μονοπάτια

Δίνουν ζωή στο θάνατο, δίνουν στον πόθο

Την ίδια χαμένη ευκαιρία

Εκεί που ο πόθος εμποδίστηκε.

Μια πεταλούδα πέταξε – τόσο ήσυχα –

Μέσα από τούς ανήμερους θάμνους

Που υποχώρησαν στο βάρος μας στενάζοντας,

Είχε μιαν αρχαιότητα σαν τη δική μας.

Ο ήλιος κατεβαίνει κι υπάρχει για όλα

Μια προθεσμία απεριόριστη.

Ξεφόρτωμα και ξαναφόρτωμα του καρπού

Και το φεγγάρι ανάμεσα σε δυο εποχές.