Δ Υ Ο Σ Ω Μ Α Τ Α
του Δημήτρη Χουλιαράκη
Πλαγιάζουν σ’ απελπισμένο σφιχταγκάλιασμα
ανάμεσά τους λάβα μονάχα και αιώνες
τα ρούχα του άντρα δείχνουν ευγενή
εκείνη μια γυναίκα λαϊκή -όχι όμως δούλα- νεώτερή του
τα χέρια της σίγουρα θα ’ταν με χένα κεντημένα
και τα μαλλιά περίτεχνα πλεγμένα
με το συρμό της εποχής
τα χείλια της θα ευωδιάζαν μύρο της Συρίας
μα όλα αυτά κανείς δεν τα ’δε άλλος
μέσα στην κάμαρη του φτηνού ξενοδοχείου
ήταν ένα παράνομο ζευγάρι ίσως.
Ό,τι απ’ τη μορφή τους ξεχωρίζει φόβος
όχι απ’ το φάσμα του επερχόμενου θανάτου
μα φόβος μήπως χωριστούνε.
Σ’ αυτό τουλάχιστον ο Βεζούβιος φάνηκε σπλαχνικός-
την ίδια στιγμή οπού τους χώριζε τούς ένωσε
για πάντα μ’ ένα στερνό του βρυχηθμό.
από την ποιητική συλλογή Ζωή κλεισμένη, εκδόσεις Το Ροδακιό 2002
