The Drum Thing: Οι ντράμερς στο κέντρο της μουσικής
«Είναι δική σας ευθύνη να βεβαιωθείτε ότι αυτό το πράγμα βγαίνει από το έδαφος, αλλά μην περιμένετε κανένα ευχαριστώ», τόνισε o Ντέιβ Γκρολ, ο οποίος είναι τώρα είναι μέλος του supergroup «Them Crooked Vultures».
«Οι ντράμερς» συνέχισε «είναι σαν τερματοφύλακες της μπάντας» και «συνήθως οι τελευταίοι που θα πάρουν τα εύσημα» για τη συνεισφορά τους.
Αλλά στο βιβλίο της φωτογράφου Deirdre O’Callaghan «The Drum Thing», το οποίο κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο, οι ντράμερς, συμπεριλαμβανομένου του Γκρολ είναι μπροστά και στο κέντρο.
Με πορτρέτα και συνεντεύξεις από σχεδόν 100 μουσικούς κρουστών απ΄ όλο το μουσικό φάσμα, ροκ, τζαζ και hip-hop, το βιβλίο είναι το who is who για τους άνδρες και τις γυναίκες που κρατούν το ρυθμό.
Στο βιβλίο παρουσιάζονται μεταξύ άλλων ο Νιγηριανός ντράμερ, συνθέτης και στιχουργός Τόνι Άλεν, ο Ρίνγκο Σταρ των «Beatles», του Τζίντζερ Μπέικερ των «Cream», του Κρις Ντέιβ και της Τέρι Λιν Κάρινγκτον (ντράμερς της τζαζ) και του Τράβις Μπάρκερ των «Blink-182».
«Πολλοί από αυτούς τους ντράμερς είναι πίσω από τις πιο σημαντικές μουσικές δημιουργίες των τελευταίων 60 χρόνων», είπε η Deirdre O’Callaghan.
Η αγάπη της για τη μουσική αναπτύχθηκε στο Κορκ της Ιρλανδίας σε ένα σπίτι με εκλεκτικό γούστο. Η αδερφή της άκουγε Ραχμάνινοφ και ο πατέρας της επαναστατικά και παραδοσιακά ιρλανδικά τραγούδια.
Η O’Callaghan άρχισε να φωτογραφίζει μουσικούς για το περιοδικό Dazed & Confused στο Λονδίνο και πάντα είχε μία έλξη για τα κρουστά όργανα.
«Όταν επιλέγεις να γίνεις ντράμερ, είσαι εκείνος που πρέπει να βρίσκεσαι 20 λεπτά νωρίτερα για να σετάρεις τον εξοπλισμό και επίσης ο τελευταίος που φεύγει. Πρέπει να είσαι αφοσιωμένος», ανέφερε.
Το 2011 σε ένα δείπνο με μία παλιά φίλη την Σάρα Λόου και τον σύζυγό της, Τζιμ Σκλαβούνος από τους «Nick Cave and the Bad Seeds» αποφάσισε να προχωρήσει στο πρότζεκτ της φωτογράφησης με θέμα τους ντράμερς και συμπλήρωσε αρχικά μία λίστα με 20 μουσικούς. Όταν συνάντησε τον Ρόι Χέινς ντράμερ της τζαζ στο Λονδίνο κατάλαβε ότι πρέπει να διευρύνει τον κατάλογο, αλλά και να προσθέσει τις συνεντεύξεις.
«Έλεγε τόσο φανταστικές ιστορίες, αποφάσισα τότε να ηχογραφώ τις συνεντεύξεις των ανθρώπων που φωτογράφιζα. Το πρότζεκ πήρε άλλη διάσταση» εξήγησε.
Στην αρχή τους φωτογράφιζε με τα ντραμς τους, όπου εκείνοι συμφωνούσαν να συναντηθούν μαζί της. Μετά αντιλήφθηκε ότι το πρότζεκτ θα γίνει βιβλίο και ήθελε να συναντά τους μουσικούς στους προσωπικούς τους χώρους, στα σπίτια, τα στούντιο, τα γκαράζ, καθώς κατάλαβε ότι η φωτογράφηση στο περιβάλλον, το οποίο βρίσκονται καθημερινά θα επέτρεπε την καλύτερη κατανόηση της προσωπικότητάς τους.
Παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι στο βιβλίο της ζουν σε όλο τον κόσμο και συχνά κατοικούν σε διαφορετικούς μουσικούς κόσμους, η O’Callaghan είπε ότι θα μπορούσαν να ανήκουν σε μια μεγάλη φυλή, στην οποία συγκεκριμένες μπάντες και οι ντράμερς τους είναι λέξεις μιας κοινής γλώσσας.
Ο Τζακ Γουάιτ των «White Stripes» ο Στίβεν Ντροζντ των «Flaming Lips», η Τζούλι Έντουαρντς των «Deep Vally» και ο Τζούντι Στέφενς των «Big Star» και «Golden Smog» όλοι αναφέρουν ως επιρροή τον Τζον Μπόναμ των «Led Zeppelin».
Ωστόσο οι συνεντεύξεις στο βιβλίο μιλούν για διαφορετικές μουσικές φιλοσοφίες. «Ο καθένας έχει τη δυνατότητα να γίνει μεγάλος ντράμερ», υποστηρίζει ο Πάτρικ Κάρνεϊ από τους «Black Keys» «εφ’ όσον παίζει με τους σωστούς ανθρώπους».
Αλλά ο ντράμερ της R & B Τζέιμς Γκάντσον θεωρεί ότι η δουλειά είναι ένα ξεχωριστό είδος προσωπικής αλχημείας.
«Οι άνθρωποι συνήθιζαν να λένε – και είναι αλήθεια – είτε το έχεις, ή δεν το έχεις» πρόσθεσε. «Υπάρχει ένας ρυθμός, και ό, τι πηγάζει από αυτό είναι μια αύρα. Δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο από αυτό».
Πηγή: The New York Times