Στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», μία ώρα πριν από την έναρξη της πρόβας για την παράσταση «Αύγουστος», συναντιόμαστε με τη Βίκυ Βολιώτη για να μιλήσουμε με αφορμή της νέα της θεατρική δουλειά. Τη ρωτώ εάν έχει δει την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία με την Μέριλ Στριπ και την Τζούλια Ρόμπερτς, μεταξύ άλλων εκλεκτών Αμερικανών ηθοποιών, και αφού απαντάει καταφατικά σπεύδει να μου διευκρινίσει ότι η παράσταση έχει πολύ περισσότερο χιούμορ από την ταινία που έδινε έμφαση στο δράμα των οικογενειακών σχέσεων.
Φαίνεται ότι έχει ανάγκη να τονίσει το στοιχείο αυτό («Βέβαια μιλάμε για χιούμορ που σε κάνει να σκέφτεσαι», λέει, «που ενώ γελάς σφίγγεται κάπως και η καρδιά σου») και το καταλαβαίνω γιατί όταν λίγο αργότερα θα μου μιλήσει για μια δύσκολη περίοδο της ζωής της, δεν θα χάσει την ηρεμία της ούτε θα προσπαθήσει στο ελάχιστο να αναδείξει το μελό των γεγονότων. Ίσως γιατί η Βίκυ Βολιώτη έχει καταλάβει πια ότι όλοι πάνω κάτω τα ίδια λούκια τραβάμε και δεν είμαστε μόνοι σε αυτοί τη ζωή. Αρκεί να υπάρχουν φίλοι να μας το θυμίσουν.
Όταν διάβασα το θεατρικό κείμενο του «Αύγουστου», που μου έστειλε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ενθουσιάστηκα. Είχα πολλά χρόνια να νιώσω ότι μου αρέσει τόσο πολύ ένα σύγχρονο έργο. Έχει πάρα πολύ χιούμορ μολονότι πραγματεύεται τις δύσκολες σχέσεις μιας οικογένειας. Παρά το ότι οι καταστάσεις είναι μεγεθυμένες, έτσι συμβαίνει στο θέατρο, αναγνωρίζεις 100% παθογένειες της οικογένειας∙ της δικής σου, του δίπλα, ενός φίλου.
Όλοι οι χαρακτήρες του έργου είναι πολύ δουλεμένοι. Και πρόκειται για ομαδικό παιχνίδι. Είμαστε 12 ηθοποιοί πάνω στη σκηνή σχεδόν non-stop. Είμαστε μεγάλη ομάδα, πράγμα ασυνήθιστο στις μέρες μας σε παράσταση ιδιώτη παραγωγού και όχι του Εθνικού.
Ο «Αύγουστος» εστιάζει κυρίως στη σχέση των παιδιών με τη μητέρα και κατ’ επέκταση στις λεπτές ισορροπίες που διαμορφώνονται ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Η σχέση των γονιών με τα παιδιά είναι μια σχέση που θα μας απασχολεί στον αιώνα τον άπαντα. Είναι η σχέση που μας καθορίζει και είναι, δυστυχώς, αυτή που μας προκαλεί πολλές φορές τα μεγαλύτερα τραύματά μας παράλληλα βέβαια με τη χαρά και την αγάπη.
«Υποδύομαι την Άιβι, είμαι μία από τις τρεις κόρες της Θέμιδας Μπαζάκα. Είναι αυτή που δεν έχει κάνει την επανάσταση της, είναι η πιο εσωστρεφής και η πιο υπόγεια. Αυτοί οι άνθρωποι αν βρουν τη δίοδο θα φτάσουν στην πιο μεγάλη έκρηξη».
Δεν είναι τυχαίο ότι το έργο είναι αμερικάνικο και έχει τόσο χιούμορ παρά το σοβαρό του θέμα. Οι Ευρωπαίοι τα αντιμετωπίζουν όλα αυτά με περισσότερη βαρύτητα που φτάνει στη σοβαροφάνεια. Θα φέρω ένα ελαφρύ παράδειγμα, το πώς σατιρίζουν ο ένας τον άλλον στα Όσκαρ, το πώς κάνουν πλάκα με την όλη διαδικασία της βράβευσης∙ όλο αυτό δείχνει έναν λαό που δεν φοβάται να χλευάσει τον εαυτό του. Αλλά το χιούμορ του έργου δεν είναι αμερικάνικο, θα φτάσει καλά και στο δικό μας το κοινό.
Υποδύομαι την Άιβι, είμαι μία από τις τρεις κόρες της Θέμιδας Μπαζάκα. Είναι αυτή που δεν έχει κάνει την επανάσταση της, είναι η πιο εσωστρεφής και η πιο υπόγεια. Αυτοί οι άνθρωποι αν βρουν τη δίοδο θα φτάσουν στην πιο μεγάλη έκρηξη. Δεν είναι πάντα εύκολο αυτό. Θα τους βοηθήσει ένας εξωγενής παράγοντας, ίσως ένας έρωτας.
Οι ρόλοι που αναλαμβάνουμε να παίξουμε στη ζωή μας δεν αντιστοιχούν, πάντα, σε αυτό που είμαστε. Για κάποιους λόγους επωμιζόμαστε έναν ρόλο και προσπαθούμε να τον φέρουμε εις πέρας μέχρι το τέλος της ζωής μας. Μερικές φορές είναι και τυχαίο όλο αυτό. Ας πούμε μεταξύ δυο αδερφών αν ο ένας προλάβει και φύγει νωρίτερα τότε είναι αυτός που θα μείνει που θα αναλάβει τη φροντίδα των γονιών. Αυτό προκύπτει από τα πράγματα και μετά σε παίρνει η μπάλα και η ζωή και λες «Πού να τους αφήσω τώρα εγώ;». Δεν σημαίνει ότι έτσι είναι φτιαγμένος αυτός ο άνθρωπος, είναι οι συνθήκες που τον έφεραν σε μια θέση.
Και πέρσι η παράσταση στην οποία συμμετείχα, το «Αγαπημένε μου Χέρμπερτ» στο Τέχνης, είχε το ίδιο θέμα αν και με διαφορετική αντιμετώπιση καθώς είναι ένα γερμανικό έργο άλλης εποχής. Σκέφτομαι εάν είναι τυχαίο ότι ήρθαν αυτά τα έργα στη ζωή μου και τα επιλέγω ή επειδή είμαι σε μια διαδικασία αναθεώρησης με αφορμή ότι έκανα κι εγώ τη δική μου οικογένεια. Έχω πια την κόρη μου και νομίζω, ότι έστω και ασυνείδητα, αυτό με επηρεάζει και με κάνει να σκέφτομαι τη σχέση μου με τους δικούς μου γονείς και κατ’ επέκταση τη σχέση μου μαζί της. Δεν ξέρω αν με βρίσκουν τα έργα ή αν εγώ τα βρίσκω αλλά σίγουρα η αλληλεπίδραση με κάνει να σκεφτώ πολύ πάνω στα δικά μου δεδομένα, τη δική μου πρώτη οικογένεια.
Έχουμε υιοθετήσει την κόρη μας, από την Αιθιοπία. Από μικρή ηλικία ήθελα να υιοθετήσω ένα παιδί, σαν ζευγάρι το βάλαμε στο τραπέζι, το συζητήσαμε και απλώς ήθελε κάποιο χρόνο για να ωριμάσει και να πούμε ότι είμαστε έτοιμοι. Η διακρατική υιοθεσία δεν είναι τόσο δύσκολη όσο φαντάζεται κανείς. Η μεγαλύτερη δυσκολία στην Ελλάδα είναι ότι δεν υπάρχουν, ευτυχώς, πολλά βρέφη προς υιοθεσία. Στη χώρα μας υπάρχουν προβλήματα νομοθεσίας όμως στις περισσότερες χώρες η γραφειοκρατία γύρω από την υιοθεσία είναι μεγάλη. Έχει μια λογική με την έννοια ότι υπάρχει ένας έλεγχος.
Έχω σκεφτεί ότι θα μπορούσε η Άννα να πέσει θύμα σχολικού bullying. Αλλά θεωρώ ότι δεν είναι σωστό να προχωρά κανείς στη ζωή βάζοντας μπροστά τα εμπόδια και τους φόβους. Σαφώς έχω αγωνία το πώς και πόσο θα έχει αντίκτυπο αυτό επάνω της και πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια, γιατί κι αυτό παίζει τον ρόλο του. Άλλωστε bullying μπορεί να υποστεί ένα παιδί για εντελώς ασήμαντα πράγματα. Την ίδια σκέψη και αγωνία θα είχα για το πώς θα προστάτευα το βιολογικό παιδί μου από μια επίθεση. Αυτό που πρέπει να κάνει ένας γονιός είναι να θωρακίσει το παιδί του, να του εμφυσήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, να το κάνει να νιώθει ασφαλές στο οικογενειακό του περιβάλλον και ότι μπορεί να στηριχθεί σε αυτό και να του μάθει ότι δεν πρέπει να φοβάται να αγαπήσει ακόμη κι αν δεν υπάρχει άμεση ανταπόδοση.
Ως παιδί ήμουν ατρόμητη. Δεν είχα αίσθηση του κινδύνου και όταν την είχα δεν την άφηνα να μου ορίσει τη ζωή. Πήγαινα κόντρα στον φόβο γνωρίζοντας ότι μπορεί να υπάρχουν επιπτώσεις. Όταν τελείωσα τη Δραματική Σχολή άλλαξαν τα πράγματα. Εκεί ξεκίνησαν οι φοβίες μου, τις είχα σχεδόν όλες κλειστοφοβία, αγοραφοβία, υψοφοβία, αρρωστοφοβία. Υπήρχαν και περίοδοι που δυσκολεύτηκα πολύ στην καθημερινότητά μου. Ζορίστηκα πολύ παρότι πάντα μέσα μου υπήρχε ένα κομμάτι που μου έλεγε να το παλέψω, να μην παραδώσω τα όπλα. Έτσι ξεκίνησα την ομοιοπαθητική η οποία με βοήθησε πολύ, αν και δεν είμαι σίγουρη αν είναι placebo ή όχι.
Την ίδια περίοδο έγινα φίλη με τον Θοδωρή Αθερίδη. Ήμουν σε μια παράσταση του όταν ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού. Δεν το είχα πει σε κανέναν γιατί δεν ήξερα καλά καλά τι έχω και επειδή πίστευα ότι δεν έστεκα και πολύ καλά. Ο Θοδωρής όμως το κατάλαβε και με έπιασε ο ίδιος να μου μιλήσει. Με βοήθησε τρομερά και είναι αυτός που με στήριξε. Εάν δεν το έχεις περάσει δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει ο άλλος. Άρχισα να το συζητώ και ήταν ανακουφιστικό να καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και άλλοι γύρω μου με τα ίδια ζητήματα, δεν ήμουν μόνη μου. Λες «ορίστε ότι κι αυτός έχει τα ίδια προβλήματα αλλά λειτουργεί στη ζωή τους, δεν είμαστε τρελοί».
«Ως παιδί ήμουν ατρόμητη. Δεν είχα αίσθηση του κινδύνου και όταν την είχα δεν την άφηνα να μου ορίσει τη ζωή».
Τότε ήμουν και στο «Λόγω Τιμής». Ο χρόνος των γυρισμάτων ήταν υπέροχος και με βοήθησε επίσης πάρα πολύ. Κανένας μας δεν βίωσε έντονα τον αντίκτυπο της σειράς γιατί τον μοιραστήκαμε. Ήμασταν παρέα και είναι από τα πράγματα που θυμάμαι με πάρα πολύ μεγάλη αγάπη.
Συνειδητή απόφαση για το ότι θα γίνω ηθοποιός πάρθηκε μόνο μια φορά, όταν αποφάσισα να δώσω στη σχολή. Όλο το υπόλοιπο είχε έρθει φυσικά και αβίαστα. Από το δημοτικό συμμετείχα σε παραστάσεις, ήμουν στη δραστήρια θεατρική ομάδα της θεατρικής σχολής, είχα έναν καθηγητή που μας πήγαινε σε παραστάσεις και μας μιλούσε για ποίηση. Είναι τόσο σημαντικό να έχεις έναν δάσκαλο να σου ανοίξει την πόρτα, σκέφτομαι τι θαύματα μπορούν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί.
Στη β’ λυκείου έχασα τον πατέρα μου που πρώτος απ’ όλους είχα καταλάβει που το πήγαινα. Μου είχε πει να κάνω ό,τι θέλω αλλά να δοκίμαζα και το πανεπιστήμιο. Ένιωσα ότι του το χρωστούσα, έδωσα πανελλαδικές και κάπου εκεί χάθηκε η ιδέα της δραματικής σχολής. Πέρασα στο Πάντειο, πήγα γράφτηκα αλλά δεν πάτησα το πόδι μου αν και πριν κάποια χρόνια πήγα ξανά, παρακολούθησα μάλιστα και τα παράτησα στην εξεταστική. Σκέφτηκα λοιπόν τότε που μπήκα «Αυτό θέλεις να κάνεις στη ζωή σου;». Μια ημέρα μου πήρε και τη θυμάμαι πολύ έντονα. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που συζήτησα σοβαρά με τον εαυτό μου. Υπήρχε μια ωριμότητα σε αυτή την καθαρή απόφαση, που ίσως δεν την έχω βιώσει ξανά στη ζωή μου.
