Είναι μία από τις πιο μακρόβιες και παραγωγικές μπάντες της Αθήνας. Γι’ αυτό παραξενευτήκαμε που τον τελευταίο καιρό δεν είχαμε νέα τους. Μας υπενθύμισαν όμως την παρουσία τους πολύ πρόσφατα μέσω του σινεμά, αφού έντυσαν μουσικά την ταινία Τρου Μπλου του Χάρη Ραφτογιάννη, ένα ικαριώτικο λαβ στόρι υπερηλίκων, που συμμετείχε στις Νύχτες Πρεμιέρας, στο διαγωνιστικό τμήμα μικρού μήκους του Φεστιβάλ. Ο Vice και η Δώρα, τα δύο βασικά μέλη των Velvoids, μας εξηγούν παρακάτω ότι έκαναν επίσης και πολλά άλλα πράγματα – κι έχουν στα σκαριά ακόμα περισσότερα…
Έχουμε σχετικά καιρό να σας δούμε live, και γενικότερα να μάθουμε νέα σας…Όντως.
Πώς κύλησε ο τελευταίος χρόνος για την μπάντα; Καλά είμαστε. Κάπου στο τέλος της περασμένης χρονιάς ηχογραφήσαμε μερικά κομμάτια αλλά είπαμε να προσθέσουμε και άλλα που βγήκαν στην πορεία και να κυκλοφορήσουμε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ. Πάνω σε αυτό δουλεύουμε αυτόν τον καιρό.
Έχοντας ξεκινήσει από το 2003, είστε μία από τις παλιότερες πλέον, εν ενεργεία μπάντες της Αθήνας. Τι μπορεί να σου λείψει, και τι δεν σου λείπει καθόλου απ’ όλη την ιστορία τού να έχεις μια μπάντα, όταν αποφασίζεις να κάνεις ένα διάλειμμα; Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που να μας λείπει αυτόν τον καιρό, γιατι η μπάντα δεν έχει κάνει ακριβώς διάλειμμα, απλώς δεν έχουμε κάνει live. Απορρίψαμε κάποια shows και festivals εδώ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό από τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά δεν υπήρξε κάποιο σχέδιο πίσω από αυτό, απλά δεν το κάναμε και αντ’ αυτού επικεντρωθήκαμε στο νέο υλικό. Η δισκογραφική μας εταιρεία (TBMR RECORDS) επίσης μας κρατάει σε εγρήγορση. Κυκλοφορήσαμε το πρώτο album των Azraq Sàhara (σε παραγωγή Vice), βγάλαμε επίσης ένα βιβλίο ποίησης δικό του (The Smile of a Crocodile) και πιο πρόσφατα ένα ακόμα βιβλίο, visual poetry (A Pill is a Moon), της Kroutsef (Βάσιας Μπακογιάννη). Μέσα σε όλα αυτά παντρευτήκαμε πολύ πρόσφατα και είμαστε ενθουσιασμένοι με αυτό.
Ω, συγχαρητήρια. Οπότε μοιάζετε να έχετε ανανεωμένη ενέργεια. Ποια είναι τα πιο κοντινά σχέδιά σας; Σύντομα, την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου, ο Vice θα κάνει σόλο σετ με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της Kroutsef στο χωρό του δισκάδικου Underflow. Έχουμε στο άμεσο πρόγραμμα ακόμα κάποιες κυκλοφορίες απο διάφορους καλλιτέχνες όπως και τις προετοιμασίες για το δεύτερο Τhinkbabymusic festival, ενώ ένα από τα κομμάτια μας πρόκειται να συμπεριληφθεί σε μια ταινία που θα βγει το επόμενο διαστημα, η τέταρτη συμμετοχή για τους Velvoids σε ταινία τον τελευταίο χρόνο. Και φυσικά, κάπου μέσα σ’ όλα αυτά θα κυκλοφορήσει το καινούργιο μας άλμπουμ!
Έχετε γυρίσει κάμποσα videos για τα κομμάτια σας, νομίζω μάλιστα τα περισσότερα –αν όχι όλα;- τα επιμελείστε οι ίδιοι. Έχουν μάλιστα αυτό που λένε μια δεδομένη «κινηματογραφική αισθητική», superimpositions, extreme close-ups, found footage, μια αίσθηση super-8 κ.λπ. Τη στιγμή που φτιάχνετε τα κομμάτια σας, σκέφτεστε πάντα τη video-κινηματογραφική εκδοχή τους; Ή είναι μια εντελώς ξεχωριστή διαδικασία; Δεν σκεφτόμαστε ποτέ το video τη στιγμή της σύνθεσης ή της ηχογράφησης, βέβαια ό,τι κάνουμε κάθε φορά δημιουργεί κάποιες εικόνες στο κεφάλι μας και ίσως συνδέεται με μια ατμόσφαιρα, αλλα ποτέ τόσο συγκεκριμένα. Οι ιδέες για τα videos έρχονται αργότερα και είναι πάντα αυθόρμητες. Ο Βασίλης Στεργίου είχε κάνει το πρώτο μας video “Only F Lonely” (2003), που ξεκίνησε από μια απλή ιδέα που είχε να μας τραβήξει ενώ καθόμασταν στον καναπέ. Αυτό κάναμε και η όλη διαδικασία δεν κράτησε πάνω από 5 λεπτά. Ή το video του “Bear” για παράδειγμα, που αρχικά είχε ζητήσει ο Brian M Viveros να το κάνει αλλά καταλήξαμε να το φτιάξουμε με τον Βασίλη (Στεργίου), χρησιμοποιώντας διάφορα πλανα από tours και ηχογραφήσεις εκείνης της περιόδου. Αυτό τελικά ίσως να του έδωσε μια αίσθηση home movie και κατέληξε να προβληθεί στο φετινό SXSW (South by Southwest festival, Austin, Texas).
Από εκεί και πέρα, πάντα σε συνεργασία μαζί του, επιμελούμαστε τα videos της μπάντας. Υπάρχουν μετά και κάποια άλλα videos στα οποία δεν είχαμε καμία ανάμειξη, όπως αυτό για το κομμάτι “Sodamuck No.10″ που ήταν η συνεργασία η οποία μας είχε πρωτοφέρει σε επαφή με τον Brian Viveros, και ένα εναλλακτικό βίντεο για το “Αspidistra” που προκύπτει από το documentary The Thing About Greece. A Snowboard Documentary, του Θεμιστοκλή Λαμπρίδη, και αυτό έχει πάντα ένα άλλο ενδιαφέρον γιατί αφήνεται το κομμάτι ολοκληρωτικά στα χέρια ενός άλλου δημιουργού ή σκηνοθέτη. Ενδέχεται να ξανασυνεργαστούμε με τον Brian και τον Θέμη στο μέλλον, όπως και με τον Χάρη (Ραφτογιάννης).
Είναι ένα κινηματογραφικό/μουσικό κλισέ, ένα αμάξι ή μια μηχανή να μαρσάρει στο highway με ροκ υπόκρουση. Στο Τρου Μπλου ένα κομμάτι σας (“Sheekan Dye”) συνοδεύει την 85χρονη Ελπινίκη-«Πιτσιρίκα» όταν βάζει μπρος το παμπάλαιο κόκκινο Λάντα της για να ξεχυθεί στους δρόμους της Ικαρίας. Σας εκφράζουν τέτοιου είδους, ας πούμε απρόβλεπτα ταιριάσματα; Σίγουρα προτιμάμε κάτι τέτοιο από μια κλισέ σκηνή του Easy Rider, αν και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει και τόση σημασία τι εκφράζει τον μουσικό ή την μπάντα αλλά τι είναι αυτό που οραματίζεται ο σκηνοθέτης για την εκάστοτε σκηνή. Ο Χάρης επικοινώνησε μαζί μας αρχικά έχοντας δείξει ενδιαφέρον για κάποια κομμάτια μας που είχε ακόυσει, του στείλαμε μετά και το “Polynesia Baby”, το τελευταίο άλμπουμ μας, και επέλεξε κάποια κομμάτια μας, ένα από αυτά και το “Sheekan Dye” που ακούγεται στη σκηνή που ανέφερες. Όταν μας έστειλε την ταινία που βρισκόταν ακόμα στη διαδικασία του μοντάζ μας άρεσε πολύ και αισθανθήκαμε ότι η μουσική ταίριαξε όντως στην εικόνα. Οπότε ναι, μας εκφράζει. Γενικά, ένα κομμάτι παύει να σου ανήκει πλήρως μετά την κυκλοφορία του, αφήνεται στον ακροατή ή σε κάποιον άλλο δημιουργό και έτσι αποκτά θέση σ’ ένα διαφορετικό σύνολο. Πιστεύουμε πως ο Χάρης έκανε εξαιρετική δουλειά σε αυτό και χαρήκαμε που συμμετείχαμε.
Είστε κι εσείς ένα ζευγάρι, με καταγωγή από την Αμερική –τουλάχιστον ο Vice. Πώς είδατε τη μουσική σας να δένει με την ιστορία του ζευγαριού των υπερήλικων, επίσης προερχόμενων από τις Η.Π.Α., στο Τρου Μπλου; Νιώσατε κάποια ανεπαίσθητη ταύτιση, ή έστω συμπάθεια μαζί τους;Ανεξάρτητα από τη σχέση που έχουμε με την Αμερική νιώσαμε συμπάθεια για τον Σταμάτη και την Ελπινίκη, για τον τρόπο που ζουν τη ζωή τους και για αυτό το δέσιμο που βλέπεις να έχουν μεταξύ τους. Η επιστροφή τους στην Ικαρία σίγουρα τους έσωσε τη ζωή και πιστεύουμε πως η ταινία παρουσιάζει το συγκεκριμένο θέμα με έναν τρόπο διαφορετικό από τον συνηθισμένο, που είναι πάντα καλό να το συναντάς. Πάντως, αν και δεν έχουμε μια απολύτως αντικειμενική εικόνα για τη μουσική μας, θεωρούμε ότι λειτούργησε πολύ καλά στο Τρου Μπλου και ευχόμαστε στον Χάρη ό,τι καλύτερο!
Και κάτι σχετικά άσχετο: Έχετε μια/δυο/τρεις λέξεις ξεχωριστά για Ομπάμα, Τραμπ και Χίλαρι (που συμμετέχει, με κάποιον τρόπο, στο Τρου Μπλου); John F Kennedy.
