Τους αγαπάμε και δεν το κρύβουμε για το ατόφιο pop sensibility τους (που λένε και στο χωριό μας), γιατί δεν γερνάνε παρόλο που δεν κρύβουν τα χρόνια τους και τώρα γιατί μαθαίνουμε από πρώτο χέρι ότι έχουν ζηλευτές δισκοθήκες. Ο λόγος στη Sarah, τον Pete και τον Bob…
Οι μπάντες που άλλαξαν τη ζωή της Sarah Cracknell
T. Rex
Έμαθα τους T. Rex από τη μαμά μου και θυμάμαι πως όταν όταν ήμουν παιδί κι έβλεπα τον Marc Bolan στο Top Of The Pops με το φτερωτό του μποά, τις πούλιες και το make-up, τον ερωτεύτηκα! “Ride A White Swan”, “Jeepster”, “Get It On”, “Metal Guru” και το ένα χιτ διαδεχόταν το άλλο!
Blondie
Νομίζω ότι εξαιτίας των Blondie κατέληξα στην πρώτη μου μπάντα. Η Debbie Harry μου φαινόταν καταπληκτική, και δεν ήταν απλά γοητευτική, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι των Blondie σε κάθε επίπεδο. Κατάφερναν να συνδυάζουν ποπ μελωδίες με μπόλιγο τσαγανό. Το να είμαι μέλος σε μια μπάντα ήταν πολύ ελκυστικό για μένα, μου φαινόταν σαν να ήμουν στην καλύτερη συμμορία του κόσμου. Όταν λοιπόν στα 15 μου γνώρισα ένα τύπο στην παμπ της γειτονιάς που έλεγε ότι ξεκινούσε μια μπάντα και έψαχνε τραγουδιστή, άρπαξα την ευκαιρία!
Felt
Ψυλλιάστηκα τους Felt στο μέσο της εφηβείας μου και παρέμεινα μεγάλη φαν σε όλα τα 80s. O αιθέριος, απόκοσμος ήχος του ήταν πολύ ελκυστικός και αφού πήρα το δίπλωμα οδήγησης συνήθιζα να φορτώνω πολλούς φίλους στο μικρό μου Citroen 2CV και οδηγούσα στην εξοχή μέχρι να τους πετύχω κάπου να παίζουν ζωντανά. Τους θυμάμαι να παίζουν στο Brighton με ένα ζευγάρι Go Go Dancer’s στη σκηνή. Το The Splendour Of Fear είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, πιθανότατα γιατί είναι το πρώτο με το οποίο «κόλλησα». Έχει μερικούς μεγάλους, υπερβολικούς στίχους, αλλά εντάξει, ήμουν έφηβη!
Οι μπάντες που άλλαξαν τη ζωή του Pete Wiggs
The Left Banke
Αν και προφανώς χρωστάνε πολλά στη «Βρετανική Εισβολή» των τελών της δεκαετίας του 60, ο συνδυασμός μπαρόκ, ψυχεδέλειας και τζαζ συνθέσεων με τα φωνητικά του Steve Martin και τους περίεργους, συχνά, στίχους και τίτλους τραγουδιών («Barterers and their Wives» για παράδειγμα) τους κάνει πολύ ιδιαίτερους.
The Fall
Στα τέλη των 80s και τις αρχές των 90s ο Bob κι εγώ ήμασταν ολίγον τι εμμονικοί με τους Fall. Ο Mark E Smith είχε μια πανούργα στριφνότητα που δε διέφερε από του Serge Gainsbourg. Η μουσική ήταν ωμή και απίστευτα πιασάρικη.
The Chairmen of the Board
Ήταν η πύλη μου για να μπω στον psychedelic soul funk της εταιρίας Invictus. Η βασανισμένη εκφορά του λόγου του General Johnson μπορεί να ήταν ακόμη πιο θλιμμένη από το κατά κανόνα θλιμμένο πρόσωπό του, αλλά χορεύαμε – με δάκρυα στα μάτια.
Οι μπάντες που άλλαξαν τη ζωή του Bob Stanley
The KLF
Πέρα από το ότι είναι μία από τις μπάντες που θα ήθελα πολύ να ακούσω σε ένα πανηγύρι, είναι μία πολύ συγκροτημένη, ξεκάθαρη ιδέα, υλοποιημένη τέλεια. Όλα κολλάνε μεταξύ τους. Είναι πολύ εύκολο να πεις «αυτό είναι πολύ KLF». Δεν μπορείς να το πεις αυτό για πολλές μπάντες – άντε, ίσως για τους Beatles και τους Status Quo.
Broadcast
Τους λατρεύω γιατί δημιούργησαν πανέμορφη μουσική έχοντας τις πιο αντισυμβατικές και μη ροκ επιρροές. Η φωνή Trish Keenan ήταν απίθανη, αλλά θαύμαζα και τον τρόπο με τον οποίο κάθε άλμπουμ φαινόταν ότι ήταν αποτέλεσμα έντονης συγκέντρωσης. Επίσης δεν ντρέπονταν να μοιραστούν τις επιρροές τους με το κοινό – το επερχόμενο tribute στον Basil Kirchin στο Hull, ο οποίος από άγνωστος έχει γίνει τοπικός ήρωας, έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με τους Broadcast. Για μένα είναι το πιο επιδραστικό γκρουπ των τελευταίων 20 ετών, μαζί με τους Earl Brutus.
The Beach Boys
Κάποιος τους περιέγραψε κάποτε ως «το πιο συναισθηματικά ικανοποιητικό γκρουπ» και δε μπορώ να διαφωνήσω. Από ακραία ανάταση (“Surfin’ USA”) σε απόγνωση (“Til I Die”), από σπουδαία ομορφιά (“Surfs Up”) σε απόλυτη σάχλα (“Loop Di Loop”), σε ένα γκρουπ που είχε μία ιδιοφυία (Brian) και τον μεγαλύτερο μαλάκα της ποπ μουσικής. Ακόμη και τώρα, απίστευτο ακυκλοφόρητο υλικό εμφανίζεται κάθε λίγα χρόνια.
