Ανοιξιάτικη βόλτα στην πόλη με ένα ζευγάρι sneakers

Πόσο γαλήνια φαίνεται η πόλη από ψηλά. Η Αθήνα με την άτακτη ρυμοτομία της που της χαρίζει μια γοητεία άναρχη, λούζεται αυτές τις μέρες από το ανοιξιάτικο φως. Μέρες που μοσχοβολούν από τα άνθη των αναρίθμητων νεραντζιών που ξεπηδούν με θράσος στα πεζοδρόμια και σε προκαλούν να πατήσεις ένα pause σε όλα και να αρχίσεις τις βόλτες, να δεις την πόλη με μάτια καθαρά, να ανακαλύψεις και πάλι από την αρχή όλα εκείνα που σε κάνουν να την αγαπάς. Την ιστορία της να σκοντάφτει πάνω σε graffiti, τα ορόσημα της να συναντιούνται με νέα στέκια.

Στο λόφο του Λυκαβηττού, ένα ελαφρύ αεράκι κάνει πιο ευχάριστη την παρατήρηση της Αθήνας. Το εμβληματικό θέατρο, που φιλοξένησε τόσες και τόσες συναυλίες μοιάζει σα να περιμένει κάποιον να παίξει ένα ακόρντο, κάποιον να τραγουδήσει μια νότα, για αρχίσει να αναπνέει και πάλι. Ο ήλιος παιχνιδίζει ανάμεσα από τις σειρές των καθισμάτων που τους λείπει το ανθρώπινο σώμα και το καρτερούν, όπως οι ερωτευμένοι το ταίρι τους που έχει αργήσει στο ραντεβού. Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια πλησιάζει και η βοή της πόλης. Οι μοναδικοί της ήχοι που μετρούν τον παλμό της καθημερινότητας. Θες να πας σε κάθε γωνιά της, να κινηθείς χωρίς όρια, μια εμπειρία που γίνεται ακόμα πιο συναρπαστική και ευχάριστη με ένα ζευγάρι sneakers, adidas NMD.

Μπαίνω στο Κολωνάκι, μια γειτονιά με ιστορία, χώρος εκπλήρωσης του αστικού ονείρου, που στη συλλογική μνήμη έχει ταυτιστεί με την ελίτ, μα είναι μια βαθιά καλλιτεχνική γειτονιά που έζησε underground εποχές με περσόνες σύμβολα. Για παράδειγμα ο Λεωνίδας Χρηστάκης, εικαστικός, συγγραφέας και εκδότης του θρυλικού Ιδεοδρομίου μεταξύ άλλων, αναστάτωνε κάθε τόσο τη γειτονιά με τις πρωτοπορίες του. Ή η Ματούλα, με τις τρέλες της, που μια μέρα δε δίστασε να εμφανιστεί στην Πλατεία Φιλικής Εταιρείας, πάνω σε ένα άλογο.

Κατηφορίζω τη Σίνα και νιώθω μια παράξενη ενέργεια, όλα γύρω μου μοιάζουν διαφορετικά και αυτό γατί όσες φορές και αν ρίξεις τα μάτια σου σε αυτή την πόλη, πάντα θα ανακαλύπτεις κάτι καινούριο. Όπως για παράδειγμα εκείνο το ασύλληπτης ομορφιάς art nouveau κτίριο, με κάποιες δυνατές νεοκλασικές λεπτομέρειες, Σίνα 46, που είναι και το μοναδικό τέτοιου ρυθμού κτίριο στην Αθήνα. Instagram ευκαιρία! Πατάς κλικ και συνοδεύεις τη φωτογραφία με ένα caption, λίγο πιο λυρικό απ’ ό,τι συνήθως. Αυτή η πόλη είναι μια τεράστια δεξαμενή έμπνευσης.

Δε γίνεται να κατεβαίνεις τη Σίνα και να μην μπεις έστω για λίγο στο δισκάδικο Rock n’ Roll Circus. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να βρεις στις προθήκες του. Άλλωστε κάθε ώρα είναι η κατάλληλη ώρα για diggin’ είτε είσαι μυημένος στο βινύλιο, είτε όχι. Και η πόλη με ένα δίσκο μοιάζει. Προσμένει το άγγιγμα της βελόνας, να της χαράξει τους δρόμους, για να αρχίσουν και αυτοί με τη σειρά τους να τραγουδούν. Η βελόνα, είσαι εσύ.

Φτάνοντας στην Ακαδημίας, στέκομαι και χαζεύω για λίγο το μεγαλοπρεπές κτίριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Όλα γύρω του αλλάζουν και μετασχηματίζονται, άνθρωποι το προσπερνούν χωρίς να του δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Δυστυχώς το κάνουμε αυτό οι Αθηναίοι καμιά φορά. Οι ρυθμοί μας, μας κάνουν να περπατούμε σκυφτοί και ξεχνάμε να θαυμάσουμε τα κοσμήματα της κάθε γειτονιάς. Τα θεωρούμε δεδομένα. Όμως δεν είναι. Τρόλεϊ και αυτοκίνητα ανακλώνται στα τζάμια της επιβλητικής εισόδου του θεάτρου με το χρυσό περίγραμμα. Ένα αγόρι με ένα backpack περιμένει χαζεύοντας το κινητό του. Μοιάζει με φοιτητής. Πριν προλάβω να διασχίσω το δρόμο, ένα κορίτσι με πλούσια καστανά μαλλιά, που μόλις έχει βγει από το κτίριο της Ίριδος, με βιαστικό αλλά ανέμελο βήμα τον πλησιάζει και τον φιλά. Πόσα και πόσα ραντεβού θα έχουν δοθεί μπροστά από τη Λυρική. Θα έπαιρνε μια ζωή για να τα μετρήσουμε.

Υπάρχει μια πόλη μέσα στην πόλη. Ακόμα μια ιδιαιτερότητα της Αθήνας. Ποια είναι αυτή; Οι στοές της, που έχουν να αφηγηθούν πολλές ιστορίες από τους βιαστικούς που τις διασχίζουν καθημερινά για να κόψουν δρόμο κι εκείνους που χάνονται μέσα τους σα να είναι σε λαβύρινθο, σκαλίζοντας τη μνήμη του άστεως. Μια από αυτές είναι και η Στοά του Βιβλίου, προέκταση της στοάς Αρσακείου με την εντυπωσιακή γυάλινη οροφή, στο κέντρο της οποίας διαμορφώνεται ένας περίτεχνος θόλος που επιτρέπει στο φυσικό φως να χαρίζει στο χώρο ένα ιδιαίτερο χρώμα. Σκέφτομαι πως η Στοά του Βιβλίου είναι ένα σταυροδρόμι του χρόνου. Εκεί που νέοι και μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, έρχονται κοντά εξαιτίας της αγάπης τους για κάτι τόσο διαχρονικό και αναλλοίωτο, το βιβλίο. Στο κέντρο της στοάς, με οδηγό το σχήμα της γυάλινης οροφής, σχηματίζεται οκταγωνική πλατεία, που την κοσμεί ένα παλιό τυπογραφικό πιεστήριο. Ομορφιά.

Η πόλη σου, η πόλη μας, η Αθήνα, είναι ένας λευκός καμβάς που περιμένει να γεμίσει με χρώματα, αναμνήσεις και σχέδια, με δημιουργία. Η εξερεύνηση του αστικού τοπίου ξεκίνησε. Θα έρθεις μαζί μας;