To Fullcolor δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Sebastien a.k.a. Spike69, το 2003 και μέσα σε λίγα χρόνια μεταμορφώθηκε στο πιο αντιπροσωπευτικό site όλης της ελληνικής graffiti σκηνής. 13 χρόνια μετά τη δημιουργία της ομάδας, το Fullcolor μετατρέπεται σε μια γκαλερί, η οποία ξεκινάει το ταξίδι της, την Παρασκευή, 26 Φεβρουαρίου. Στόχος του crew είναι η προβολή της τέχνης του graffiti, μέσα από έναν μικρό χώρο, που θα επικοινωνεί με τον έξω κόσμο. Πέρα από την γκαλερί, ο Spike69 οραματίζεται το ταξίδι του ελληνικού graffiti σε όλο τον κόσμο με βάση πάντα την αρχή της συλλογικότητας. «Ομαδικά προχωράμε καλύτερα. Ή ο ένας θα τους ρίξει όλους ή ο ένας θα τους τραβήξει όλους προς τα πάνω».
Μια ημέρα πριν τα εγκαίνια της γκαλερί, ο Spike69, άνοιξε στην Popaganda, τις πόρτες της νέας του καλλιτεχνικής στέγης και μας μίλησε για την δύναμη της τέχνης και την ανάγκη της για επικοινωνία. Στα ηχεία έπαιζε γαλλικό hip hop, στους τοίχους υπήρχαν πολλά έργα και κολλημένες αφίσες από συναυλίες ανά τον κόσμο, το τασάκι μας ήταν μια μικρή χέστρα, γεμάτη γόπες και γύρω μας υπήρχαν δεκάδες μικρά αντικείμενα που μου τραβούσαν συνεχώς την προσοχή. Από ένα παλιό μπουζούκι, μέχρι ένα «κειμήλιο», από τον νονό της γκαλερί, τον θρυλικό TAKI183. Ίσως μπορεί τελικά να χωρέσει όλη η ιστορία του ελληνικού graffiti σε ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα.
Από το Παρίσι στην Αθήνα. Από τα θρανία στους δρόμους.
Γεννήθηκα στο Παρίσι και μεγάλωσα στην Αθήνα. Ξεκίνησα το βάψιμο το 1996, σε ηλικία 14 ετών. Βρισκόμουν στη φωλιά των γκραφιτάδων, στο Γαλλικό Σχολείο Αγίας Παρασκευής. Από εκεί αποφοίτησαν τρία από τα πρώτα μέλη των Terror X Crew. Είχαμε συνεχή επαφή με το ευρωπαϊκό graffiti γιατί παίρναμε τα περιοδικά από τη Γαλλία, πριν έρθουν Ελλάδα. Στην αρχή δοκιμάζαμε να βάψουμε με σπρέι και μαρκαδόρους σε θρανία, ταβάνια, καρέκλες, στα μαλλιά του μπροστινού. Έπειτα πήγα για πρώτη φορά στη Λεωφόρο Μεσογείων για ‘’καταστροφή’’. Ήταν σαν ιός, μετά το είχα ανάγκη. Ήταν εξιλέωση. Με ελάφρυνε από βαριές σκέψεις. Χάρη στο graffiti ταξίδεψα πολύ και γνώρισα γκραφιτάδες από όλο τον κόσμο.
Να είσαι γκραφιτάς θα πει..
Ούτε οι ίδιοι που βάφουν δεν ξέρουν τι πρεσβεύει το graffiti σήμερα. Δυστυχώς έχει γίνει μόδα και ο καθένας το κάνει για την πάρτη του. Θέλουν όλοι απευθείας να κάνουν ένα πολύχρωμο κομμάτι δέκα μέτρων και να γίνουν γνωστοί την επόμενη ημέρα. Χωρίς δουλειά και υπομονή δεν θα είστε ποτέ writers, θα είστε απλώς περαστικοί.
To fullcolor ταξιδεύει την ελληνική τέχνη σε όλο τον κόσμο
Η δουλειά μου στην Αεροπορία με έφερε σε επαφή με διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς. Σκέφτηκα πως ήταν μια καλή ευκαιρία να επικοινωνήσουμε το ελληνικό graffiti με το εξωτερικό. Ταξιδεύω που ταξιδεύω συνεχώς, ας ταξιδεύουν και τα έργα μαζί μου. Αυτή τη στιγμή το fullcolor αποτελείται από ένα παρεάκι 20 καλλιτεχνών, τους οποίους μανατζάρω, διοργανώνοντας μαζικές εκθέσεις στο εξωτερικό. Φέτος θα πάμε στο Ντουμπάι και στη Νέα Υόρκη. Το μόνο που ξέρουν οι ξένοι για την Αθήνα είναι αυτό που βλέπουν, λίγες ώρες πριν καταλήξουν σε κάποιο νησί. Ας τους βοηθήσουμε λοιπόν να έρθουν σε επαφή με την ελληνική τέχνη του δρόμου.
Μια gallery αφιερωμένη στο graffiti
Στην «Fullcolor Art Gallery» θα οργανώνουμε ατομικές εκθέσεις, με ρητή απαγόρευση στους καλλιτέχνες, να μην πουλάνε έργα τους. Εμείς στην ουσία τους παραχωρούμε τον χώρο για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, όπως και για όσο εκείνοι επιθυμούν. Η βοήθεια μας είναι πάντα διαθέσιμη.
Η τέχνη του δρόμου χωράει σε μια γκαλερί;
Το αληθινό graffiti θα το μάθεις στους δρόμους, υπό πίεση, θα το ανακαλύπτεις μέρα με τη μέρα. Κανείς δεν μπορεί να στο διδάξει. Δεν υπάρχουν κανόνες. Η ομάδα μας αποτελείται από writers που έχουν βάψει κατά κύριο λόγο σε δρόμο, δεν είναι καλλοτεχνίτες. Μετά από είκοσι χρόνια δρόμο, κυνήγι, ρίσκα, τμήματα, πρόστιμα, μετά από όλα αυτά τα ωραία και αξέχαστα, συνεχίζουμε, απλώς λίγο πιο ώριμα. Αλλάζει το μέσο. Άλλο δρόμος, άλλο καμβάς. Σίγουρα σε έναν καμβά δεν θα αποτυπώσεις αυτό που ήθελες σε έναν τοίχο, δεν έχει την ίδια διάσταση, είναι άλλο παιχνίδι. Οι καλλιτέχνες μας ναι μεν έχουν ένα background αλλά ξέρουν και να ζωγραφίζουν καλά, για αυτό και αυτά που θα δούμε στην γκαλερί δεν θα είναι μόνο graffiti.
Τέχνη και επιβίωση
Εγώ μπορώ να ζήσω με την τέχνη μου, γιατί δεν ζω στην Ελλάδα. Oι περισσότεροι δεν τα καταφέρνουν γιατί είναι εγκλωβισμένοι εδώ. Και αυτός είναι ο σκοπός μας. Να πάμε μια βόλτα παραέξω, εκεί που θα αναγνωριστεί καλύτερα και η προσπάθεια μας αλλά και το ταλέντο μας.
Ο νονός του Fullcolor, TAKI183
Το 2009 είχα ανοίξει ένα κατάστημα με σπρέι και είδη ζωγραφικής στην Καισαριανή. Ένα βράδυ εκεί που σκέτσαρα άνετος στον καναπέ, παίρνω είδηση με την άκρη του ματιού μου έναν παππού να κοιτάζει πάνω από 10 λεπτά την βιτρίνα. Κάποια στιγμή μπαίνει μέσα και μου λέει πως θέλει να γράψει το όνομα του. Πάω να πιάσω μια κόλλα χαρτί και προσθέτει: ‘’στον τοίχο’’. Κάνει το Τ, το Α, το Κ, με το που γράφει το Ι, βγάζω ένα ρόπαλο, ζητάω στα παιδιά να κλειδώσουν την πόρτα και του λέω: ‘’Αν μου κάνεις πλάκα έχεις διαλέξει και λάθος άνθρωπο και λάθος μέρα.’’ Τελικά ήταν αυτός. Τότε δεν τον ήξερε κανείς μας φατσικά. Οι φήμες έλεγαν ότι ήταν pizza delivery. Κοντά πέσανε. Από τότε κρατήσαμε επαφή και τον συναντάω όποτε επισκέπτεται την Ελλάδα. Του ζήτησα επισήμως να γίνει ο νονός της ομάδας μας γιατί αυτός είναι η ιστορία μας. Ήταν από τους πρώτους που είχε την τύχη να τον κάνουν πρωτοσέλιδο οι New York Times, ο πρώτος που βγήκε να βάψει εκτός περιοχής, ή που έβγαλε το χέρι να βάψει το εξωτερικό του βαγονιού ενώ ήταν μέσα στο βαγόνι!
Το Rap είναι ανάγκη
Ραπ ξεκίνησα το 2000. Γράψαμε ένα τραγούδι, για έναν φίλο που έφυγε, να το πάρει μαζί του στο ταξίδι του. Και έτσι κόλλησα με τη μουσική. Ήταν ένας τρόπος να ξεδίνω και να επικοινωνώ με τον κόσμο. Εμένα ο σκοπός μου ήταν πάντα οι συναυλίες, για αυτό και έχω συμμετάσχει σε πολλές, έχω συνεργαστεί με Γερμανούς, Γάλλους, Κολομβιανούς, Έλληνες και συνεχίζω, χωρίς να με νοιάζει τι λέει ”η φάση”. Σύντομα θα βγάλω και το νέο μου cd, μετά από 6 χρόνια. Βλέπεις το κάνω μόνο όταν το έχω ανάγκη.
Εδώ δεν είναι Bronx, είναι Αθήνα
Το rap είναι εγωιστικό. Είναι ένας τρόπος να δείξεις πως υπάρχεις. Υπάρχουν και αυτοί που το παίρνουν πολύ στα σοβαρά, ενώ δεν θα έπρεπε. Εδώ δεν είναι Bronx, είναι Αθήνα. Και εάν κυνηγάνε το χρήμα πρέπει να μάθουν ότι το έχουν χάσει, ούτε στα μπουζούκια δεν πληρώνουν πια. Εάν ασχοληθείς με την τέχνη θα πεινάσεις. Αυτή είναι η φύση της.
Κάθε βάψιμο σαν φεστιβάλ
Εγώ κάποτε ήμουν λάτρης του βανδαλισμού. Tags, throw-ups και σταξίματα. Με τον καιρό επειδή βελτιώθηκα έγινε πιο εύθυμο το σκηνικό γιατί άρχισα να παίζω με τα χρώματα. Επειδή πλέον δεν έχω όρεξη για δικαστήρια, βλέπεις δεν τρέχω και τόσο γρήγορα πια και οι μπάτσοι πήραν καλύτερες μηχανές, θα κάνω παρανομίες πολύ πιο σπάνια. Πλέον μου αρέσει το βάψιμο με παρέα, μπύρες, μουσική ακόμα και BBQ. Αυτό παλεύουμε να κάνουμε και μέσω του Fullcolor. Κάθε βάψιμο να είναι σαν φεστιβάλ. Και μιας και το αναφέραμε, μετά την επιτυχία των πρώτων «Fullcolor Festival», με το τελευταίο να μαζεύει πάνω από 2.000 άτομα, το 3ο «Fullcolor Festival» είναι στα σκαριά για τα τέλη Μαϊου. Εκεί θα υποδεχτούμε για μια εβδομάδα δέκα Γάλλους και δέκα Γερμανούς καλλιτέχνες, με σκοπό να στείλουμε αντίστοιχα δέκα Έλληνες, για μια εβδομάδα, στη Γερμανία και τη Γαλλία. Στόχος είναι η ανταλλαγή. Σε κάποιους αυτό θα αρέσει και κάποιοι θα το σνομπάρουν, όπως γίνεται πάντα.
