O Ρώσος πιανίστας Vladimir Horowitz χορεύει με τη γυναίκα του. Φωτογραφία του αρχηγού των paparazzi στη Νέα Υόρκη, Ron Galella.
«Όσο πιο λίγο χρόνο σπαταλάς στον καθρέφτη, τόσο πιο πολύ άντρας είσαι». Κάποια στιγμή, σε μια φοιτητοπαρέα είχε ακουστεί αυτή η εξωφρενική ατάκα, μάλλον σαν απάντηση στην τάση που είχε ένας από την παρέα να βάζει τόσο λακ στο μαλλί του με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι υπόλοιποι που βρίσκονταν σε ακτίνα πέντε μέτρων να πάθουν ασφυξία. Το πόση ώρα αφιερώνει κανείς στην περιποίηση του εαυτού του πιθανότατα έχει σχέση με την ηλικία. Δεν είμαι σίγουρος αν οι κυρίες που πάνε στην όπερα ή στο Μέγαρο το κάνουν αυτό επειδή θέλουν να μοιάσουν πιο νέες ή απλά επειδή έχουν άφθονο χρόνο και κάπως πρέπει να τον αξιοποιήσουν. Είμαι σίγουρος όμως πως παρά το τραγικό τέλος της Μαντάμα Μπάττερφλαϊ του Πουτσίνι στην γεμάτη παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, οι κυρίες (και οι σύζυγοι μαζί να δίνουν το ρυθμό) δεν έδειξαν να συγκινούνται διόλου. Αφού τελείωσε το παρατεταμένο χειροκρότημα, εκτοξεύτηκαν από τις θέσεις τους και αναζήτησαν την έξοδο με ταχύτητες που συγκρίνονται με αυτές που πιάνουν οι Λονδρέζοι γιάπηδες στο μετρό. Ένα θαύμα χρειάζεται για να γλυτώσεις το ποδοπάτημα. Θαύμα, όπως αυτό το ορχηστρικό αριστούργημα που ακούγεται μεταξύ δεύτερης και τρίτης πράξης.
Το Primavera Sound Festival είναι το φεστιβάλ που σέβεται την ύπαρξη του γι’ αυτό ακούει τι θέλει ο κόσμος τώρα, το επεξεργάζεται και φτιάχνει το line up του. Οπότε φρόντισε φέτος να απευθυνθεί σε όσους ψάχτηκαν μουσικά στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 αλλά κυρίως σε όσους συνεχίζουν να πιστεύουν πως η μουσική βιομηχανία είναι εδώ, έχει μετεξελιχθεί αλλά συνεχίζει να παράγει σπουδαία πράγματα. Όχι δεν είναι όλα reunion (για τους LCD Soundsystem είναι αστείο να συζητάμε άλλο αν διαλύθηκαν ή όχι) και δεν πέθανε η ποπ κουλτούρα μαζί με τον David Bowie. Όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, η Βαρκελώνη θα έχει κίνηση στις αρχές του Ιούνη. Προσωπικά, πέρα από τα πασιφανή μεγαθήρια, σημειώνω την εμφάνιση του τζαζ “epic” (το άλμπουμ του) Kamasi Washigton, την επιστροφή στη δισκογραφία των Moderat, την ουσιαστική παρουσία του Floating Points και τα συναισθήματα που ενδεχομένως θα προκαλέσει ο Pantha Du Prince. Πως θα γεμίσουν οι ώρες μέχρι τότε; Οι παρακάτω δύο, κάπου μπορεί να βοηθήσουν.
Πρώτες, αναγνωριστικές και τσάμπα μέρες στο Netflix. Μετά τον δωρεάν μήνα να δούμε πόσοι θα συνεχίσουν. Πάντως μέχρι τότε αξίζει να ανακαλύψετε την κατηγορία με τα ντοκιμαντέρ του. To Going Clear: Scientology and the Prison of Belief , του Αlex Gibney σε παραγωγή HBO, ανήκει στο είδος του καταγγελτικού ντοκιμαντέρ και κατακεραυνώνει την Σαϊεντολογία μέσα από προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων που συμμετείχαν, πίστεψαν, αηδίασαν και έφυγαν τρέχοντας αναζητώντας τρόπους να «σώσουν» τους χιλιάδες άλλους που έχουν μπλέξει στο δημιούργημα του L. Ron Hubbard. Ο Hubbard από συγγραφέας βιβλίων επιστημονικής φαντασίας μετατράπηκε σε γκουρού μιας θρησκείας που χρησιμοποιεί ως βάση κάποια στοιχεία της ψυχανάλυσης. συμπληρώνοντάς τα με κάποιες απίστευτες ιστορίες με όντα από άλλους πλανήτες. Μιας θρησκείας που ακόμα και ο μεγαλύτερος πιστός της δεν μπορεί να περιγράψει τα βασικά πιστεύω αφού στόχος του Hubbard δεν ήταν τόσο να «θεραπεύσει» το ποίμνιο αλλά να βγάλει ο ίδιος χρήματα. Δύο ώρες ατελείωτου εκνευρισμού για το γεγονός πόσο ευάλωτο είναι το ανθρώπινο μυαλό απέναντι σε αυτούς που θέλουν να το χειραγωγήσουν. Ειδικά αν αυτοί χρησιμοποιούν παρόμοιες πρακτικές με τη μαφία.
Κάτι παίζει με τη δημοσιογραφία της τελευταίες ημέρες. Στο τελευταίο τεύχος του ομώνυμου περιοδικού (η ελληνική έκδοση του Columbia Journalism Review που κυκλοφορεί όποτε αλλάζει η εποχή) δημοσιεύεται μια σεμιναριακή συνέντευξη του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκου Αναστασιάδη. Από τη στιγμή που οι συνομιλίες έχουν προχωρήσει μεταξύ των δύο πλευρών, το Κυπριακό αποκτά καινούριο ενδιαφέρον και οι σκέψεις του Αναστασιάδη αντανακλούν αυτή τη νέα πραγματικότητα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης ότι ο πρόεδρος σχολιάζει σαν ένα είδος κοινωνιολόγου τη σχέση που πρέπει ν’ αναπτυχθεί μεταξύ πολιτικών, media και πολιτών ώστε να μπορέσει να εμπεδωθεί και να τεθεί σε δημόσια διαβούλευση η συμφωνία (αν προκύψει) μεταξύ της ελληνικής και τούρκικης πλευράς. Αξίζει να διαβαστεί επίσης μια μεγάλη, αχρωμάτιστη έρευνα για το ρόλο των Μέσων στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015.
Αναζητήστε το στα βιβλιοπωλεία λοιπόν αυτό, όπως και το πρώτο τεύχος του The Greek Report. Μια μεγάλη, έμπειρη και ταλαντούχα ομάδα δημοσιογράφων δημιουργεί υψηλές προσδοκίες για το τι θα συμβαίνει κάθε δεκαπέντε μέρες στα περίπτερα (από τις 19 Φεβρουαρίου). Το περιοδικό κληρονομεί το όνομα από την εκδοτική προσπάθεια του Τάκη Λαμπρία όταν ζούσε στο Λονδίνο τη δεκαετία του ’60. Με σύνθημα «η δημοσιογραφία επιστρέφει» και μια συντακτική ομάδα να δηλώνει πως σαν προαπαιτούμενα έχει την έρευνα, την τεκμηρίωση και την ανεξαρτησία. Περίφημα! Πλησιάζει και η μέρα της προβολής του Spotlight στις αίθουσες και κάποια πουλάκια σφύριξαν πως μπορεί το 2016 η ελκυστική δημοσιογραφία να γίνει πάλι της μόδας.
