How to get away with murder (season 2)
Αν είχα περισσότερο χρόνο, θα έκανα ολόκληρο ξεχωριστό αφιέρωμα για το γιατί αυτός ο κύκλος παίζει να είναι η καλύτερη σειρά της χρονιάς. Μετά από μια επιτυχημένη πρώτη season και το βραβείο Emmy για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία στη Viola Davis, το HTGAWM επέστρεψε αρκετά δυναμικά απ’το πρώτιο κιόλας επεισόδιο για να εξελιχτεί σ’ενα πανέξυπνo και καλοστημένο who dunnit court drama με περισσότερα μυστικά και ψέμματα και απ’το Secret and Lies. Η συμμετοχή της Famke Janssen έδωσε στη σειρά περισσότερη βαρύτητα (και sex appeal μ’ έναν αρκετά τολμηρό ρόλο) αλλά η μεγαλη έκπληξη του δεύτερο κύκλου είναι αναμφισβήτητα η Liza Weil στο ρόλο της Bonnie. Ένα από τα πολλά παραδείγματα δεύτερων χαρακτήρων της σειράς, των οποίων η εξέλιξη και η ανάμειξη στην πλοκή φανερώνει τη δύναμη ενός στεγανού σεναρίου με συνεχείς ανατροπές και εκπλήξεις. Εννέα επεισόδια αργότερα, οι δημιουργοί μπλέκουν παρόν και παρελθόν με τρόπο που απλά δε χωράει ο νους, για να δημιουργήσουν το πιο αναπάντεχο και ανατριχιαστικό winter finale στην πρόσφατη τηλεοπτική ιστορία.
Fargo
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει λίστα με τις καλύτερες σειρές και να λείπει το Fargo. Προσωπικά πιστεύω ότι πλέον ξεπερνάει την κατηγορία σειρά, αφού κάθε επεισόδιο είναι σαν τηλεταινία, με όρους και στοιχεία καθαρά κινηματογραφικά και προσαρμοσμένα ώστε να «χωράνε» στη μικρή οθόνη. Για τον δεύτερο κύκλο, οι δημιουργοί μας κρατάνε στα ίδια χιονισμένα τοπία της Mινεσότα, αλλά τοποθετούν την δράση περίπου 30 χρόνια πριν τα γεγονότα του πρώτου κύκλου. Ένα έξυπνο και σχεδόν συγκινητικό rewind σε χαρακτήρες που ξέρεις την εξέλιξή τους αλλά εδώ τους βλέπεις στα «πρώτα τους βήματα». Τo story είναι κάπως μακροσκελές για σύντομη αναφορά αλλά αν είδες τον πρώτο κύκλο, ξέρεις περίπου τι να περιμένεις: καλογραμμένους χαρακτήρες, κλειστοφοβική και παγωμένη ατμόσφαιρα, καθημερινούς ανθρώπους στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή και τη χαρακτηριστική προφορά που όλοι γνωρίσαμε και αγαπήσαμε. Αυτή τη χρονιά, το cast περιλαμβάνει τους Kirsten Dunst, Patrick Wilson, Jesse Plemons, Jean Smart και Ted Danson. Τον προηγούμενο μήνα, ανακοινώθηκε επίσημα και ο τρίτος κύκλος, που θα κάνει πρεμιέρα την Άνοιξη του 2017.
Jessica Jones
Για τη Jessica τα έχουμε ξαναπεί. Την περίμεναν πώς και πώς, κυρίως γιατί διαδεχόταν τον Daredevil, έναν άλλο ήρωα με πολύ δυνατή τηλεοπτική παρουσία. Μέρος και αυτή του Defenders Saga, προστέθηκε με επιτυχία στο ρόστερ των λιγότερο γνωστών ηρώων της Marvel, γεμάτοι προβλήματα και εξαρτήσεις, παλεύοντας όχι μόνο με τους «κακούς» αλλά και με τους δικούς τους προσωπικούς δαίμονες. H Jessica Jones ήρθε στο Netflix για να ανανεώσει τον ορισμό του antihero. Η Krysten Ritter μας έδωσε μια ηρωίδα προσγειωμένη, με τραυματικό παρελθόν και τεράστια επήρεια στην κατανάλωση αλκοόλ, που καλείται να αντιμετωπίσει έναν – τι άλλο; – ψυχοπαθή (σχεδόν) serial killer που τυχαίνει να γνωρίζει πολύ, πολύ καλά. Η ερμηνεία της ταιριάζει τέλεια με τη χαμηλών τόνων αλλά τεχνικά άρτια παραγωγή, με έντονα στοιχεία noir που δημιουργούν έναν πολύ ιδιαίτερα σκοτεινό κόσμο. Και ναι, έχει και πολύ ξύλο: στα highlights της σειράς, η σκηνή που δε θα βαρεθώ να αναφέρω ως το τέλειο παράδειγμα υπεροχής του ασθενούς φύλου στους στενούς διαδρόμους ενός διαμερίσματος.
Master of None
Θα μπορούσε να πάρει και τον τίτλο της πιο φυσιολογικής και down to earth σειράς της χρονιάς. Το θέμα της είναι ότι δεν έχει ένα θέμα αλλά διαφορετικά σε κάθε επεισόδιο και μάλιστα απ’ αυτά που, λιγότερο ή περισσότερο, έχουμε αντιμετώπισει σχεδόν όλοι μας. Σειρά που παρακολουθείς πολύ εύκολα και συμπαθείς ακόμα ευκολότερα, ειναι δημιουργία του Alan Young και του Aziz Ansari από το πολυαγαπημένο Parks and Recreation. Δημιουργοί και πρωταγωνιστές, ασυνήθιστο δίδυμο με τρομερή χημεία, που είναι σχεδόν σαν τα επεισόδια να είναι μια μέρα απ’ τη ζωή τους, με τις κάμερες σαν απλά να έτυχε να βρεθούν μπροστά τους. Με αυτοβιογραφικά στοιχεία από τις τραγελαφικές εμπειρίες του ίδιου του Ansari, απολαυστικούς διάλογους και σύγχρονη γλώσσα που ρέει αβίαστα χωρίς ίχνος τηλεοπτικού «στησίματος», παρουσιάζει μια πολύ normal πλευρά των ανθρώπινων σχέσεων. Από τους γονείς μέχρι τους φίλους και τους συντρόφους, όλη η σειρά είναι φτιαγμένη με μια προσέγγιση τόσο διαφορετική, φρέσκια και πρωτότυπη, που δε γίνεται να μην εκτιμήσεις. Πρόσθεσε σε αυτά τις συμμετοχές των Claire Danes και Busta Rhymes και έχεις μια σειρά-αντίδοτο στον υπερφορτωμένο, τηλεοπτικό κόσμο.
Mr. Robot
Άνετα η πιο wtf σειρά της χρονιάς, το καλοκαιρίνο show του usa έγινε γρήγορα το talk of the TV town. Και όχι άδικα. Παίζει πολύ έξυπνα με «αγαπημένες» και πολύ δημοφιλείς θεωρίες συνομωσίας για όλους αυτούς τους ισχυρούς γνωστούς άγνωστους που ελέγχουν τον κόσμο, για το, και εδώ κάνω quote, «top 1% of the top 1%, the guys who get to play God without permission». O κεντρικός ήρωας θα μπορούσε και αυτός να χαρακτηριστεί ως antihero, αφού τηρεί όλες τις προϋποθέσεις: μυστηριώδες παρελθόν, εθισμένος στα ναρκωτικά, κλινικά καταθλιπτικός και κοινωνικά αδέξιος, ο Elliot προτιμάει να κάνει «φίλους» σκαλίζοντας τα ψηφιακά τους αποτυπώματα, τις σελίδες τους στο Facebook, τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και οτιδήποτε άλλο μπορεί να βρει γι’αυτούς online. Ένα από τα στοιχεία της σειράς που ξεχωρίζει, εκτός από το εξαιρετικό cinematography και το σκοτεινό soundtrack, είναι η ερμηνεία του Rami Malek. Το μονίμως έντονο βλέμμα του και ο σχεδόν υποτονικός τρόπος της ομιλίας του, ζωγραφίζουν τέλεια ένα ταλαιπωρήμενο, προβληματικό άτομο και ένα κατ’επάγγελμα hacker με υψηλό δείκτη νοημοσύνης που μπορεί να κάνει θαύματα με το πληκτρολόγιο. Το Mr. Robot παίρνει έξτρα πόντους και για τις ρετρό αναφορές, την ρεαλιστική απόδοση των σκηνών hacking και την συμμετοχή του παλιού αλλά ακόμα ωραίου Christian Slater.
