Τι γίνεται πίσω απ’ το πάλκο του Ουζερί Τσιτσάνης;

Οι δραματικές ιστορίες για απαγορευμένους έρωτες, είναι αναμφίβολα το βούτυρο στο σκηνοθετικό ψωμί του Μανούσου Μανουσάκη. Όμως ο βετεράνος δημιουργός εμβληματικών τηλεοπτικών τίτλων όπως το Τμήμα Ηθών, το Ταύρος με Τοξότη και φυσικά οι Ψίθυροι Καρδιάς, με το φετνό κινηματογραφικό του πέρασμα θέτει στον εαυτό του ίσως την πιο δύσκολη πρόκληση της καριέρας του: γύρω απ’ τον απαγορευμένο έρωτα ενός Χριστιανού με μια Εβραία στην Θεσσαλονίκη του 1942, ζωντανεύει μια ολόκληρη, μαύρη περίοδο στην ιστορία της χώρας.

Ο απάνθρωπος ολοκληρωτισμός κι ο παραλογισμός της στοχοποίησης ολόκληρων φυλών, δίνει το στίγμα της γερμανοκρατούμενης Ελλάδας, και ειδικότερα μιας πολύπαθης πόλης, στην οποία μεγαλουργούσε εκείνη την περίοδο ένας απ’ τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες. Ο Βασίλης Τσιτσάνης, του οποίου το ουζερί αποτελούσε το δημοφιλέστερο καταφύγιο όσων ήθελαν όχι ακριβώς να κρυφτούν απ’ την πραγματικότητα που τους έπνιγε, αλλά να την δουν με μια άλλη, παραλλαγμένη οπτική. Όπως αυτήν απ’ την οποία την κατέγραψε ο Τσιτσάνης, τραγουδώντας εκείνη την περίοδο την έντονα φορτισμένη του Συννεφιασμένη Κυριακή.

Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, το φιλμ του Μανούσου Μανουσάκη μάζεψε 30 χιλιάδες θεατές στο πρώτο τετραήμερο προβολών του στις ελληνικές αίθουσες, κλείνοντας από τώρα ραντεβού με μια θέση ανάμεσα στις εισπρακτικότερες ελληνικές ταινίες της χρονιάς. Πώς γυρίστηκε όμως μια απ’ τις πιο προσεγμένες παραγωγές των τελευταίων χρόνων; Πάρτε μια ιδέα, μέσα απ’ τον φωτογραφικό φακό του Ανδρέα Σιμόπουλου.