Κλείνω τη Λυρική, γιατί έτσι θέλω!

Σε αυτή τη χώρα δεν μπορείς να είσαι βέβαιος για τίποτα. Οι κεραμίδες σκάνε η μια μετά την άλλη εκεί που περπατάς αμέριμνος. Το Σάββατο η παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «Μοντέκοι και Καπουλέτοι», στο Μέγαρο Μουσικής, δεν πραγματοποιήθηκε. Δυο φροντιστές απήργησαν και η παράσταση ακυρώθηκε στο παρα πέντε. Χίλια διακόσια περίπου άτομα ταλαιπωρήθηκαν και γύρισαν στα σπίτια τους άπραγα. Επιστράφηκαν 1177 εισιτήρια και χάθηκαν, σε μια δύσκολη οικονομικά στιγμή για τη Λυρική, 40.000 ευρώ.

Δεκαπέντε από τους χορωδούς αποφάσισαν να εργαστούν και μόλις 11 να απεργήσουν (από τις 7.30 έως τις 9.30μ.μ. ). Στο δεύτερο μέρος, οπότε είχε λήξει η στάση εργασιας, εμφανίστηκαν όλοι οι χορωδοί επί σκηνής κανονικά, σα να μην συνέβη τίποτα.! Σουρεαλισμός, αλλά επιβλαβής για τους πάντες.

Μια μέρα πριν, την Παρασκευή, συνέβη κάτι ακόμη πιο ανορθόδοξο, αλλά όχι εξίσου καταστροφικό: το πρώτο μέρος της όπερας του Μπελίνι πραγματοποιήθηκε με τους μισούς χορωδούς. Δεκαπέντε από τους χορωδούς αποφάσισαν να εργαστούν και μόλις 11 να απεργήσουν (από τις 7.30 έως τις 9.30μ.μ. ). Στο δεύτερο μέρος, οπότε είχε λήξει η στάση εργασιας, εμφανίστηκαν όλοι οι χορωδοί επί σκηνής κανονικά, σα να μην συνέβη τίποτα.! Σουρεαλισμός, αλλά επιβλαβής για τους πάντες.

Η αιτία των κινητοποιήσεων, η μόλις 10 ημερών καθυστέρηση στην μισθοδοσία, δεν συνιστά απλώς φαινόμενο παραδοξότητας. Είναι το σύμπτωμα της ασυδοσίας των εργαζομένων ενός δημόσιου φορέα, που λόγω μονιμότητας κάνουν πραγματικά ό,τι θέλουν. Αυτό που κάνει ακόμη πιο παράλογη την απόφαση της απεργίας μετά από δέκα μέρες καθυστέρηση στην καταβολή των μισθών -σα να ζουν αυτοί οι άνθρωποι εκτός ελληνικής πραγματικότητας- είναι η ανακοίνωση της διεύθυνσης της Λυρικής (στις 20/11) ότι «η καταβολή της μισθοδοσίας αποτελεί θέμα λίγων ημερών» Το «μοναδικό τυπικό κώλυμα», ο διορισμός νέου Δ.Σ. (η θητεία του έληξε στις 20/9/2015), ξεπεράστηκε. Την Πέμπτη (19 Νοεμβρίου), ο Υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς υπέγραψε την ανανέωση του ΔΣ της ΕΛΣ. Είχε εγκρίνει τη διαδικασία της έκτακτης επιχορήγησης διότι οι αρμοδιότητες του Δ.Σ είχαν περάσει στον Καλλιτεχνικό Διευθυντή, έως τον διορισμό νέου Δ.Σ.

Αυτό που κάνει πάντως τα πράγματα περισσότερο εξοργιστικά είναι ότι όλα αυτά συνέβησαν μέσα στο Μέγαρο Μουσικής. Οι εργαζόμενοί του, παρότι επί 5 μήνες απλήρωτοι, κρατάνε πεισματικά το οικοδόμημα ανοικτό. Δεν ακύρωσαν ούτε μια παράσταση.

Κι όμως.Ακόμη και η αδιάσειστη για όλα αυτά απόδειξη του ΦΕΚ της 20ης Νοεμβρίου δεν μετέπεισε το σκληρό συνδικαλιστικό πυρήνα της Λυρικής. Ετσι την Παρασκευή παιζόταν στα παρασκήνια, εις μάτην, μια δεύτερη παράσταση. Με τους ανθρώπους της διεύθυνσης να προσπαθούν να μεταπείσουν, να λογικέψουν τους χορωδούς. Μια μέρα μετά, το Σάββατο, τα σωματεία των χορωδών και των τεχνικών τα τίναξαν όλα στον αέρα. Ολοι ξέρουμε ότι η απεργία είναι ένα όπλο, μια ασπίδα απέναντι στην ασυδοσία της εργοδοσίας. Ομως, εδώ η ασυδοσία αντιστράφηκε. Η διοίκηση έκανε, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, όλες τις κινήσεις, για να μπορούν τα λεφτά των εργαζομένων να καταβληθούν εντός ολίγων ημερών. Πέτυχε το ακατόρθωτο παρόλο που είχε απέναντί της τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις του Δημοσίου. Και αντί να έχει μαζί της το σώμα των εργαζομένων, οι εργαζόμενοι την τιμώρησαν.

Αυτό που κάνει πάντως τα πράγματα περισσότερο εξοργιστικά είναι ότι όλα αυτά συνέβησαν μέσα στο Μέγαρο Μουσικής. Οι εργαζόμενοί του, παρότι επί 5 μήνες απλήρωτοι, κρατάνε πεισματικά το οικοδόμημα ανοικτό. Δεν ακύρωσαν ούτε μια παράσταση.
Ποιον θέλαν να χτυπήσουν τα δύο από τα έξι σωματεία εργαζομένων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που ανακοίνωσαν στάσεις εργασίας σε ώρες που επρόκειτο να επηρεάσουν την διεξαγωγή των δύο τελευταίων παραστάσεων των «Καπουλέτων» και της κυριακάτικης πρεμιέρας του «Καρμενσίτας» (η παράσταση του απειλείται ωστόσο και αύριο Τρίτη και μεθαύριο Τετάρτη); Αγνωστο. Αυτό που τελικά πλήγωσαν είναι η εμπιστοσύνη και η υπομονή του κοινού τους και των συμπολιτών τους.