Έχει κάνει τα πάντα. Zωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική, installation, performance, φωτογραφία. Έχει δουλέψει με όλων των ειδών τα υλικά: στερεά, υγρά, αέρια, ακόμα και με τη φωτιά. Εχει βάλει μπουρλότο σε ανθρώπινο στόμα για ένα happening στο ΜΟΜΑ (Speaking in Flames). Έχει «επικαλύψει» μία installation του στην Art Bassel με γεύσεις παγωτού, έχοντας συνεργό το νεοϋορκέζο σεφ Ντάνιελ Μπέρνς (“Ice cream”) .Έχει βυθίσει καμβάδες σε ποτάμια και ρυάκια ( River Paintings) κι έχει τοποθετήσει πίνακές του σε θαλάμους με ελεγχόμενες κλιματικές συνθήκες κι ακραίες θερμοκρασίες ( Artificially Aged Paintings). Έχει δημιουργήσει μέχρι και την δική του αντι-διαδήλωση performance με ένα πλήθος, που αντί για συνθήματα, κουβαλούσε πολύχρωμα πλακάτ (Demonstration of colours).
Τώρα, στην πρώτη έκθεσή του στην Αθήνα, για την Gagosian Gallery, ο Davide Balula, ο Πορτογάλος, αν και πολιτογραφημένος Γάλλος, εικαστικός αστέρας και υποψήφιος για το κορυφαίο βραβείο Marchel Duchamp 2015, σπάει το ξύλινο δάπεδο ψαροκόκκαλο και το ανεβάζει στον τοίχο. Θρυμματίζει το μάρμαρο του Πάρνωνα και αναπαράγει μοτίβα ταυτισμένα με την ελληνική παράδοση και ταυτότητα. Επισκεπτόμενος τη χώρα μας, για να στήσει την έκθεση, βρέθηκε κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα: «Ηρθα τη μέρα του Δημοψηφίσματος και έφυγα την μέρα των εκλογών», μάς λέει σήμερα από τη Νέα Υόρκη.
Ποια συστατικά, ποιες ιδέες της Ελλάδας σάς αφυπνίζουν; Ο ελληνικός χορός και το ελληνικό τσίπουρο. «Οπλίζουν» την καλύτερη τέχνη.
Η Ελλάδα ως Ελλάδα τι αντιπροσωπεύει για εσάς; Ποια ιδέα είχατε για την χώρα; Το κυριότερο, άλλαξε η γνώμη σας μετά την τελευταία επίσκεψή σας; Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει ένα σωρό πράγματα, και, στην πραγματικότητα, περισσότερο από πράγματα απλώς. Δεν είχα καμία απολύτως προσδοκία ερχόμενος για πρώτη φορά στην Αθήνα, αλλά έφυγα από αυτή όντας πιο ευτυχισμένος. Ήρθα τη μέρα του Δημοψηφίσματος και έφυγα την μέρα των εκλογών.
Είδατε την κρίση; Η κατάσταση είναι δύσκολη και σύνθετη. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να βλέπεις ανθρώπους με ελπίδα να αγωνίζονται και να συστοιχίζονται γι’ αυτή και είναι εξαιρετικά τρομακτικό να γίνεσαι μάρτυρας ανθρώπων που, υπό το βάρος του φόβου, δελεάζονται να πάρουν τις χειρότερες αποφάσεις.
Στο in situ έργο σας στην αθηναϊκή Gagosian Gallery ανοίγετε διάλογο με την κλασική εποχή και με τα μοντέλα του Πικιώνη. Tο ιδεώδες, ως αυταξία, ήταν ο στόχος σας; Η ελληνική κρίση ήταν κάτι που θέλατε να αποκλείσετε; Δεν πιστεύω στο ιδεώδες. Πιστεύω στη μοναδικότητα και στην αλλαγή πριν από οτιδήποτε άλλο.
Άποψη της Εγκατάστασης. Φωτογραφία Σύλια Ψυχη
Ως καλλιτέχνης δαμάζετε όλες τις ύλες. Ποια προτιμάτε, ποια αποτελεί μεγαλύτερη πρόκληση; Το υλικό που προτιμώ είναι πάντα το άλλο από αυτό που χρησιμοποιώ! Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για τα υλικά αυτά καθ’εαυτά ή για τον τρόπο που κατηγοριοποιούνται. Το ερώτημα είναι περισσότερο για την κατάσταση των πραγμάτων σε μια συγκεκριμένη στιγμή παρατήρησής τους.
Ten Slab Slide Slants (λεπτομέρεια), 2015
Μάρμαρο του Πάρνωνα
Πότε και πώς αποφασίζετε ότι μια σύλληψη θα γίνει performance; Τα πάντα έχουν υπάρξει live στο έργο μου, όπως σε μια για πρώτη φορά. Και δουλεύω για να διατηρήσω αυτή τη συνθήκη έτσι.
Ποια είναι τα όρια της σύγχρονης τέχνης. Εσείς έχετε θρυμματίσει κάθε έννοια τους; Είναι τα όρια του ατόμου που τα αναζητά.
Τι μπορεί να σας εμπνεύσει; Οτιδήποτε. Αρκεί να μπορεί να παραμείνει όρθιο μέχρι τα μεσάνυχτα.
Τι βλέπετε να είναι κοινό μεταξύ της ελληνικής και της πορτογαλικής κατάστασης; Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος και πιθανότατα θα υπεραπλουστεύσω τα πράγματα. Αλλά αισθάνομαι τις ομοιότητες, ιδίως όταν ο κόσμος τείνει να επιδοκιμάζει ή να αποδοκιμάζει τους επικεφαλής της κυβέρνησης εξαιτίας του παρελθόντος και, ακόμη περισσότερο, όταν οι εναλλακτικές φαίνεται να είναι περιορισμένες.
Είστε αισιόδοξος για το μέλλον του κόσμου μας; Ναι. Ο κόσμος… Μέλλον αλλά ίσως χωρίς εμάς!
