Η νεαρή και πολυγραφότατη μουσικός με το εξαιρετικό όνομα (τι κρίμα που δεν το κράτησε καλλιτεχνικά!) έχει καταφέρει στα 26 της να κυκλοφορήσει ένα σκασμό δίσκους, να γίνει το πρώτο όνομα της indie δισκογραφικής ναυαρχίδας των ημερών μας (Sacred Bones) και να μετακομίσει στην θρυλική Mute του έξοχου κ. Miller, όπου ελπίζει να ικανοποιήσει τις αυξανόμενες ανάγκες της και το όραμά της για την ποπ μουσική.
Τα τρία συστατικά της μουσικής της, τα οπερετικά φωνητικά, η ποπ αισθητική και ο πειραματισμός, σερβίρονται σε διαφορετικές δόσεις ανά δίσκο και στον πιο πρόσφατο (Taiga) η ποπ είναι αυτή που κατέχει την μερίδα του λέοντος. Τα synths έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και στη θέση τους βρίσκονται φυσικά όργανα αφού πλέον υπάρχει και γκρουπ και παραγωγός και, φυσικά, τα λεφτά που πάνε πακέτο με την Mute.
Ενώ λοιπόν βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας της, μίλησε στην Popaganda λίγο πριν την πολυαναμενόμενη εμφάνισή της στην Αθήνα, την Πέμπτη 5 Νοεμβρίου, στο Fuzz.
Προτιμώ να περιοδεύω με την μπάντα αντί να ταξιδεύω και να παίζω μόνη μου γιατί οι συναυλίες μου είναι σαν καραόκε χωρίς αυτούς. Είναι σημαντικό να μοιράζεσαι την εμπειρία της περιοδείας, να συζητάς και να βοηθάς τον άλλο.
Έχει αλλάξει τελείως ο τρόπος που γράφω μουσική γι’ αυτό κι ο ήχος του Taiga είναι διαφορετικός απ’ ότι στις προηγούμενες κυκλοφορίες μου. Προσπάθησα να εντρυφήσω στην τέχνη του τραγουδιού και να προκαλέσω τον εαυτό μου να κάνει κάτι καινούργιο. Αν και πάντα έφτιαχνα τραγούδια ξεκινώντας με έναν κάπως συναισθηματικό τρόπο, τώρα ήθελα να δημιουργήσω κάτι πιο άμεσο. Νομίζω όμως πως το περιεχόμενο του Taiga δεν είναι και τόσο διαφορετικό, απλά άλλαξε η προσέγγισή μου.
Στον καινούργιο δίσκο είχα για πρώτη φορά την ευκαιρία να αφιερώσω πολύ χρόνο στα τραγούδια. Έχοντας δοκιμάσει πολλάκις και τον πιο σύντομο τρόπο, νομίζω πως το ιδανικό για μένα βρίσκεται κάπου στη μέση. Έχοντας τόσο χρόνο άρχισα να αμφισβητώ τα πάντα και με αυτόν τον τρόπο δεν μπορείς να ολοκληρώσεις το δίσκο. Απ’την άλλη, όταν βιάζεσαι δεν μπορείς να εκτιμήσεις αυτό που κάνεις γιατί σου μένει η αίσθηση ότι δεν τελείωσες τη δουλειά.
Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση που με βασάνισε. Δεν ήμουν απαραίτητα έτοιμη να αφήσω την Sacred Bones και ένα κομμάτι του εαυτού μου εξακολουθεί να πιστεύει πως ανήκει ακόμα εκεί. Μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα, πρόκειται για ανθρώπους που αγαπάω πολύ. Απλά νομίζω πως το είχα ανάγκη. Είναι όπως όταν γίνεσαι 18 χρονών και πας να σπουδάσεις. Θέλεις απλά να το δοκιμάσεις, να πας σε μια άλλη πόλη ακόμα κι αν ανακαλύψεις πως αυτή η πολή είναι σκατά. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι καινούργιο, ήμουν πολλά χρόνια εκεί και είναι πιθανό κατά βάθος να ήθελα να παραμείνω εκεί. Είναι πολύ δύσκολο γιατί μου αρέσει πολύ που βρίσκομαι πλέον στην Mute, πιστεύω πως έκανα σωστή επιλογή αλλά εξακολουθώ να νιώθω πιστή στους φίλους μου.
Είναι πραγματικά καλοί άνθρωποι, είναι σαν οικογένεια και αγαπούν κάθε δίσκο που έχουν κυκλοφορήσει και είναι πρόθυμοι να προσφέρουν κάθε βοήθεια που έχεις ανάγκη. Είναι κατά κάποιο τρόπο ίδια με την Mute. Δηλαδή η Mute είναι ας πούμε ο παππούς της Sacred Bones. Γι’ αυτό και μου μοιάζει σαν φυσιολογική εξέλιξη η μετακίνησή μου εκεί. Είναι περίπου το ίδιο πράγμα απλά αυτοί το κάνουν περισσότερο καιρό.
Έχω ήδη κάποιες ιδέες για καινούργιο υλικό αλλά προσπαθώ να το «φρενάρω». Είμαι άνθρωπος απολαμβάνει να βάζει στόχους και να σκέφτεται τι θα γίνει μετά. Είναι μάλλον ένας καταστροφικός τρόπος να ζεις. Θέλω να παραμείνω για λίγο καιρό ακόμα στο Taiga. Είμαι περήφανη γι’ αυτό το δίσκο γιατί έδωσα τα πάντα σε αυτόν και πρέπει να τον τιμήσω κατά κάποιον τρόπο.
Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου το έγραψα μάλλον εύκολα. Είχα γράψει το ρυθμικό κομμάτι πριν από αρκετά χρόνια και δεν ήξερα τι να το κάνω. Όταν έφτιαχνα την ambient εισαγωγή κατάλαβα ότι θα μπορούσα να το χρησιμοποιήσω. Μου αρέσει να γράφω τέτοια τραγούδια και συνήθως οι εισαγωγές των δίσκων μου είναι και τα αγαπημένα μου κομμάτια, ίσως γιατί διαμορφώνουν το κλίμα το δίσκου. Βασικά, το καλύτερο θα ήταν να γράψω μια δουλεία μόνο με εισαγωγικά κομμάτια να πηγαίνω ποτέ παραπέρα (γέλια).
Αυτή την εποχή διαβάζω το «Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του» του Μαξ Στίρνερ (σ.σ. στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις Θύραθεν, 2005) αφού επηρέασε πολύ τον Νίτσε και τον Σόπενχαουερ που είναι οι αγαπημένοι μου φιλόσοφοι. Αντίστοιχα, ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης αυτήν την εποχή είναι ο Ildjarn, ένα black metal μουσικός που με έχει ενθουσιάσει με την αισθητική του.
