Ο Πιέρρος Ανδρακάκος αποφάσισε να γίνει σκηνοθέτης ένα βράδυ που χάθηκε στους δρόμους της Νέας Υόρκης

ΜΟΥΣΙΚΗ:  Τα πάντα τα κάνω με μουσική.  Τα πρώτα μου ακούσματα είναι το Sgt. Peppers που είχα βρει σε δίσκο κάπου στο σπίτι μου, Pink Floyd, David Bowie και πολλά του Σαββόπουλου. Μετά ήρθε η μανία με τους Depeche Mode, Smiths και αργότερα Morrissey. Καθημερινά αρχίζω τη μέρα μου με αγαπημένα soundtrack από ταινίες για έμπνευση, με τις ταινίες του Won Kar Wai στην κορυφή της λίστας μου.  Δε θα ξεχάσω πόσο τέλεια έπαιξαν οι Manic Street Preachers μετά από βροχή και με ελάχιστο κόσμο πριν κάποια χρόνια, την περσινή συναυλία Morissey που όλοι έλεγαν ότι είναι χάλια και μόλις βγήκε μείναμε με το στόμα ανοιχτό και τους Depeche Mode πριν πολλά χρόνια στο Λονδίνο. Η πιο πρόσφατη συναυλία που μου έμεινε ήταν ο μαγευτικός Alexandre Desplat στο Ηρώδειο. Απίστευτο ταλέντο.

ΒΙΒΛΙΑ: Αγαπημένοι μου τα τελευταία χρόνια είναι ο Murakami- με το IQ84 πραγματικά χάθηκα σε μια άλλη πραγματικότητα- ο Philip Roth -ειδικά το Portnoy’s Complaint– και το Diary of a bad year του J.M. Coetzee. Γενικά ψάχνω βιβλία που θα μπορούσαν να μεταφερθούν στη μεγάλη οθόνη. Για παράδειγμα, το Slap του Τσιόλκα θα γινόταν έξυπνο σενάριο κινηματογραφικής ταινίας το οποίο και τελικά μεταφέρθηκε στην τηλεόραση. Διαβάζω επίσης πολλά ελληνικά βιβλία ψάχνοντας για ιδέες για ταινίες ή θεατρικές παραστάσεις. Αυτή τη στιγμή διαβάζω τη Νίκη του Χωμενίδη που θεωρώ ότι θα γινόταν πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα κινηματογραφική ταινία.

 

 ΤΑΙΝΙΕΣ: Πάντα μου άρεσε να πηγαίνω στην πρώτη προβολή στις 17.30 και να είμαι μόνος στο σινεμά όταν ήθελα να δω πολύ μια ταινία. Βλέπω τα πάντα από ταινίες, από σούπερ εμπορικό Hollywood, μέχρι το σινεμά του Ιράν. Πολύ  αγαπημένες μου όμως είναι Y tu mama Tambien του Cuaron, το 21 Gramms  και το Birdman του Inarritu, όλος ο Almodovar. Εντάξει θα παραδεχτώ ότι μου αρέσει πολύ και το feel good σινεμά του Richard Curtis. Κλασσικά αγαπημένοι μου ο Antonioni και ο Bergman των οποίων οι ταινίες δεν γερνάνε ποτέ γιατί μιλάνε για τα πιο βαθιά και άλυτα θέματα μας αλλά και ο θεός Woody Allen που κάθε χρόνο κάνει μια με δυο τέλειες ταινίες στα ογδόντα του! 

 ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Δυστυχώς είμαι κολλημένος με το ίντερνετ από την πρώτη στιγμή που βγήκε  είπα μέσα μου, επιτέλους ο κόσμος ενώνεται. Τσεκάρω τα πάντα συνεχώς, mail κάθε πρωί, το Variety και την Guardian και πολλά μουσικά site.

 

ΣΠΟΡ: Το έχω παλέψει πολύ, αλλά η σχέση μου με τα σπορ δεν δουλεύει με τίποτα. Αμέτρητες φορές έχω αρχίσει γυμναστήριο και τίποτα, τώρα λίγο τρέξιμο όπως όλοι πια, αλλά δεν πάω και για το μαραθώνιο. Παρ’ολα αυτά συγκινούμαι πολύ που βλέπω στον τερματισμό του μαραθωνίου κάτι ογδοντάρηδες και κάθε χρόνο υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα αλλάξω. 

 

TV: Βλέπω άπειρες ταινίες και πολλές σειρές. Θεωρώ ότι το νέο σινεμά στην Αμερική είναι η τηλεόραση που έχει απελευθερωθεί πλήρως δραματουργικά και ελπίζω και στην Ελλάδα να ξεκολλήσουμε από τα μικροαστικά μας σύνδρομα και να δούμε την ελληνική οικογένεια όπως πραγματικά είναι. Τότε ίσως αλλάξουμε σαν λαός. Βλέπω φανατικά το Mr. Robot αυτή την περίοδο που θεωρώ ότι είναι η κορυφαία σειρά του 2015.

ΤΑΞΙΔΙ: Μια φορά πολύ νεότερος στη Νέα Υόρκη, είδα ένα θεατρικό, το Sunset Boulevard και χώθηκα στα παρασκήνια που η πρωταγωνίστρια Patty Lupon ξεναγούσε κάτι παλιούς συμμαθητές της. Πολύ ώρα αργότερα, μετά τα μεσάνυχτα, βγήκα από μια άλλη πόρτα και βρέθηκα σε διάφορα πολύ σκοτεινά δρομάκια πίσω από το Broadway, όπου στο τέλος χάθηκα. Εκείνη την ημέρα έγινα πιο σίγουρος από ποτέ για την απόφαση μου να αφήσω τα οικονομικά για να σπουδάσω σκηνοθεσία. Aπραγματοποίητο προς το παρόν ταξίδι – όνειρο το roadtrip στο route 66 “from Chicago to LA”.

 

ΤΩΡΑ: Ετοιμάζω την δεύτερη σεζόν του «Ταμάμ» στον Ant1, ένα θεατρικό σε κείμενο της Κατερίνας Γιαννάκου και τελειώνω το σενάριο της πρώτης μου μεγάλου μήκους.