To βράδυ της 24ης Σεπτεμβρίου στο υπόγειο της The Breeder στην Ιάσονος γινόταν πανικός. Πέντε παράξενα, γκροτέσκα πλάσματα, μια πελώρια δίποδη μπανάνα, ένας αρκούδος, ένα κουνέλι, μια κάμπια και μια άγκυρα (!) σε ανθρώπινο μέγεθος μουτζούρωναν επιφάνειες στον τοίχο και μια αφίσα του Έλβις, ανακάτευαν και μετέφεραν μείγματα, σαν τα ρομπότ που βρίσκονται στον αυτόματο. Η νέα ζωντανή εγκατάσταση του Γιάννη Βαρελά στην έκθεση New Flags for a new country κάνει ένα πολιτικό σχόλιο στην καταναγκαστική διαβίωση, συμβίωση και στην εργασία-κάτεργο της νέας εποχής, φλερτάροντας με μοτίβα της pop κουλτούρας και τον Γουόρχολ. Βεβαίως, ο ίδιος προτιμά να μιλά για το επαναστατικό θέατρο του ’50 και του ’60 στο Σαν Φρανσίσκο και για τη δουλειά του Ronnie Davis και του San Fransisco Mome Troupe.
Αριστερά, ο Γιάννης Βαρελάς.
Στο ισόγειο, όπου τα πλήθη κρατώντας μια μπύρα στο χέρι ξεχύνονταν στον πεζόδρομο του αγοραίου έρωτα αγγίζοντας με την ουρά τους τα πορνεία, μπουρδουκλωμένα με την πελατεία και με το προσωπικό τους, κυριαρχούν οι νέες σημαίες μιας νέας χώρας. Η γειτνίαση του έξω κόσμου με το εικαστικό σύμπαν του Βαρελά είναι συναρπαστική και σουρεαλιστική ταυτόχρονα. Εδώ, στο ισόγειο, συναντάς στο ακέραιο τον τίτλο της εγκατάστασης και είναι κάτι που, υποθέτω, αποτελεί ευχή για πάρα πολλούς. Στα τεράστια ταμπλό το χρώμα είναι ατίθασο κι οργιώδες. Προβάλλουν κάποια σύμβολα αφαιρετικά, αλλά το σχήμα, η μορφή δεν αποτελούν το πρόταγμα. Ο καλλιτέχνης που πλέον ζει και δημιουργεί μεταξύ Λος Αντζελες, Βιέννης και Αθήνας, αρνείται να μπει σε καλούπι ή να βάλει σε καλούπι το έργο του κι αντιστέκεται σε οποιαδήποτε επιταγή. Κυρίως, ιδεολογική. Η ενότητα αυτή είναι συντεταγμένη, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, στους αντίποδες των trendy εννοιών της ανταγωνιστικότητας, της αποδοτικότητας και της παραγωγικότητας.
Παραδόξως, το ακίνητο σύμπαν αυτού του επιπέδου, με την υπόγεια εσωτερική ενέργεια και κίνηση, συνομιλεί με τον καταναγκαστικά κινούμενο κόσμο του υπογείου με τις 5 δυστυχισμένες φιγούρες. Το χρώμα του ενός χύνεται στο χρώμα του άλλου, κι αυτό εν συνεχεία ενώνεται με το απειθάρχητο χρώμα του πλήθους των επισκεπτών. Η σκηνοθετημένη performance μπορεί να μας βάζει σε σκέψεις, μπορεί να μας κάνει να βλέπουμε βουβές σκηνές από έργο του Ιονέσκο, αλλά δεν έχει–δεν θα μπορούσε να έχει- την δύναμη της παράστασης που συντελείται ζωντανά έξω απ’τους τοίχους της Breeder. Εκεί όπου τα φωτορυθμικά και οι φιγούρες του Μικυ Μάους σε καλούν να αγοράσεις το σεξ, ημίγυμνες γυναίκες περνάνε σαν φαντάσματα από την ανοιχτή πόρτα σε κλάσματα δευτερολέπτου, ενώ τα πάντα τελικά καταπίνει η θηριώδης τσίκνα της λαϊκής ψησταριάς “Η Αρτα” όπου τρώνε σαν μια καλή παρέα γνωστοί εικαστικοί και curators, trans και νταβατζήδες.
