Πάνε τέσσερις σεζόν από την πρώτη σύνδεση του Game of Thrones με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα, τις κομματικές οικογένειες και τον «πόλεμο» για τον θρόνο της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Τώρα, μετά το τέλος του πέμπτου κύκλου δεν μένει παρά να επανα-οριοθετήσουμε ήρωες και οίκους, να σιγουρευτούμε για τα διαφαινόμενα, ή να ανατρέψουμε παραλληλισμούς που κρίθηκαν άστοχοι.
Κριτική στην σειρά δεν πολυ-χωράει εξάλλου. Από τη στιγμή που η HBO είδε τις τηλεθεάσεις να εκτοξεύονται μυριστήκαμε την εξισωτική μείωση σε ποιότητα. Κύκλο κύκλο η σειρά παίρνει το δρόμο της για μια «Τόλμη και Γοητεία με σπαθιά» και η συμμετοχή του Martin στο ‘κακό’ είναι το αποκούμπι του ‘δικό του είναι, ότι θέλει κάνει’. Οι πλέον άτυχοι είναι φυσικά όσοι έχουμε διαβάσει τα βιβλία. Ούτε η έκφραση «story telling rewriting» δεν λέει την απόλυτη αλήθεια. Συνήθως σε μια μεταφορά βιβλίου σε οθόνη ψάχνουμε να βρούμε τα 2-3 σημεία απόκλισης. Πλέον στο GOT ψάχνουμε να βρούμε τα 2-3 κοινά σημεία με το βιβλίο. Αλλά ας μην ζαλίζω άλλο μ’ αυτά. Το περί ορέξεως είναι δικαίως κατακτημένο και αδιαπραγμάτευτο. Θυμίζω ότι πρόκειται για στυγνό υποκειμενισμό.
House Stark: Είχα επιμείνει για ΣΥΡΙΖΑ ελέω της ηθικής δικαίωσης που πάντα κατέληγε σε ήττα. Και μέσα σε τέσσερις σεζόν ο παραλληλισμός των Stark με την ευρωαριστερά γιγαντώνεται. Άρμα τους ο Γιαννάκης ο Χιόνης που αποφασίζει να διοικήσει ένα κόσμο σαπίλας και μούργας με το σταυρό στο χέρι. Δεν αντιλαμβάνεται τις ισορροπίες, τις παλιές και νέες συμμαχίες, θέλει να φέρει με μιας νέα ήθη, ανέχεται την διαφορετικότητα των wildling, επιβιώνει από έρωτα, κερδίζει εκλογές χωρίς νοθεία και πλέον κείται στο χαντάκι της πολιτικής του ορθότητας από συντροφικές μαχαιριές. Σε περίπτωση που μελλοντικά η τηλεοπτική (υπερ)παραγωγή αποφασίσει την ανάσταση του και μας τον δείξουν σε κάνα πλάνο με τους εκπροσώπους της Iron Bank of Braavos δεν θα χωράει καμία αμφιβολία για την τηλεοπτική ενσάρκωση του κουλ Αλέξη. Στο φαύλο κύκλο του από δεξιά Ντάισελμπλουμ και απ’ τα αριστερά Λαφαζάνης.
Παράλληλα τα αδέρφια του έχουν κλειστό συμβόλαιο με την ταλαιπωρία. Η φράξια Rob καρατομείται με τυπικές διαδικασίες σε κάτι που μοιάζει περισσότερο με την 3η διεθνή απ’ ότι με γάμο. Ας μην κρυβόμαστε μόνο Σταλινικός θα μπορούσε να σκοτώσει τροτσκιστή στον ίδιο του το γάμο. Η Άρια είναι τόσο αριστερή που χάνει το φως της. Θέλει τόσο πολύ να πάει στην δραχμή που πετάει τα ευρώπουλά της στην θάλασσα. Η Σάνσα, κουρασμένη από το ιδεολογικό φορτίο της οικογένειας και την Κυριακάτικη Αυγή, και μιας και στο Westeros δεν έχει ούτε πρέζα ούτε και χύτρες με μπαρούτι, βυθίζεται στα αδιέξοδα του μικροαστισμού και παντρεύεται το καθίκι που κατάφερε και ξεπέρασε τον Τζόφρυ. Μοναδική της παρηγοριά να ανάψει ένα κερί σε κάτι που θυμίζει Winterfell αλλά κατά βάση είναι δυάρι στου Γκύζι. Στον επόμενο κύκλο την βλέπω μετανάστρια στην Κολονία.
House Bolton: Στον πρώτο κύκλο η εκπροσώπηση της Χρυσής Αυγής είναι τα αδέρφια Σκύλος και Βουνό, υπό την καθοδήγηση του μουγκού δήμιου Ίλιν Πέιν. Πλέον, όμορα της αύξησης των ποσοστών της ΧΑ η σειρά αποφάσισε να συνδέσει την φιλειρηνική αυτή οργάνωση με έναν οίκο και οι Μπόλτονς ταιριάζουν ταμάμ. Όχι μόνο για την διαστροφή και την κακία που σπάει όλα τα κοντέρ, αλλά πολύ περισσότερο για τις προδοσίες και την κάτω απ’ το τραπέζι συμφωνία με την τυπική εργοδοσία του GoT, τους φραγκάτους Lannisters. Γιατί ο σωστός ο Χρυσαυγίτης είναι ο υπερκαπιταλιστής της κρίσιμης ώρας. Και πάμε στα πρόσωπα που είναι ακτινογραφία Χρυσαύγουλου. Ο μπαμπάς Μπόλτον φυσικά και αναγνωρίζει το νόθο μόλις καταλαβαίνει ότι ο οίκος του αποκτά μια κάποια αξία. Το νόθο φυσικά και είναι το υπέρτατο γαμίδι με τα άσχημα παιδικά χρόνια που βασανίζει από την σκόνη που κάθεται πάνω του μέχρι ότι έμβιο τον πλησιάσει. Έχει όπως και δήποτε pitbull και του σηκώνεται μόνο αν δει αίμα. Στην περίπτωση παραλληλισμού ΧΑ με Μπόλτονς συμβαίνει και μια υπέροχη αισθητική σύμπτωση: Βλέπεις οι Μπόλτονς φέρουν το πιο αποτυχημένο sigil στην ιστορία του «σκέφτομαι και φτιάχνω sigil» (σοβαρά τώρα «a red flayed man hanging upside-down»!) όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε ακροδεξιό σήμα. Φλεγόμενοι μαίανδροι, γκραβουρέ περικεφαλαίες, τουμπανιασμένοι άγριοι σκύλοι με αγκαθωτά κολάρα και tribalιές αγκάθια ή συρματοπλέγματα. Μένει να μας τους δείξουνε και με κανένα ταξί σε κούρσα Winterfell – Casterly Rock με το ταξίμετρο να γράψει πενηνταρού έτσι γιατί είμαστε οι Μπόλτον.
House Lannisters: Αστική τάξη (ξεκάθαρα) αλλά σε κρίση. Η κλασσική περίπτωση απεικόνισης της ενδογενούς πτώσης του τζακιού, ενώ παράλληλα είναι η οικογένεια που αν και χρωστάει της Μιχαλούς παίζει τον ρόλο των εταίρων – δανειστών μας. Κάνει τα πάντα για το όνομα, την δόξα και τη θέση. Περιφρονεί κάθε έννοια λαϊκού (ή δημοκρατίας). Επανεφευρίσκει την διαστροφή στα οικογενειακά κρεβατώματα. Όμως τους χτυπάει η μοίρα που στο μυαλό της HBO είναι κάτι αταξικό. Τζόφρι και παππούς δολοφονούνται. Ο πρώτος σε μια συμπαιγνία «όλοι μαζί να πεθάνει το μαλακισμένο» (στην πιο fail δολοφονία μισητού πρωταγωνιστή ever), ο δεύτερος από τον μόνο ταλαντούχο γιο του που ελέω της ευφυίας του κόντεψε να τινάξει στον αέρα τα σιχαμένα σχέδιά του. Ο καλός και κληρονόμος γιος χάνει το χέρι του και έτσι όπως έχει δομηθεί ο χαρακτήρας του η απώλεια είναι εφάμιλλη με αυτή του Ρικ. Τουλάχιστον συνεχίζει να πηδάει την αδερφή του, πλέον και μπροστά σε νεκρούς που επιβεβαιώνει το ατερμάτιστο ‘ήθος’ της οικογένειας. Πέραν της προσπάθειας να μας γίνουν αρεστοί οι αδικημένοι απ’ τις συγκυρίες και φυσικά ακόμα κυβερνώντες Lannisters τολμώ να πω ότι στους τελευταίους κύκλους βρίσκω μια απίστευτη ομοιότητα της Σέρσεϊ με την Σάσα Σταμάτη. Ξοδεύει ασύστολα, ζει στα λούσα (κλεμμένα ή δανεισμένα), διαπλέκεται, συνωμοτεί, τα ξέρει όλα και μένει πιστή στην ομερτά, στήνει λάκκους και στο τέλος πέφτει κι ίδια μέσα. Στα υπόγεια δείχνει να λυγάει. Το μόνο που δείχνει να την ενδιαφέρει είναι τα παιδιά της, ζητάει να εξιλεωθεί μέσα απ’ αυτά και αν τα καταφέρει να εκδικηθεί μπορεί να ρίξει και καμιά βόμβα νετρονίου σε όλο το Westeros. Φοβάμαι δε ότι για όλα αυτά θα την πληρώσει ο φουκαράς ο Τζέιμι – Άκης που απλά ως άλλος μοιραίος και ωραίος αγάπησε την λάθος γυναίκα.
House Baratheon: O G.R Martin και η HBO έχουν διαβάσει την ιστορία του ΚΚΕ δεν εξηγείται αλλιώς. Οι ομοιότητες είναι περισσότερες από κάθε άλλο οίκο. Η ανάλυση είναι αμιγώς πολιτική: 1) Χάνουν έναν πόλεμο που έχουν ουσιαστικά κερδίσει από τελευταίας στιγμής έξωθεν παρεμβολή. 2) Έχουν κάνει εξορία. 3) Βάζουν την μεταφυσική απ’ την πίσω πόρτα. 4) Αλληλοεξοντώνονται σε ρυθμούς σφυροδρέπανου. Κι αν στον 2ο κύκλο έφυγε απ’ την μέση ένας αδερφός διεκδικητής γ.γ., στον 5ο καίμε ζωντανή και την κόρη γιατί τίποτα δεν έχει καμία αξία μπροστά στην επανάσταση που έρχεται. 5) Λέμε ΟΧΙ στο ΟΧΙ των ΟΧΙ. 6) Το πολύ διάβασμα στα βιβλία της βιβλιοθήκης απαγορεύεται και κάνει κακό. Γι’ αυτό και οι αναλφάβητοι (τους λέμε λαϊκούς) είναι το ιδανικό κοινό και 7) Για την ήττα φυσικά και φταίει ο ανέντιμος λαός, οι μη-ιδεολόγοι που λακίζουν φοβισμένοι και δωροδοκούμενοι απ’ τον εχθρό που έπαιξε για ακόμη μια φορά βρώμικα (α και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ που εν προκειμένω δεν μας έδωσε εργάτες – στρατιώτες). Μένει όσοι έχουν απομείνει να κάνουν ένα συνέδριο για την ανάλυση της ήττας, να την εκλάβουν ως «αντεπανάσταση» και να κατηγορήσουν τους φίλους που δεν τους βοήθησαν.
The Wildlings: Παραμένουν οι μπάχαλοι. Την έπεσαν στο τείχος για να την πέσουν στο τείχος. Για μια καλή και πετυχημένη κατάληψη που θα κατέληγε σε punk συναυλία με Amstel και μπάφους. Χωρίς σχέδιο και οργάνωση, και χωρίς επί της ουσίας αρχηγό, έχασαν αλλά δεν βαριέσαι μωρέ δεν έγινε και τίποτα. Σημασία έχει να περάσουμε το τείχος και να τις παίζουμε με τα κοράκια που προστατεύουν τα αφεντικά, τα οποία είναι μακριά μας και δεν ασχολούμαστε μ’ αυτά. Φυσικά η HBO μας δίνει και μια πιο διεισδυτική αναφορά στον παραλληλισμό αυτό. Μπροστά σε ένα ανεξήγητο κακό, την επέλαση της απέθαντης δεξιάς των γαλαζοαίματων οι άγριοι μπάχαλοι συνεργάζονται μετά κόπων και βασάνων με τον ΣΥΡΙΖΑιο Γιαννάκη Χιόνη, που τους πείθει γιατί χρειάζεται τα σπαθιά τους. Αυτή η «εκλογική συμμαχία» κρίνεται εύθραυστη και παρασύρει τον Χιόνη μαζί με τα δρακόγυαλα. Μόλις δε ο ρεφόρμας Χιόνης συνθυκολογεί, υπογράφει και ελπίζει την επιστροφή στην κανονικότητα οι μπάχαλοι κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα και είναι το μόνο στο οποίο παραμένουν τίμιοι.
House Tyrrels: Ένδοξο και τιμημένο αλλά και παρελθοντικό πλέον ΠΑΣΟΚ. Φραγκάτοι, διαβασμένοι, κοσμοπολίτες και πολυταξιδεμένοι, λαϊκιστές. Το παίζουν καλοί στο λαό και κάνουν τα πάντα για να μπούνε στο παλάτι (μόνο οικουμενικό Βασιλιά δεν έχουν ζητήσει ακόμα). Προσφέρουν τα σιτηρά τους και εξαγοράζουν θέσεις. Η νέα Βασίλισσα είναι η πρώτη κυρία που ήρθε από αεροσυνοδός να διαταράξει το καθωσπρέπει παλάτι. Ο αδερφός της ως άλλος τεντιμπόις βουτάει την μπέμπα του μπαμπά και άκουσον άκουσον παρεκτρέπεται στα μπαρ και τις ακολασίες. Ο μπαμπάς πληρώνει για να μην τα γράψουν οι εφημερίδες. Μια φορά ΠΑΣΟΚ για πάντα ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και στην αποσύνθεση.
Μ Ε Μ Ο Ν Ω Μ Ε Ν Ε Σ Π Ε Ρ Ι Σ Τ Α Σ Ε Ι Σ
Παπάς – Σπουργίτης: Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Δεν θέλει να εμπλακεί στα κοινά αλλά «αμαρτωλοί θα σας κάψουν οι εφτά θεοί». Φτιάχνει κάτι σαν στρατό ανέραστων. Το παίζει ήρεμος ενώ από μέσα του ξεβράζει κατάρες και μάλλον διάβαζε όταν στο Westeros γινόταν κακός χαμούλης.
Little finger: Α) Inner Version: Αλέξης Κούγιας χωρίς δεύτερη κουβέντα. Απ’ τις αλάνες της Πετρούπολης και τη φτωχολογιά στο να γυρνάνε τα ίδια τα άντερα του με την πάρτι του. Πλέον ενσαρκώνει υπέροχα το λέω στον τάδε Α και στον τάδε Β με μόλις 2 σκηνές απόσταση. Μένει μόνο να του δώσουν μια ερασιτεχνική ομάδα εκεί στο Έιρι να στήνει παιχνίδια και να το παίζει και σημαιοφόρος της κάθαρσης. Ή να παίξει ως μικροδάχτυλος και σε άλλη ανταγωνιστική σειρά.
Β) Outer Version: Γερούν Ντάισελμπλουμ. Από την φτωχολογιά του Ρότερνταμ, έρποντας μέχρι τους θώκους του Eurogroup. Με τις σωστές συμμαχίες, τις σωστές πλαστογραφίες και την διατριβή στην ανώτατη μουνοπανική.
Τζέιμι Λάνιστερ: Μεγάλε γόη Δημήτρη Αβραμόπουλε. Επί της ουσίας, ένας τίποτας, ένας πουθενάς, που αποκτά αργά και σταθερά συναισθηματικό κόσμο. Κουλός ξιφομάχος.
Σερ Ντάβος: Ένας ακόμη που πίστεψε στην ηγεσία του ΚΚΕ η οποία εκτίμησε το γεγονός ότι δεν ξέρει ανάγνωση και χάφτει ότι του λένε. Φυσικά η εμπιστοσύνη έχει και ένα τίμημα. Έχει χάσει κάτι δάχτυλα, έχει πάρει τα μπάνια του σε κάτι γκούλαγκ, αλλά η πίστη πίστη.
Σερ Τζόρα Μόρμοντ: Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Γόης, μπλαζέ βλέμμα, λιγομίλητος, λαϊκός και ερωτευμένος. Βγάζει και έναν έρπη από μια κακιά στιγμή, ένα ισχυρό χτύπημα της μοίρας. Αλλά θα αντέξει ο Δημήτρης.
Sand Snakes: Ραχήλ Μακρή. Εθνικισμός, Παντελίδης, έπαρση και πολύ δηλητήριο.
Άρυα Σταρκ: Ότι και στον 1ο κύκλο. Κίνδυνος φεμινιστικού κινήματος. Κίνδυνος φεμινιστικού κινήματος. Κίνδυνος φεμινιστικού κινήματος.
Tywin Lannister: Αντώνης Σαμαράς. Δηλαδή να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.
Doran Martel: Α)Inner Version:Φώτης Κουβέλης. Δεν ακούω τίποτα, δεν βλέπω τίποτα, άσε με εδώ που λιάζομαι. Όχι στον πόλεμο, όχι στην βια, όχι στα ναρκωτικά.
Β) Outer version: Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ. Κατρούτσος, «αλληλεγγύη», αγάπη κι έρωτας για το Νότο. Έχουμε ματώσει για το Ντορν κύριοι.
Hodor: Αποφυλακισμένος Ηλίας Λαγός. Ψηφίζει με την ιαχή «Hodor, Hodor».
Μέις Ταϊρέλ: Μιχάλης Λιάπης. Περουκίνι, ύφος και αισθητική ηλίθιου. Νοιώθει ότι του κάνουν τιμές, ενώ επί της ουσίας τον βάζουν να παίξει με το αεροπλανάκι του.
Βάρυς: Βαγγέλης Βενιζέλος: 1) από την καλοσύνη στο βλέμμα, 2) το συνεχές «for the realm» που όταν περάσει ο καιρός θα του το αναγνωρίσουμε, 3) τις κοφτερές γεμάτο μίσος ατάκες, 4) το βαθύ κουτσομπολιό και 5) τον ολοένα και αυξανόμενο κομπάρσο ρόλο.
Brienne: ΜAT, EKAM και ΟΠΚΕ μαζί. Ακλόνητη πειθαρχία, υποταγή, ευχαρίστηση μέσα από την δουλικότητα και την υπακοή. Δεν έχει εν τέλει ποιος τις δίνει ή γιατί τις δίνει. Μας μένει μόνο να μην βάλει κασέτα στην κάμερα όταν οι wildlings την πέσουν στην Ριανκούρ.
