Η Ολλανδή φωτογράφος Eva Roovers γεννήθηκε το 1981, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Ουτρέχτης και συνέχισε με μεταπτυχιακό στη φωτογραφία στο Πανεπιστήμιο Τεχνών του Λονδίνου. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί στη Νέα Υόρκη, τη Σεούλ, το Βερολίνο και στο Λονδίνο.
Παραλάβατε ένα «κουτί έμπνευσης» που περιείχε το ποίημα «Γιασεμί» του Γιώργου Σεφέρη, δύο κεφάλαια από το βιβλίο «Η Αθήνα της μίας διαδρομής» του Πέτρου Μάρκαρη, το τραγούδι «Όμορφη Πόλη» του Μάνου Χατζιδάκι, μια συνταγή για γεμιστά και δώδεκα αρχεία με ήχους από την πόλη της Αθήνας. Ποια άλλα ερεθίσματα είχατε στο παρελθόν σε σχέση με την Αθήνα και πώς αυτά επηρέασαν τη δουλειά σας για το Strange Cities; Πέρα από τα στοιχεία που πήρα από το κουτί έμπνευσης διάβασα το βιβλίο Eurydice Street: A Place in Athens της Σοφίας Ζηνόβιεφ. Το βιβλίο αναφέρεται σε μια γυναίκα που επιστρέφει με τη νέα οικογένεια της στην Αθήνα, την πόλη των φοιτητικών της χρόνων. Είναι ένα ευχάριστο βιβλίο, που φωτίζει τις μικρές λεπτομέρειες, εκείνες που μας δείχνουν πώς ένας ξένος μπορεί να αντιληφθεί την πόλη και τις συνήθειες των κατοίκων της. Επίσης έχω αναμνήσεις από την περιόδο που ζούσα στο Λονδίνο και η συγκάτοικος μου ήταν Αθηναία. Θυμάμαι πώς πάντα επέστρεφε από τις καλοκαιρινές της διακοπές στην πόλη με τον πιο νόστιμο χαλβά τον οποίο απολαμβάναμε με τσάι από φρέσκα βότανα.
Πώς προέκυψε τελικά το συγκεκριμένο έργο τέχνης για την έκθεση “ Strange Cities:Athens”; Τα light boxes και η καρτ-ποσταλ που έφτιαξα για την έκθεση Strange Cities, βασίζονται στις στερεοτυπικές ιδέες που είχα για την Αθήνα και τους κατοίκους της, και που τις διαμόρφωσα, κατά κύριο λόγο, όταν ήμουν παιδί. Το ενδιαφέρον για εμένα ήταν ακριβώς το πώς σχηματίζεις μια εικόνα για ένα μέρος στο οποίο δεν έχεις ποτέ βρεθεί. Πιστεύω ότι η τελικά η εικόνα που δημιουργείται είναι μια φαντασίωση. Τα σύμβολα και οι στερεοτυπικές έννοιες σε βοηθούν να δώσεις σχήμα σε ένα άγνωστο μέρος. Ποτέ η εικόνα που έχεις σχηματίσει βάσει προκαταλήψεων δεν σχετίζεται με την πραγματικότητα και πολλές φορές η φαντασία σου έχει δημιουργήσει ομορφότερα αποτελέσματα. Για την καρτ-ποστάλ δούλεψα με το κόνσεπτ του πώς πάντα μια καρτ-ποστάλ παρουσιάζει μια ουτοπική οπτική ενός μέρους. Οι καρτ-ποστάλ παίζουν με την έννοια των ειδυλλιακών ουτοπικών θέρετρων και ποτέ δε δείχνουν τα ίσως, «άγρια» χαρακτηριστικά μιας τοποθεσίας. Αντιθέτως βλέπουμε ηλιοβασιλέματα, καθαρούς δρόμους, ερημικές παραλίες, κτίρια σε ιδανική κατάσταση, ειδυλλιακές συνθέσεις λουλουδιών, όλα τα παραπάνω να στροβιλίζονται σε ένα απαλό αεράκι γενικευμένης ευτυχίας. Για τα light-boxes εργάστηκα με κάποια θέματα που μου ήρθαν στο μυαλό σχετικά με την πόλη και τους ανθρώπους. Η παλιά πόλη, οι πολυπληθείς οικογένειες που παίρνουν το δείπνο τους και, συγγνώμη που το λέω, οι τριχωτοί άντρες με μεγάλες μύτες. Προσπάθησα να συμπεριλάβω αυτά τα θέματα στο προσωπικό μου φωτογραφικό ύφος, δηλαδή τοποθετώντας καθημερινά αντικείμενα σε νέα, μη αναμενόμενα «σκηνικά» όπου αλλάζουν χρήση και συνεπώς και σημασία. Βλέπεις ένα κτίριο φτιαγμένο από μια συσκευή που χρησιμοποιείται για μασάζ και μια πέτρα, κι αυτό είναι μια αναφορά στον Παρθενώνα. Οι χάρτινες σακούλες που είναι κολλημένες όλες μαζί αποτυπώνουν τους σφιχτούς οικογενειακούς δεσμούς και την ώρα του δείπνου.
Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός για μια «Παράξενη Πόλη»; Μια παράξενη πόλη είναι ένα άγνωστο μέρος. Αυτό μπορεί να είναι είτε το χωριό δίπλα στην πόλη που μένεις είτε μια μητρόπολη. Παράξενη σε καμία περίπτωση δε σημαίνει τρομακτική. Αξίζει να προσέξεις ότι σε μια παράξενη, δηλαδή άγνωστη πόλη, πας με το κεφάλι ψηλά ενώ στην πόλη σου περπατάς κοιτώντας κάτω ή έστω μπροστά, τον δρόμο σου. Κοιτάς ψηλά γιατί όλες οι αισθήσεις σου είναι ξύπνιες καθώς προσπαθείς να «ρουφήξεις» όλες τις λεπτομέρειες.
Επισκεφθήκατε την Αθήνα αφού δημιουργήσατε το έργο; Εάν ναι, ποια είναι η αίσθησή σας από την πόλη; Εάν όχι, ποιες είναι οι προσδοκίες σας από την ελληνική πρωτεύουσα; Θα ήθελα πολύ να την επισκεφθώ και ήταν κάποια στιγμή να δώσω ένα workshop αλλά δυστυχώς ακυρώθηκε. Θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ τις αγορές και να «μυρίσω» όλα τα χρώματα. Επίσης έχω ακούσει ότι υπάρχει μια νέα πραγματικά ζωντανή και παλλόμενη σκηνή τέχνης από νέους που κάνουν μια επανεκκίνηση παρά τις δυσκολίες που περνά η χώρα. Θέλω να γνωρίσω από κοντά την προσαρμοστικότητα των Ελλήνων.
Έκθεση Strange Cities:Athens, 20 Απριλίου – 28 Ιουνίου 2015. Καθημερινά 12:00-21:00 Διπλάρειος Σχολή (πλ. Θεάτρου 3)
