Tην Κυριακή 10 Μαΐου οργανώθηκε από την Ελληνική Ομοσπονδία Ποδηλασίας ο ετήσιος αγώνας στην κορυφή Κατσιμίδη στην Πάρνηθα. Είναι η περιοχή κοντά στην Ιπποκράτειο Πολιτεία, όπου φέτος σημειώθηκε έντονη χιονόπτωση.
Ο εν λόγω αγώνας είναι πάντα συναρπαστικός, αφού εκτός από την πολύ όμορφη διαδρομή μέσα στο δάσος της Πάρνηθας διαθέτει διάφορες εναλλαγές τερέν και μια μικρή αλλά τεράστια σε κλίση ανηφόρα που διασπά το πελοτόν και δημιουργεί εντάσεις και θέαμα.
Είναι ένας ιστορικός αγώνας, που διοργανώνεται κάθε χρόνο από την Ομοσπονδία και αποτελεί κομμάτι του ελληνικού πρωταθλήματος με συμμετοχή αθλητών και συλλόγων.
Αυτή η χρονιά όμως ήταν διαφορετική από τις προηγούμενες. Η ασυνήθιστα βαριά χιονόπτωση του χειμώνα άφησε το ασφάλτινο οδόστρωμα της Πάρνηθας με πολλές και μεγάλες φθορές. Για να είμαστε ακριβείς, η άσφαλτος μια μόλις μέρα πριν τον αγώνα είχε λακκούβες, σκασίματα και παρά πολλά σημεία που ακόμα και αυτοκίνητο θα είχε πρόβλημα να διασχίσει, πόσο μάλλον ανθρακονημάτινα ποδήλατα με 23αρια λάστιχα.
Παρ όλα αυτά ο αγώνας ανακοινώθηκε ότι θα γίνει κανονικά από την ΕΟΠ. Λίγες ημέρες πριν, αθλητές και επαγγελματίες του χώρου έπειτα από προπόνηση στην περιοχή ανάρτησαν στα μέσα δικτύωσης φωτογραφίες με την παράκληση να γίνουν έστω και την τελευταία στιγμή επιδιορθώσεις με λίγη πίσσα/άσφαλτο στο τερέν.
Φυσικά δεν έγιναν. Ζούμε στην χώρα του τυχαίου.
Τυχαία λοιπόν ο αγώνας ξεκίνησε με την κατηγορία Γυναικών. Σε μια στροφή η αθλήτρια του Παναθηναϊκού Σοφία Κατσούλη έπεσε σε μια λακκούβα – πραγματική τάφρο – και τραυματίστηκε σοβαρά. Ο αγώνας φυσικά διεκόπη και όταν ήρθε η «κακιά ώρα» διαπιστώθηκε ότι:
- Δεν υπήρχε γιατρός, όπως προβλέπεται από την UCI (και από την κοινή λογική).
- Δεν υπήρχε ασθενοφόρο, όπως επίσης προβλέπεται.
- Το ασθενοφόρο έφτασε μετά από 1 ½ ώρα.
Η ΕΟΠ υποστηρίζει ότι το ΕΚΑΒ είχε ενημερωθεί για τη διεξαγωγή του αγώνα και άρα η ίδια δεν φέρει ευθύνη επ’ αυτού. Για την απουσία γιατρού και φαρμακείου όμως; Σε οποιαδήποτε περίπτωση το θέμα δεν είναι να αρχίσει το ping-pong ρίψης ευθυνών από τον έναν αρμόδιο στον άλλο. Είναι αυτονόητο ότι είναι υποχρέωση του ΕΟΠ να κρίνει αν το τερέν είναι ασφαλές και αν δεν είναι (και δεν μπορεί να επιδιορθωθεί) να ακυρώσει τον αγώνα. Η ασφάλεια των αθλητών δεν μπορεί να είναι τυχαία ή διαπραγματεύσιμη.Μετά τον τραυματισμό της Σοφίας η κατηγορία ΑΝΔΡΩΝ – ELITE αρνήθηκε να συμμετάσχει στον αγώνα ενώ η κατηγορία MASTERS αρνήθηκε να παραλάβει τα βραβεία ή να παραταχθεί στο podium ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
Έτσι έγινε πραγματικότητα η πρώτη απεργία αθλητών ποδηλασίας στην ψωροκώσταινα.
H ΕΟΠ προφανώς αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες (όπως άλλωστε ολόκληρη η χώρα). Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αν ας πούμε καλούσε ιγες ημέρες πριν αθλητές και συλλόγους να βοηθήσουν εθελοντικά να επισκευαστεί το οδόστρωμα, πόσοι θα το δίνανε το παρόν; Και πόσοι περισσότεροι θα έκραζαν πίσω από τα keyboards; Δεν θα το μάθουμε ποτέ γιατί η ΕΟΠ που έχουμε τώρα δεν θα το ζητούσε ποτέ. Κι ο λόγος είναι ότι δεν έχει πάθος με την ποδηλασία, θέλει απλώς να «κάνει τη δουλίτσα της.»
Και για ακόμη μια φορά μέσα από τον κυκεώνα συμφερόντων και ελληνικής διαπλοκής χαμένος βγαίνει ο αθλητής και η «σκηνή», όποια σκηνή κι αν είναι αυτή.
