Τον συναντήσαμε στο Σύγχρονο Θέατρο, ένα απόγευμα που επέβλεπε τις πρόβες του χορευτικού project που διοργανώνει εκεί, το SCALE #1:100. Ο Γιάννης Αντωνίου, έχοντας μόλις ενάμισι χρόνο που γύρισε από τις σπουδές, αρχικά, και την καριέρα του, έπειτα, στο Σαν Φρανσίσκο σαν χορευτής και χορογράφος, μας μιλά, στα φωτεινά γραφεία πάνω από τη θεατρική σκηνή, για την πορεία του μέχρι στιγμής, τις στιγμές που τον σημάδεψαν ως άνθρωπο και καλλιτέχνη αλλά και για τα μελλοντικά του σχέδια. Είναι φιλικός και άμεσος, δείχνει να μην έχει τη διάθεση να κρύψει τίποτα και μας εξηγεί οποιαδήποτε απορία έχουμε σχετικά με τα…χορευτικά του βήματα και τις καθημερινές χορογραφίες που όλοι, λίγο έως πολύ, εκτελούμε καθημερινά.
Γέννημα-θρέμμα της Αθήνας, αντιλήφθηκε αρκετά σύντομα την έλξη του προς το χορό. Έδωσε εξετάσεις στην Κρατική Σχολή Χορού δηλώνοντας πως θα ήθελε να τον δεχτούν μόνο εάν πραγματικά πιστεύουν πως μπορεί να κάνει κάτι. Κι εκείνοι τον πίστεψαν. Αφού, λοιπόν, ολοκλήρωσε ένα διάστημα των σπουδών του, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα που αποτελεί όνειρο και ταυτόχρονα φόβο για την πλειοψηφία tων καλλιτεχνών στην Ελλάδα, να φύγει στο εξωτερικό. Εξηγεί, λοιπόν, τη μοναξιά της καινούριας αρχής και πώς, τελικά, ο χορός αλλά και όλες οι τέχνες προσφέρουν ένα δρόμο προσωπικής ανακάλυψης που σου επιτρέπει να κάνεις παλαβομάρες, αν το θες και είσαι έτοιμος να τις υποστηρίξεις. Αγαπά το χορό γιατί, μεταξύ άλλων, καταργεί τα κοινωνικά σύνορα μεταξύ των ανθρώπων. Γνώρισε πολλούς σημαντικούς ανθρώπους και στον ευρωπαϊκό και στον αμερικανικό σταθμό της διαδρομής του, ανθρώπους που θέλησαν να τον γνωρίσουν λόγω του έργου του. Σε διαφορετική περίπτωση αυτό δε θα είχε συμβεί ποτέ, παραδέχεται ο ίδιος.
Πρώτος σταθμός του Γιάννη Αντωνίου στο εξωτερικό είναι σε γερμανικό έδαφος. Χορεύει στο μπαλέτο της Όπερας του Αμβούργου, όμως η πρώτη του επαγγελματική παράσταση γίνεται στο Ηρώδειο. Συνεχίζει τα χορευτικά του βήματα στη Φρανκφούρτη, όπου ξεκινά να χορογραφεί ο ίδιος. Εκεί γνωρίζει τον Alonzo King, χορογράφο της σχολής του Balanchine. Έτσι, του ανοίγεται ο δρόμος, κατόπιν προσκλήσεως, για το Σαν Φρανσίσκο. Το πρώτο διάστημα, μην έχοντας επίσημη άδεια παραμονής, χορεύει και οι συνάδελφοί του βγάζουν κάθε μήνα ένα ποσό από το μισθό τους προκειμένου να καταφέρει να παραμείνει. Όπως κι έγινε. Έμεινε αρκετά ώστε να μπορέσει να φτιάξει το δικό του χώρο-στούντιο και να αισθάνεται ότι δημιουργεί μια μικρή κοινωνία καλλιτεχνών, όπως λέει ο ίδιος. «’Ηταν απίστευτη χαρά και ικανοποίηση, όταν κάποια στιγμή, σε διάλειμμα της δουλειάς, ήμουν στο σπίτι μου και ένιωθα ότι στο χώρο μου, εκείνη ακριβώς τη στιγμή κάποιος άλλος δουλεύει πάνω σε αυτό που αγαπάμε.»
Είναι εξαιρετικά ευχάριστο το γεγονός πως ο Γιάννης Αντωνίου είναι από εκείνους τους ανθρώπους, που έχοντας εντρυφήσει στο σώμα και την κίνηση, μπορεί να μιλήσει για τον ανθρώπινο χορό με ευρύτητα. Ο χορός, μας λέει, είναι κάτι έξω από εσένα. «Δε συντελείται εσωτερικά, δεν έχει εσωτερική απεύθυνση». Γι’ αυτό και ο κάθε χορογράφος απειλείται από αυτό που χαρακτηρίζει ως «στάση δύναμης». Άλλωστε, όπως υποστηρίζει, όλοι χορογραφούμαστε από τους άλλους, ήδη, από τη στιγμή της γέννησής μας. «Και ο χορογράφος, από την πλευρά του, πρέπει να είναι σε θέση να ξεπερνά τα ίδια του τα δημιουργήματα. Πρέπει ταυτόχρονα να μπορεί να εισχωρεί στη ανθρώπινη ψυχολογία για να αναγνωρίζει τους μηχανισμούς, τις δυνατότητες και τα τραύματα έτσι ώστε να καθοδηγεί συστηματικά και υπεύθυνα το σώμα». Και φυσικά, το πιο σημαντικό για τον ίδιο, είναι να μην ανακόπτει τη δημιουργική διαδικασία του χορευτή, να μην τον μετατρέπει σε ένα άψυχο μιμητικό ρομπότ. «Έχεις δει χορευτές που, όταν βγαίνουν έξω για διασκέδαση, δεν ξέρουν πραγματικά να χορεύουν;». Και με αφήνει άφωνη γιατί τώρα που το λέει, ναι, όντως έχω δει.
Μας εξομολογείται, ακόμη, μία από τις κορυφαίες στιγμές στη ζωή του. Ήταν τότε που, ως πρωταγωνιστής στον Καρυοθραύστη, στο Κάνσας, χόρεψε στο τέλος της παράστασης με μία δωδεκάχρονη με κινητικά προβλήματα. «Εκεί, βλέπεις πως η τέχνη φεύγει πια από τα ναρκισσιστικά της πλαίσια και μπορεί να δώσει χαρά σε μια ολόκληρη κοινωνία». Αυτή η άποψη τον ακολουθεί και στα όνειρα που έχει για τα μελλοντικά του βήματα. «Μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, έζησα πράγματα πάνω στο ζήτημα της προσωπικής καριέρας που ούτε καν είχα φανταστεί». Ώντας γεμάτος, λοιπόν, επιθυμεί να κάνει και πράγματα που βοηθούν άλλους. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η πρωτοβουλία του για την παραγωγή που γίνεται τώρα στο Σύγχρονο Θέατρο και αποτελεί προτάσεις-σπουδές νέων χορογράφων πάνω στο θέμα της κλίμακας γιατί, όπως λέει χαρακτηριστικά, χορός χωρίς κλίμακα δεν υπάρχει. Παράλληλα, συνεργάζεται με το «ΤΕΧΝΥΖΩ», όπου, πλέον, η τέχνη αναγνωρίζεται σαν θεραπεία. Εκεί, μαζί με μια ολόκληρη ομάδα γιατρών και καλλιτεχνών δουλεύει με ανθρώπους διαφόρων παθήσεων. «Δεν κάνω χοροθεραπεία, προσπαθώ μαζί με άλλους, να χτίσουμε, μέσα από την τέχνη, κάτι για τον άνθρωπο.»
SCALE #1:100
Ένα project της KUNST-OFF productions & του Γιάννη Αντωνίου
23-26 Απριλίου 2015
Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Κρατήσεις: 210 3464380
Τιμές εισιτηρίων: 10€, 7€ (μειωμένο)
Ώρα έναρξης παραστάσεων: 21.15
