Η Τεχνολογία έχει αλλάξει άρδην την καθημερινότητά μας. Για την ακρίβεια έχει αλλάξει τα πάντα, από τις συνήθειές μας μέχρι τις εμπειρίες που ζούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Σε ό,τι αφορά τη διείσδυση της Τεχνολογίας στις ζωές μας, η γενιά των 30-35άρηδων θα πρέπει να θεωρείται προνομιούχος: ήταν πιθανότατα και η τελευταία που έζησε τη ζωή προ και μετά Τεχνολογίας, η τελευταία που έχει αναμνήσεις από την καθημερινότητα χωρίς Τεχνολογία και είναι σε θέση να συγκρίνει το πριν με το μετά, έστω κι αν η σύγκριση σε πάρα πολλές περιπτώσεις είναι άδικη, μιας που το μυαλό κρατά κατά κανόνα τις θετικές αναμνήσεις, αφήνοντας παρασάγγας τις αρνητικές. Εν πάση περιπτώσει, ζούμε σε μια εποχή που τα πιτσιρίκια είναι σε θέση από τα 2 τους να χρησιμοποιήσουν μια συσκευή με οθόνη αφής: η Τεχνολογία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας και του τρόπου ζωής του ανθρώπου.
Υπάρχουν όμως και κάποιες εμπειρίες που ο τελευταίος πρέπει να ζήσει προκειμένου να είναι αργότερα σε θέση να εκτιμήσει κάποια πράγματα, να μπορεί να συγκρίνει καταστάσεις και σε τελική ανάλυση να κρατήσει ένα κομμάτι του μυαλού του, της ψυχοσύνθεσής του αγνό και αμόλυντο από καθετί τεχνολογικό. Το παιχνίδι στις μικρές ηλικίες είναι μία απ’ αυτές τις εμπειρίες: με tablets, smartwatches, οθόνες αφής, Bluetooth, σέα, μέα, το κάθε παιδί θα έχει τη δυνατότητα να «παίξει» όταν μεγαλώσει, θέλοντας και μη πλέον. Για τα παιχνίδια του όμως, εκείνα τα «αθώα» παιχνιδάκια με τα οποία μεγαλώσαμε κι εμείς, κι οι μεγαλύτεροι, κι οι λίγο μικρότεροι ίσως, η ημερομηνία λήξης μοιάζει προδιαγεγραμμένη. Αν οι γονείς θέλουν να κάνουν κάτι καλό και ουσιώδες για τα παιδιά τους, τουλάχιστον κατά την άποψη του γράφοντος, θα έπρεπε να τα ωθήσουν να παίξουν με τα «παραδοσιακά» παιχνίδια τους όσο είναι καιρός, όσο προλαβαίνουν.
Γιατί αυτός ο «ποταμός»; Ε, στο άκουσμα πως η Mattel λανσάρει μια «έξυπνη» Barbie που θα καταγράφει τη φωνή και τις απαντήσεις των κοριτσιών που παίζουν μαζί της, στις ερωτήσεις της, προκειμένου έτσι, κατόπιν ανάλυσης, να είναι σε θέση να της πιάσει αποτελεσματικότερα την κουβέντα! Εφ’ όσον οι γονείς δώσουν τη συγκατάθεσή τους, η κούκλα καταγράφει το πιτσιρίκι καθώς αυτό μιλά και μέσω Wi-Fi στέλνει τα δεδομένα που αποκόμισε στην ToyTalk, μια εταιρεία που μπορεί να αποθηκεύσει, να επεξεργαστεί, να αντιγράψει και να στείλει τις εγγραφές της σε συνεργάτες της προκειμένου να βελτιώσει έτσι την τεχνολογία της! Στην ουσία μιλάμε για μια προηγμένη A.I. που διαρκώς εξελίσσεται. Νομίζω πως κανείς δεν θα είχε πρόβλημα με το όλο κόνσεπτ, αν αυτό δεν χρησιμοποιούσε παιδιά και μάλιστα «νοθεύοντας» ό,τι πιο αγνό υπάρχει στον κόσμο τους: το παιχνίδι.
Ξέρετε κάτι; Όταν όλοι εμείς οι μεγάλοι έχουμε τόσες σκοτούρες να μας τριβελίζουν το μυαλό, όταν πασχίζουμε να επιζήσουμε μέσα στη ζούγκλα της καθημερινότητας, όταν δεν ξέρουμε σε ποια οθόνη να πρωτοκοιτάξουμε, τα παιδιά έχουν την ευλογία, για όσο προλαβαίνουν πριν μπουν κι αυτά στο «λούκι», να ζήσουν μια ανέμελη ζωή σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Ναι, όλοι σαν παιδιά πιάναμε κουβέντα με τα στρατιωτάκια ή τις κούκλες μας, μόνο που τις απαντήσεις τους τις πλάθαμε και τις ακούγαμε οι ίδιοι και μόνο. Σε τελική ανάλυση αυτές οι «υπερωρίες» που γράφει το μυαλό σε αυτές τις ηλικίες είναι που το βοηθούν να ανταπεξέλθει χρόνια αργότερα. Αφήστε τα πιτσιρίκια να ‘φχαριστηθούν τα LEGO, τα Playmobil και τις Barbie τους. Η Τεχνολογία μπορεί να περιμένει. Εκείνη μια χαρά υπομονή μπορεί να κάνει. Εμείς;
