Η Σίσσυ Σκουλικάρη «βλέπει τον ήλιο με άλλα μάτια» στην εικαστική της έκθεση στο Φουάρ.

Η Σίσσυ Σκουλικάρη δημιουργεί τις εικαστικές της συνθέσεις εκεί που κάποτε ο ήλιος βοήθησε το βασιλιά Μίνωα να χτίσει έναν πολύχρωμο και φαντασμαγορικό πολιτισμό. Τίτλος της έκθεσής της που αυτές τις ημέρες φιλοξενείται στο Φουάρ είναι «…καθώς περνούν τα χρόνια βλέπεις τον ήλιο μ’ άλλα μάτια». Η ίδια μας εξηγεί πως αυτό ακριβώς αποτελεί από τη μία πλευρά δικό της βιώμα και από την άλλη το μήνυμα που θέλει να επικοινωνήσει μέσα από το έργο της. Χρησιμοποιεί χαρακτηριστικά, την ιστορία της Ελένης σύμφωνα με την οποία καθένας κουβαλάει μαζί του από τη στιγμή της γέννησής του μία βαλίτσα. Και καθένας έχει να διαλέξει μεταξύ δύο επιλογών, ή να τη γεμίσει ώσπου εκείνη να γιγαντώσει και να τον γκρεμίσει με το βάρος της ή να την αδειάζει απελευθερώνοντας τον εαυτό του από ο,τιδήποτε περιττό. Αυτή ακριβώς τη βαλίτσα με τα δύο ενδεχόμενα θα δείτε με σάρκα και οστά και στην έκθεση.

Η ίδια κάνει λόγο για τα μαθήματα που παίρνουμε από μικρή ηλικία σε σχέση με αυτά που πρέπει και δεν πρέπει να κάνουμε. Τι γίνεται, όμως, με αυτά που θέλουμε και αυτά που δε θέλουμε; Το 2012 η Σίσσυ Σκουλικάρη είχε πραγματοποιήσει ξανά αυτήν την εικαστική έκθεση και τώρα οι δημιουργίες της έχουν το βάρος μιας τριετούς εξέλιξης. Μας εξομολογείται πως όταν εργαζόταν πάνω στις συνθέσεις της ήταν τόσο απορροφημένη από αυτές που δεν είχε ιδέα τι θα έβλεπε όταν τα έργα αυτά θα σηκώνονταν για να πάρουν θέση και ζωή στον τοίχο. «Όταν είσαι μέσα στη διαδικασία, δε λειτουργείς βάσει στόχου κι έτσι δεν έχεις εικόνα του αποτελέσματος», λέει η ίδια. Όλα τα έργα της είναι βιωματικά. Εντύπωση προκαλεί το έργο της πάνω στην ακτινογραφία των πνευμόνων της. Όσο περίμενε να μάθει εάν είχε προσβληθεί από κάποια ασθένεια, δούλεψε κυριολεκτικά πάνω στον πνεύμονά της ΄τοποθετώντας΄μια τίγρη μέσα τους, ίσως την τίγρη του Ψαραντώνη που, όπως μας λέει, λατρεύει. Χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι της κάνει μία ανοιχτή εξομολόγηση που, όπως πιστεύει, είναι για αυτόν που εκτίθεται μια κάθαρση.

Το προφίλ της σαν εικαστικός έχει επηρεαστεί καταλυτικά από δύο παράγοντες. Από τη μία, είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει την πατέντα. Προσπαθεί να κάνει ο,τιδήποτε με έναν εντελώς καινούριο και διαφορετικό τρόπο χρησιμοποιώντας όλα τα πιθανά και απίθανα υλικά που μπορεί να βρει κανείς μπροστά του. Από την άλλη, μέχρι πριν ένα χρόνο η εργασιακή της καθημερινότητα περιστρεφόταν γύρω από παιδιά πέντε ετών. Περιγράφει ζωντανά τον τρόπο που τα παιδιά δουλεύουν με τις αισθήσεις τους και όχι με το μυαλό τους και συμπληρώνει πως και η ίδια έτσι επιθυμεί και μπορεί να δουλεύει.

Μπορούμε, επίσης, να τη δούμε στο εσωτερικό δύο μπουκαλιών, επίσης ένα από τα εκθέματα αυτή τη στιγμή στο Φουάρ. Στο ένα από αυτά βρίσκεται στον πάτο του μπουκαλιού και στο άλλο στροβιλίζεται στο λαιμό του. Και στροβιλιζόμενη, λέει, γελώντας, πως τώρα που ήρθε στην Αθήνα για την έκθεσή της, αγόρασε δαχτυλοκουκλάκια και σβούρες. Αυτές οι τελευταίες, μάλιστα, αποτελούν το έναυσμα για την επόμενη εικαστική της έκθεση με τη μελέτη των σχημάτων που παράγει η σβούρα.

Το έργο της με τα τρία Scrabble οδηγείται από το χάος, στη Λερναία και από εκεί στον εαυτό της. Όλα αυτά τα ανακαλύπτει στην πορεία, όλες τις νοηματικές ενώσεις τις πραγματοποιεί αφού αποδομήσει όλα τα υλικά για να τα αναδομήσει εκ νέου, όπως ακριβώς κάνουν τα παιδιά. Αλουμίνιο, σύρματα, πηλός, κλωστές, φελλοί, μπουκάλια και ο,τι βλέπει γύρω της είναι τα εκφραστικά της υλικά και μέσα.

Μέσα από το έργο της επιθυμεί να προσφέρει κίνητρο για να ψάχνει ο καθένας από εκεί κι έπειτα αυτί που πραγματικά του αρέσει, όσο μικρό κι αν του φαίνεται. «Στα έργα μου δεν κρύβω τίποτα. Από τη σεξουαλική μου ζωή και τις φαντασιώσεις μου μέχρι την άγρια επιθυμία μου για ανεξαρτησία». Θεωρεί πως είναι μεγάλο κέρδος να παρατηρεί κάποιος με άκριτο βλέμμα και να δέχεται πολλαπλά ερεθίσματα, ενώ όταν την αποκαλούν καλλιτέχνη η ίδια απαντά «είμαι ενάμισι μέτρο, χειροτέχνης και λατρεύω να σκάβω στα αμπέλια».

δείτε περισσότερες εικόνες από τα έργα της Σίσσυς Σκουλικάρη